Kontroverzni sveštenik Srpske pravoslavne crkve (bivši paroh u Blektaunu), koji je u sidnejskom predgrađu Dalvič Hil upravo registrovao novu srpsku crkvenu opštinu, lišen je svešteničkog čina.
Prošle nedelje na radiju na srpskom jeziku objavljena je informacija da „protojerej Dragan Saračević obaveštava sve svoje parohijane da je pri novoosnovanoj Srpskoj pravoslavnoj crkvenoj opštini Sveti Nikolaj Žički počeo sa redovnim nedeljnim i prazničnim bogosluženjima u svetom hramu parohijskog centra na adresi 28 Hercules Street, Dulnjić Hill. Zatim su navedeni raspored službi i Saračevićevi telefonski brojevi „za dalja obaveštenja“.
Neko vreme nakon objavljivanja ovog poziva, episkop australijsko-novozelandski, gospodin Irinej, saopštio je da je protojerej Dragan Saračević „već bio pod zabranom sveštenodejstva, a od sada je lišen čina“. Uz to su vernici Srpske pravoslavne crkve obavešteni da nova crkvena opština nije crkva, već njegova privatna organizacija.
Ovo je najnoviji iz niza događaja koji traju pet i godina. Formalno, sredinom 2002. godine, pokrenuo ih je slikar koga je protojerej Dragan Saračević, uz saglasnost uprave, doveo iz Srbije u svoju tadašnju parohiju u Blektaunu, da bi radio na oslikavanju crkve. Nekoliko nedelja pre nego što mu je istekla boravišna viza, slikar je posavetovan da se obrati sindikatu i podnese tužbu protiv crkvene opštine Svetog Nikole za navodnu eksploataciju i bedne uslove stanovanja, ali i zato što nije ostvario vizu stalnog boravka, što mu je navodno obećano kad se s parohom dogovarao o dolasku.
Sindikat je drsko zapretio sa „više stotina hiljada dolara odštete“ i u Blektaunu je nastala panika. Najpre su se, ne samo zbog slikara, razišli paroh i njegov dugogodišnji saradnik na mestu predsednika opštine koji se, u tišini, povukao s dužnosti. Izabran je novi predsednik i deo novih ljudi u upravi. Kad su se i oni suočili sa „više stotina hiljada dolara“ zaključili su da, na vrat na nos, pokušaju da kolektivno iskoče iz voza koji je sve brže jurio prema katastrofi. Da ne bi bilo i njihovog učešća u odgovornosti i eventualnoj otplati, kao jedinog odgovornog za dovođenje slikara proglasili su sveštenika i dali mu otkaz.
U martu 2004. godine svešteniku Saračeviću je napolju, ispred crkve, pročitan otkaz i zabranjen mu ulaz u crkveni dom i portu. Pozvana je i policija da ga odstrani. Uprava je, ovim, odbila da postupi po ranijem upozorenju s vrha eparhije da ne uzima stvar u svoje ruke.
Dva meseca kasnije, u maju, crkveni eparhijski sud kažnjava protojereja Dragana Saračevića za „neupravljanje crkvenim novcem po propisanom redu“, određuje mu 15 dana epitimije (pokajanja) u manastiru i donosi rešenje o premeštaju po potrebi službe. Tada je, od opomene do gubitka prava na članstvo na određeno vreme, kažnjeno i 14 članova uprave i opštine. Kazne su izrečene „zbog prisvajanja neograničene vlasti, odbijanja poslušnosti, prikrivene zavere, nezakonitih postupaka itd“.
Protojerej Dragan Saračević obraća se zbog otkaza redovnom sudu, tražeći zaštitu prava iz radnog odnosa. Sud potvrđuje nadležnost eparhije u njegovom radnom odnosu, poništava otkaz uprave i nalaže vraćanje na posao uz isplatu zaostalih prinadležnosti.
U kasnijem dvostrukom sudskom procesu, i postupak koji je slikar protiv njega vodio biva odbačen kao neosnovan.
U Blektaunu, pod pritiskom sindikata, ipak se zadužuju (!?) i crkvenim novcem isplaćuju slikaru značajnu odštetu. No, to je već tema za sebe.
Sledeći odluku crkvenog suda iz maja, tadašnji vladika Milutin premešta Saračevića na pola godine u NJukasl. Posle tog roka, sveštenik odbija da produži boravak tamo i vraća se u Sidnej. Odbija, kasnije, i ponudu za premeštaj u Kanberu, navodeći da zbog porodičnih razloga na može da napusti Sidnej. U međuvremenu se zaposlio kao službenik, a sada je, evo, počeo u starokalendarskoj grčkoj crkvi u Dalvič Hilu, gde smo u nedelju prisustvovali liturgiji koju je služio mahom na grčkom i delom na srpskom jeziku.
Pošto crkvena opština nosi naziv „srpska pravoslavna“, da li je saglasnost za nju dala Eparhija SPC za Australiju i Novi Zeland, odnosno da li ima blagoslov episkopa, pitali smo sveštenika?
– Budući da eparhijska administracija nije uzela u rešavanje moj status, prema relevantnim rešenjima najviših sudskih instanci u Australiji: Vrhovnog Suda i Vrhovnog suda za industrijske odnose države Novi Južni Vels, uključujući tu i Eparhijski crkveni sud, i budući da je g. episkop ignorisao moje molbe i moja obraćanja, prekinuvši sa mnom svaki kontakt, o čemu posedujem kompletnu dokumentaciju, ja sam bio prinuđen da za moje parohijane nađem rešenje – kaže Saračević.
Ako niste dobili saglasnost Srpske pravoslavne crkve, kao njen sveštenik, da li ste onda u raskolu?
– Ako više nisam sveštenik SPC, to ne mora da znači da sam u raskolu. Ovo sve zavisi od toga kako se na ovaj problem gleda. Ja sam se za rešavanje moga statusa obratio i članovima Svetog arhijerejskog sinoda SPC, i od mitropolita Amfilohija sam dobio samo potvrdu prijema dokumentacije i ništa vise. Nisam, zaključno sa današnjim danom, obavešten o bilo kakvom postupku.
Od našeg sagovornika nismo dobili odgovor i na poslednje pitanje: Da li je moguće da se ništa od ovoga danas ne bi desilo da ste prihvatili premeštaj u Kanberu?
O odnosu sveštenika prema nalogu o promeni mesta službovanja, sveštenik SPC koji nije želeo da bude imenovan, kaže za „Vesti“:
– Mi sveštenici smo prema svojoj crkvi kao vojnici prema svojoj komandi i dužnosti. Kad nam crkva naloži da menjamo prebivalište, mi smo dužni da to učinimo. To je jedno od osnovnih pravila zanimanja kojim se bavimo i nešto što možemo da očekujemo u bilo kom trenutku svog rada i života.
