Povodom četiri decenije episkopske službe vladike šabačkog Lavrentija (Trifunovića), sveštenstvo ove eparhije je objavilo njegove memoare, dve izuzetno vredne knjige, „Tragovi u pesku“ i „Rukoveti sa njive Gospodnje“. Prema oceni književnih kritičara ovo kapitalno delo je ne samo dragoceno svedočanstvo o Srpskoj pravoslavnoj crkvi u dijaspori, već i značajan izvor za izučavanje njene istorije.
Uz vladičin blagoslov i iz njegovog pera, „Vesti“ ekskluzivno objavljuju najzanimljivije delove njegovih memoara, u prvom redu one o formiranju pravoslavnih srpskih eparhija u Zapadnoj Evropi i Australiji čiji je prvi episkop bio preosvećeni Lavrentije.
Kada se danas osvrnem na svoju životnu stazu dugu 73 godine, na kojoj sam 50 godina proveo u mantiji, a od toga 40 kao episkop, sve više uviđam koliko je mnogo u životu bilo klecanja, padanja i ustajanja, radosti i bola, koliko puta sam bio srećan osećajući prisustvo Božje u svom srcu, a isto toliko patio kad se on udaljavao zbog mojih grehova i padova. Međutim, tek kad vreme odmakne, uverim se da je on uvek bio uza me, samo ga ja nisam primećivao.
Bezbrojni su takvi moji doživljaji, ali su samo neki izneti na stranicama knjiga „Tragovi u pesku“ i „Rukoveti sa njive Gospodnje“. To činim jedino iz želje da pomognem i drugima u orijentaciji kroz život. Svakako se i njima događalo i događa da zalutaju po njivama duhovne gladi i da su gubili nadu u Božju blizinu i pomoć.
Božje proviđenje me je na čudan način pronašlo i uputilo u bogosloviju. Od tada pa kroz ceo život osećao sam njegovo prisustvo. Naročito je to bilo onda kada sam, više od 20 godina, kao episkop zapadnoevropski i australijski, putovao po tim bestragijama.
Došavši neiskusan na Zapad, među nepravoslavne vernike, kao i među Srbe koji su se zbog tadašnjih političkih prilika u otadžbini plašili jedinstva sa Majkom crkvom, ništa ne bih mogao postići bez Božje pomoći. On mi je krčio put i krotio one koji su bili protiv svetosavske misije na tim meridijanima.
Germanov asistent
Vladika Lavrentije (Živko Trifunović) rođen je 27.januara 1935. u selu Bogoštica, u šabačko-valjevskom kraju. Završio je bogosloviju i Bogoslovski fakultet SPC. Zamonašio se 1958.godine u manastiru Krušedol, na Fruškoj Gori, a potom službovao u parohijama na Kupresu, u Bosni, i u Dalmaciji, i u bogosloviji Sveta tri jerarha u manastiru Krka.
Za vikarnog episkopa, pomoćnika, tadašnjem patrijarhu Germanu izabran je 1967.godine, kada se preselio u Beograd.
Marta 1969, kao novoizabrani episkop za Zapadnu Evropu i Australiju, krenuo je na svoj misionarski put dug četiri decenije. Prethodno je, kao patrijarhov vikar, u decembru 1968, bio u Hilandaru, a za Božić, januara 1969, boravio je u Trstu.
Prilikom osnivanja prve srpske pravoslavne Eparhije za Zapadnu Evropu i Australiju, susreo sam mnogo naših ljudi – i učenih i prostih, i bogatih i siromašnih, i srećnih i razočaranih, ali su svom dušom ljubili svoju Crkvu i svoj zavičaj. Iz njihovih sudbina upoznavao sam istinu života…
Velike duše i svetli likovi koje sam sretao na životnoj stazi jačali su moju veru i pomagali mi da istrajem u svojoj misionarskoj delatnosti.
Kao prvi njihov episkop učestvovao sam u mnogim važnijim događajima tamošnjeg verskog života. Svoje tadašnje utiske želeo sam da sačuvam od zaborava, jer do sada ih nigde nisam pribeležio. Istina, neki crkveni istoričari već su pisali o ovom važnom poglavlju istorije srpske dijaspore, ali su to gledali samo izdaleka ili slušali o tome, a ja sam to lično doživeo i o tome mogu da posvedočim. Zato će moje izlaganje biti više emotivno, jer su se pojedini događaji, ličnosti i mesta koje pominjem, koji za istoričara nisu važni, duboko urezali u moje srce i pamćenje, te ne mogu da ih zaboravim.
