DUKLJA

– Istorijski osvrt –

Crnogorci su došli na Balkan imenom Srbi, ako ne i Sorboni (sigurno ime njihovog boga!), zajedno sa ostalim indoevropskim narodima, koje istorija poznaje pod zajedničkim imenom Pelazgi. Kako se već zna, Sorboni, Sarmati, Andi i ostala slovenska plemena, dolaskom Ilira na Balkan u VIII veku pre nove ere, povukli su se preko Save i Dunava, ostavljajući Južni Balkan grčkim plemenina, Istočni – tračkim, a Zapadni – ilirskim, kako to vidimo i na mapi koju nam donose albanski akademičari na str. 395 njihove enciklopedije, oslovljena FJALORI ENCIKLOPEDIK SHQIPTAR, Tirana 1985. Kako možete videti, oko Skadarskog jezera, tada zvano Labeatsko jezero, živeli su pripadnici ilirskog plemena Labeati.
U IV-V veku nove ere Sorboni, sada pod imenom Srbi, opet počinju da prelaze Dunav i da silaze na Balkan. Godine 548. oni osvajaju Durrhachium od Vizantinaca, preimenuju ga u Drač (današnji albanski grad Durrës), dok su Dardaniju osvojili mnogo godina pre i preimenovali je u Kosovo.
Rasprostirući se svukud po Balkanu, koji su faktički preplavili, ovi su se Srbi počeli zvati i Sloveni, ali u većini slučajeva nazvali su se po oblastima koje su nastanjivali, ne zaboravljajući ni svoje srpsko ime, pa ni zajedničko slovensko poreklo sa svim ostalim slovenskim narodima. Hroničari vremena nazivali su Srbe i imenima ilirskih plemena, koja su na tim teritorijama živela do dolaska Srba. Tako su Srbe nazivali Mesima, Tribalima, pa i Ilirima, dok su oni sebe, kako rekosmo, tu i tamo počeli da nazivaju po imenima oblasti koje su nastanjivali. Tako su se jedni nazvali Rašanima, drugi Dalmatincima, Bokeljima, Bosancima, Hercegovcima, Makedoncima i dr. Oni koji se nastaniše oko Labeatskog jezera, po antičkom gradu Duklja te oblasti (a moguće i po ilirskom plemenu Diokleati), nazvaše se Dukljanima. Kasinjije, po njima se nazva Duklja sva ta teritorija, pa i prva državna tvorevina ovih Srba-Dukljana.
U toku VI veka ovi su Sloveni asimilirali sve ostatke Ilira, tako da posle tog veka, na Balkanu, nema više žive ilirske duše. Prema tome, u žilama današnjih Srba (pa i Crnogoraca!) ima i ilirske krvi. Od VII veka, hroničari i istoričari vremena, pod imenom Iliri podrazumevaju samo Slovene, pa su i Hemsko poluostrvo, kako se do tada zvao Balkan, počeli da nazivaju Ilirsko poluostrvo, podrazumevajući pod ovim imenom SLOVENSKO POLUOSTRVO.
Albanski istoričari, falsifikujući istoriju svog naroda, falsifkuju i istoriju susednih naroda, posebno crnogorskog naroda. Oni za Slovene kažu da su stigli na Balkan u VII veku nove ere, pa i kasnije, iako sasvim dobro znaju, kako već naglasismo, da su Sloveni 548. godine ušli u Durrhachium, u pupak današnje Albanije, što nehotice i sami priznaju. Nehotice oni priznaju i ovo: Godine 602. za poslednji put se u crkvena dokumenta spominju episkopije Skadra i Dioklecije. Nema sumnje da se približno oko ovih datuma treba odrediti vreme kada su se Sloveni instalirali u Severnoj Albaniji.1)
Znači, krajem VI veka Sloveni (Srbi) su se instalirali u Skadar i Diokleciji (Duklji). Nema sumnje da su ovi Srbi zauzeli Scodrium (Skadar) pre Durrhachiuma. Uzimajući vlast u svoje ruke, kao pagani, oni su sigurno ukidali delatnost hrišćanskih crkava, sve dok nisu i sami primili hrišćanstvo.
Ali pažnja, Albanski naučnici nazivaju Severna Albanija ne samo Skadar, već i Diokleciju, današnju Podgoricu i svu Crnu Goru!!! Ne samo tada, već ni danas Dioklecija nije bila i nije albanska. A Skadar?! Kad je Skadar bio albanski?! On je albanski od 1913, kad su joj ga Velike Sile poklonile i priznale, a pošto su ga Crnogorci krvlju svojih najbolih sinova oslobodili od turskog ropstva. Pre turske okupacije, punih 500 godina redom Skadar je bio ne samo crnogorski grad, već i prestonica Crne Gore.
No, vratimo se kod imena Dioklecija-Duklja, koje srećemo i u češkoj. Kako je tamo dospelo moguće je da znaju tamošnji istraživači.
