Već danima sa TV ekrana, novinskih i internet stranica ne silazi – Vuk Drašković, političar, književnik, bivši vođa opozicije, borac protiv režima Slobodana Miloševića, bivši ministar inostranih dela… Lider Srpskog pokreta obnove, stranke koja se nekada snažno zalagala za rušenje komunističkog sistema, jedinstvo nacije i odbranu svih teritorija na kojima žive Srbi, danas otvoreno traži da Beograd prihvati plan Finca Martija Ahtisarija, kojim se Srbima na Kosmetu na kašičicu daje sloboda, a Šiptarima obezbeđuje država za vjek vjekova.
Kaže Drašković, skoro proročki: „Srbija mora da prihvati Ahtisarijev predlog dok nije kasno“, podsećajući na plan Z4 koji je RSK odbila početkom 1995, da bi u avgustu iste godine usledilo proterivanje 200.000 Srba sa njihovih ognjišta. Drašković, naravno ne pominje da je i Franjo Tuđman s gnušanjem odbio taj plan, a da su ga krajiški Srbi ipak prihvatili dva dana pre Oluje.
To ipak, nije prepreka, da bivši kralj trgova, kako su Draškovića zvali zbog brojnih mitinga SPO-a i njegovog uticaja na Srbe željne promena, danas otvoreno zagovara „nadgledanu nezavisnost“ koju je osmislio mudri nobelovac Ahtisari.
Njegova beseda „o suočavanju sa realnošću“, „priznavanju poraza“ i „predstojećoj kosovskoj Oluji“ plasirana je u javnost paralelno sa pucanjem na Srbe, koji se barikadama na severu Kosmeta, bore protiv kosovske carine, jedne od važnih stavki Ahtisarijevog plana.
U stvari, kompletnu besedu o tome „šta će se na Kosovu dešavati“, kao da sam već negde čuo. Neverovatno podseća na izveštaj za Evropu Međunarodne krizne grupe koji je 14. maja 2007. objavljen pod naslovom „Kosovo: Ahtisarijev plan bez prave alternative“.
U pomenutom dokumentu, koji je svetlost dana video devet meseci pre proglašenja nezavisnosti Kosova piše i „da bi međunarodne snage na severu Kosova mogle prosto da zatvore granični prelaz sa Srbijom, i tako ostave Srbe sa severa u getu, suočene s Albancima južno od Ibra“, uz ocenu „da bi to moglo dovesti do eskalacije nasilja“.
Očigledno je da je status kvo na severu pokrajine neodrživ, da su karte bačene na sto i angažovani provereni igrači. Tako se za isti plan, istovremeno, u medijima zalažu i čedomir Jovanović, predsednik LDP-a, brojne nevladine organizacije, ali predstavnici vlasti u Prištini.
Sad bi neko pitao pa otkud Vuk, u tom društvu?Pa poznato je da se Drašković godinama zalaže za evroatlantske integracije, drugim rečima za ulazak u NATO. Istu onu Alijansu koja je 1999. bombardovala Srbiju i na kraju okupirala Kosovo i Metohiju. Istu onu alijansu čijim pripadnicima je upravo Vuk kao šef diplomatije svojim potpisom na sporazum, omogućio nesmetan prolaz kroz Srbiju, istu onu alijansu koja je nedavno pucala na Srbe na Jarinju.
Drašković, koji je na srpskim izborima nastupao pod sloganima „Jedino Vuk“, „Jedan za sve“, „Zna put“ i „Dajem reč“, dao je reč nekom drugom, zaboravljajući na armiju birača koja je nekada sa podignuta tri prsta skandirala „Vuče, Vuče…“. Izgleda da je zaboravio i nadu koju je tada ulivao ljudima, kao što je Haški tribunal „zaboravio“ njegove zapaljive govore i činjenicu da je njegov SPO bio tvorac Srpske garde, paravojne formacije koja je ratovala početkom devedesetih.
Zbog istog „verbalnog delikta“ i „vojničke karijere“ njegov kum i lider radikala Vojislav Šešelj već osam i po godina čeka presudu u haškom zatvoru.
Njega nisu zaboravili.
Marko Simišić
