Crnogorska vlada intenzivno privodi kraju pregovore sa singapurskom kompanijom „Aman rizorts“ i namerava uskoro da joj izda pod zakup najekskluzivnije turističke objekte, na crnogorskoj obali – Sveti Stefan i Miločer, sa svim hotelima i plažama. Pri tom i ne haje za stare zahteve naslednika srpske dinastije Karađorđević, koji traže da im se vrati posle Drugog svetskog rata oduzeta imovina na tom prostoru, „Kraljeva“ i „Kraljičina plaža“, luksuzna vila „Miločer“ sa pripadajućim velikim parkom i oko 200 parcela u zaleđu Svetog Stefana, Miločera i Budve. Crnogorske vlasti takođe ne odustaju niti od zgrade takozvanog srpskog poslanstva na Cetinju, nekadašnjeg dvorca kneza i kralja Petra Prvog Karađorđevića i njegovog zimskog dvorca u Rijeci Crnojevića, zvanog LJeskovac.
Kuća za princezu Zorku
Opšte je poznata činjenica da je dvorac na Cetinju u suštini skromna prizemna kuća naspram dvorca kralja Nikole, podignut po odobrenju i nalogu crnogorskog suverena osamdesetih godina devetnaestog veka za najstariju kraljevu ćerku, princezu Zorku, i izabranika njenog srca kneza Petra Karađorđevića, koji će se tek dvadeset godina kasnije, nakon krvavog majskog prevrata 1903. godine okititi krunom i sesti na srpski tron. Istovetna je situacija i sa ruinom dvorca LJeskovac u Rijeci Crnojevića, nekadašnjim konačištem perjanika kralja Nikole, koje je on poklonio ćerki i zetu za zimovnik.
Upravo tu u Rijeci Crnojevića se rodio i srpski prestolonaslednik Aleksandar, a novorođenče je potom krišom, tokom noći, prevezeno na Cetinje gde je sutradan obznanjeno da se u crnogorskoj prestonici pod Lovćenom rodio mogući naslednik srpske krune. To je i bio razlog emotivne vezanosti kralja Aleksandra za drevnu crnogorsku prestonicu i on će i kasnije, kada je zaista postao kralj, uprkos tome što je svog slavnog dedu za sva vremena prognao sa Cetinja, koristiti svaku priliku da poseti grad svog detinjstva.
Posle Drugog svetskog rata i detronizacije kralja Petra Drugog Karađorđevića, odnosno nacionalizacije celokupne imovine dinastije Karađorđevića, dvorci na Cetinju i Rijeci Crnojevića su uglavnom prepušteni zubu vremena i gotovo zaboravljeni, a Miločer je postao prestižno mesto, sastajalište i rezidencija mnogih krunisanih i nekrunisanih državnika i ekskluzivno letovalište sa nenadmašnim plažama koje su u kompleksu Svetog Stefana proslavile crnogorsko primorje.
Nije stoga ni čudno da su naslednici dinastije Karađorđević, čim su se vratili u Beograd, krenuli u akciju potrage za svojom imovinom, pa i za imovinom u Crnoj Gori, na koju, kako oni smatraju, polažu nepobitno pravo. NJihov zastupnik, advokat đorđe đurić, tvrdi da su se Karađorđevići odavno, blagovremeno obratili i nadležnim državnim organima i komisijama za povraćaj oduzete imovine u svim mestima u Crnoj Gori gde smatraju da postoje njihovi posedi, ali do danas nisu dobili nikakav odgovor.
Profesor međunarodnog prava, nekadašnji predsednik Ustavnog suda Crne Gore i sudija Saveznog ustavnog suda Blagota Mitrić, međutim, u jednoj izjavi apsolutno je negirao pravo Karađorđevića na bilo kakvu imovinu u Crnoj Gori nakon njenog proletnjeg osamostaljenja. On smatra da su Karađorđevići propustili priliku da ostvare svoje pravo dok je postojala Državna zajednica Srbije i Crne Gore i tada važeći zakon u ovoj oblasti, jer su oni, nakon osamostaljivanja Crne Gore, postali stranci:
– Karađorđevići su imali pravo na povraćaj imovine sve dok je postojala Državna zajednica – kaže Mitrić i dodaje da pošto je Crna Gora postala članica Ujedinjenih nacija, nastala je pravna praznina, jer aktuelni zakon ne reguliše pitanja građanskog prava stranaca.
Mitrić nije komentarisao šta je u ovom slučaju sa opšte poznatim i svugde u svetu priznatim principom da je jednom stečeno pravo vazda pravo, tim pre što u ovom slučaju naslednici jedne dinastije nisu krivi što je promenjen državno-pravni status jedne države u kojoj oni nesumnjivo imaju neko pravo. Uz to, u Paštrovićima i danas ima onih koji pamte kako su se njihovi očevi i dedovi jagmili da udovolje kralju Aleksandru i prodaju mu svoje parcele i koji tačno znaju kako je formiran taj kompleks u Miločeru.
Poslednja poseta
Na Cetinje je kralj Aleksandar svratio i početkom oktobra 1934. godine kada je krenuo u mirotvornu misiju u Francusku, na put na kojem će ga u zasedi u Marselju sačekati atentatori.
Pre polaska na put bez povratka u Francusku, kralj Aleksandar je svratio i u Miločer gde su bili u jeku radovi na njegovom letnjem dvorcu, a po svim do sada poznatim podacima, dvorac je gradio svojim novcem, na zemljištu koje je otkupio od meštana Paštrovića. Dvorac u Miločeru je završen tek godinu dana posle ubistva kralja Aleksandra i on će od tada sve do početka Drugog svetskog rata biti letnja rezidencija kraljice Marije i njenih sinova.
