Pre nego što je gest pozdravljanja visoko uzdignutom i ispruženom rukom sa šakom okrenutom ka zemlji i u stavu mirno, sredinom 20. veka, postao poznat kao „fašistički pozdrav“ i tako zauvek izašao na loš glas, njega su koristili još u drevnom Rimu u službene svrhe, kao način pozdravljanja državnika i drugih velikodostojnika.
Prateći ovu tradiciju, ovakav pozdrav u Evropi prvo su uveli italijanski fašisti 20-ih godina prošlog veka. Od njih su ga preuzeli nemački nacisti i on je već sredinom ’30-ih godina postao obavezna forma za pozdravljanje firera, nemačkih zvaničnika, ali i nacista međusobno.
Ipak, još pre toga, na tragu ove starorimske tradicije bile su Sjedinjene Američke Države koje su ga koristile prilikom pozdrava zastavi. U toj zemlji ga je još 1892. godine ustanovio Frencis Belami – baptistički sveštenik, socijalista i autor prvog teksta zakletve američkoj zastavi. Po njemu je pozdrav i nosio ime – Belamijev pozdrav i bio je skoro jednoznačno prihvaćen svuda u Americi – od škola, do vojske i svih državnih instituacija.
Zabeleženo je da je Belamijev pozdrav prvi put kao pozdrav zastavi upotrebljen 12. oktobra 1892. godine. Nakon što su ga fašisti i nacisti takođe usvojil, američka vlada je rešila da ga zameni gestom „ruka na srcu“.
Belamijev pozdrav je konačno izbačen iz upotrebe u Americi 1942. godine.
