Islamsko učenje uvažava Isusa Hrista kao Božjeg izaslanika, ali ne i kao njegovog sina. Na konferenciji o sličnostima i razlikama između pravoslavlja i islama, Srđan Simić sa beogradskog Bogoslovskog fakulteta je govoreći o „hristologiji Kurana“ istakao da Kuran ne osporava Bibliju u potpunosti, čak je potkrepljuje, ali na način koji hrišćanima nije prihvatljiv. Simić kaže da je za rodonačenika islama Muhameda neshvatljivo da Bog ima sina, pa je prema Muhamedovom tumačenju Isus stvoren snagom Tvorčeve reči, ali nije rođen. Prema islamskom učenju, Isus je Jevanđelje primio od Boga, kao što je Muhamed Kuran, a Mojsije Toru. Takođe, Isus Hristos je, prema Muhamedovom učenju, Božji izaslanik i nije Bog.
Muhamedovo osporavanje bogočovečanske ličnosti Isusa Hrista je prvi kamen spoticanja između hrišćana i muslimana. Drugi je Isusova ovozemaljska smrt. Muhamed govori o Isusovoj ranoj smrti kao o prividu koji se u stvarnosti nije desio. Islamsko predanje kaže, objašnjava Simić, da Hristos nije razapet jer ga je Bog istog dana ili momenta k sebi uzdigao i to, kako stoji u Kuranu, „kada je njegova sličnost nekom drugom bila vidljiva“.
Iako islam ne prihvata Hrista kao sina Božjeg, praznovanje dana Isusovog rođenja, Božića, kod balkanskih muslimana je u prošlosti obeležavano nizom rituala, koji su delimično slični hrišćanskim.
Tako se uoči Božića, na Badnji dan, „vrše razne magične radnje: mazanje kućnih brava belim lukom, kađenje smrekovinom, a sve u cilju da se oteraju karakondžule koje, prema narodnom verovanju, oko Božića hodaju i zamaču svoju njušku u sudove, pa ih tako opogane“, stoji u Zborniku naučnih radova „Božić kod muslimana“ iz 1928.godine. Isti izvor navodi i da „muslimani u Banjaluci i Prijedoru uoči Božića sklanjaju pribor za jelo, najčešće kašike, dok se u Prozoru uoči Božića u hranu obavezno stavljao beli luk, a njime su se mazali i svi ukućani pred spavanje. Verovalo se da beli luk odbija demone od poštenih duša, da ne naškode zdravlju. U nekadašnjoj Visočkoj nahiji u Bosni bio je opšti običaj, sličan hrišćanskom, da u muslimanskim selima uoči Božića ide povorka koju negde zovu „zvonari“, a negde „vukovi“ (vučari), koji u konfesionalno mešovitim naseljima podjednako obilaze pravoslavne i muslimanske kuće… Opšti je običaj kod muslimana, sem u Visokom, da gledaju na „polaznika“, ili „pohodnika“, prvog gosta koji će im na Božić ući u kuću, kojeg pospu žitom, počaste ručkom i darivaju orasima, jajima, suvim šljivama i komadom odeće“.
Praznovanje Uskrsa, najvećeg hrišćanskog praznika, dana kada je prema verovanju hrišćana vaskrsao Isus Hrist, sin Božji, imalo je u davnini mesto i kod balkanskih muslimana. Etnologija beleži da su u mnogim krajevima muslimani bojili jaja za Uskrs kao i hrišćani i da je osnovna boja bila crvena. Takođe, u nekim delovima Bosne muslimani ni za živu glavu nisu hteli da rade u svojim njivama na Veliki petak, dan kada je razapet Isus Hrist, da im led ne pobije useve.
