Petar Pajić, koji u književnim krugovima slovi za „srpskog Rilkea“, jedan je od osnivača neosimbolizma u srpskoj književnosti.
Dobitnik je, između ostalih, nagrade Desanka Maksimović i Žičke hrisovulje. Porodica slavnog pesnika, sestre Lepa Topalović i Mirjana Radivojević sa svojim naslednicima, poklonile su celu Pajićevu biblioteku i arhivu, uključujući puno predmeta iz njegovog stana, njegove diplome, medalje, olovke i druge lične predmete.
Njegov pisaći sto je takođe deo legata, kao i kasa njegovog oca, slavnog valjevskog pekara, u kojoj je Pajić čuvao komade hleba koje je ispekao njegov otac.
Slikovito i dirljivo svedočenje o životu pesnika, njegovom odnosu prema svom narodu, porodici i hlebu uskoro će biti prikazano u Muzeju srpske književnosti na Banjici, u beogradskom predgrađu u kome je Pajić živeo i koji je voleo.
Pajić je još za života započeo formiranje legata tako što je Adligatu, u kojem je bio čest i rado viđen gost, godinama poklanjao knjige iz svoje biblioteke kao i pisaću mašinu na kojoj je otkucao svoju najpoznatiju pesmu „Srbija“, koja je postala jedna od najslavnijih srpskih zabranjenih pesama.
Petar Pajić bio je prijatelj sa svim značajnijim književnicima dvadesetog veka, tako se u njegovoj biblioteci nalazi više od tri stotina knjiga sa posvetama srpskih klasika od Dragoslava Mihailovića, Matije Bećkovića, Milovana Vitezovića do njegovog najboljeg druga, Branka Miljkovića.
U arhivi se našlo i pismo Branka Miljkovića, a detaljan pregled arhive svakako će otkriti još čudesa važnih za srpsku kulturu.
Pajić se na jednoj radnoj akciji zbližio sa hrvatskom književnicom Vesnom Perun, pa se u legatu nalazi i mnoštvo njihovih zajedničkih fotografija tokom te radne akcije šezdesetih godina.
