Iako se u Pravoslavnoj crkvi ne pridaje poseban značaj danu nečijeg rođenja, jer je za hrišćane od značaja dan kad se krštenjem postaje član Hristove crkve, upućeni u zbivanja u Srpskoj pravoslavnoj crkvi svakako će se setiti da je na čerašnje „crveno slovo“ rođen sadašnji duhovni poglavar pravoslavnih Srba u zemlji i rasejanju, Njegova svetost patrijarh srpski gospodin Pavle.
Na 90. godišnjicu od rođenja Gojka Stojčevića, kako je svetovno ime koje je patrijarh Pavle koristio dok se 1948. godine nije obukao monašku rizu u ovčarsko-kablarskom Blagoveštenjskom manastiru, uputno je podsetiti se da je današnji patrijarh srpski rođen 1914. godine u selu Kućance u Slavoniji, u nacionalno i verski mešovitoj sredini u kojoj je u najranijem detinjstvu naučio da se ljudi međusobno ne razlikuju po tome kojem narodu i crkvi pripadaju, već po tome koliko su ljudi.
Po rečenici „Budimo ljudi“, patrijarha Pavla pamte i prepoznaju i najmlađi, koji su ga nazvali „patrijarh Pavle budimo ljudi“, a njegovu poruku „Mir je podjednako potreban svim ljudima, kako nama, tako i neprijateljima našim“ prenele su sve agencije, televizije i novine sveta koje su izveštavale o raspadu nekadašnje Jugoslavije. Nikad ne primenjujući različite standarde za stradanje srpskog i ostalih naroda na jugoslovenskim prostorima, uvek je opominjao da „pod suncem ima dovoljno mesta za sve ljude“, imajući hrabrosti stalno da upozorava, čak i u vreme najveće nacionalne euforije na raznim stranama, da smo svi „obavezni da i u najtežoj situaciji postupamo kao ljudi, jer nema tog interesa, ni nacionalnog ni pojedinačnog, koji bi nam mogao biti izgovor da budemo neljudi“.
Predstavi o njemu kao o velikom duhovniku, sa kojim su poželeli da se susretnu i porazgovaraju o jugoslovenskoj ratnoj drami svi državnici koji su dolazili u Beograd i Srbiju da bi „gasili“ ratni požar, nisu se oduprli mnogi koji su čuli njegovu poruku iz jedne od ratnih Božićnih poslanica: „Naš je zavet da ne rasplačemo nijedno dete i ne ucvelimo nijednu staricu zato što je druge vere i nacije“.
Nikad se ne braneći od optužbi, čak i kad su ga neki iz zemlje i sveta nazivali ratnim huškačem i zagovornikom „velike Srbije“, nije propuštao priliku da u susretima sa svetskim državnicima opomene da „rat započinju moćni, a plaćaju ga nedužni“, podsećajući time i međunarodnu zajednicu na njenu odgovornost za nesreće na Balkanu.