Crnogorski istoričari pišu da se na teritoriji današnje Crne Gore, u ranom srednjem veku, zvao Duklja veliki antički grad, koji je bio strateška tačka na putu koji je vodio od Via Egnatia i Drača za Akvileju, episkopska i arhiepiskopska sjedišta duž dalmatinske i sjevero-italijanske obale. U dosadašnjoj literaturi Duklja se sporadično spominje, i to kao episkopsko sjedište, i u svakoj od dosadašnjih analiza izvornika njen se značaj i uticaj u epohi rane Vizantije neopravdano umanjuje, a od strane većine proučavalaca sa balkanskih prostora umanjuje pa čak i negira. Ona se čak izjednačava sa Dukljom u Maloj Aziji (Dogla na turskom), koja se od desetog vijeka javlja kao novi naziv za grad koji je nekada izgradio Dioklecijan i koji je nosio njegovo ime Dioklecionapolis (u dokumentima koja se prvi put kod nas objavljuju na teritoriji Dukljanske arhiepiskopije navodi se do sada nepoznati grad koga je izgradio Justinijan – Justinijanopolis).2)
Ime Dhiokleia je grčkog porekla. Ptolomej i Plini pisali su to grčki DOKLEA i DOCLEA. Kostantin Porfirogenet spominje grad u obliku DIOKLEA. U jednom dokumentu Kotora iz godine 809 nalazimo ga u formi DUCLIA. Crnogorci ga danas prononciraju DUKLJA.
Rimski imperator i reformator Dioklecijan, iz III veka nove ere, nije izgradio samo Doglju Male Azije, današnje Turske, već i Duklju Balkana, današnje Crne Gore. Ruševine ovog grada naziru se dan-danas na mestu gde se uliva Zeta u Moraču. Grad je sigurno oštećen od varvarskih plemena, koja su duž III-V i VI veka pustošila, razarala i spalila Balkan na sve četiri strane. Među njima i naši Sarmati, ali hroničari vremena, kao razarače, posebno ističu Gote, Ostrogote, Vizigote, Alane, Markomane, Hune, Avare i druge.
Da grad Duklja nisu srušili pretci današnjih Crnogoraca, kako to pišu i pretendiraju neprijatelji ovog naroda, svedoči nam činjenica da ga u X veku opkolio bugarski Car Simeon, dok su ga Crnogorci (Dukljani) branili i odbranili.
Pod svojim županima i kraljevima Srbi, zvani Dukljani, ili Rašani, vladali su Skadrom i predelima oko njega, znači Dukljom, skoro neprekidno. Upravo zato dr Jovan Deretić piše da je Skadar bio prestonica Srba 1000 godina pre Nemanjića.
Po Deretiću Skadar je bio prestonica dukljansko-zetskih i srpskih vladajućih dinastija Svevladovića (490-641. g.n.e.), Svetimirovića (640-794. g.n.e.) i Oštrivojevića (794-865, drugo razdoblje 926-1171). Po njemu, vojvoda Oštrivoj, sestrić srpskog kralja Tvrdoslava iz dinastije Svetimirovića, pošto se vratio u Skadar sa fronta protiv Karla Velikog, gde je bio glavnokomandujući, a pošto je Tvrdoslav iznenada umro bez nasljednika, krunisao je svoga sina Tolimira (796-812) za kralja Srbije. Ovoga je nasledio sin Pribislav (812-815), koga su ubili njegove vojvode, otkazujući mu poslušnost pri ugušivanju pobune u Bosni. Na presto Srbije tada se penje njegov sin Krepimir (815-840), koji će 828. godine, pred Skadrom pobediti vizantijsku vojsku, koja je pošla protiv njega. Njegov sin Svetorad (840-858) oženio se francuskom princezom i, posle smrti oca, nasledio ga na prestolu Srbije. Ovoga će naslediti sin Radoslav I, poznat kao miroljubiv, zbog čega će mu se pobuniti vojvode, na što je ovaj odgovorio abdikacijom sa prestola i emigriranjem u Rim, gde je umro ne pokušavajući da se vrati na presto. Nasledio ga energični sin časlav (863-865), koji je, kao i njegovi prethodnici, imao Skadar za prestonicu. Posle smrti časlava Srbija (u njenom sastavu i Duklja) opet pada pod vlast Vizantije.
Počev sa Oštrivojevićima, znači još u IX veku, u Skadar i oko njega Srbo-Crnogorci (Dukljani), pošto su primili hrišćanstvo, grade svoje prve hramove, crkve, koje su bile izraz duhovnog razvoja i kulture, ljudske privrženosti za to tlo. Pogotovo se građenje crkava razvilo za vreme Nemanjića, koji na ovim prostorima grade i svoje dvorove, provode poslednje dane svog života, pa se tu i smiruju, ukopavaju. U Svaču, episkopski grad između Skadra i Ulcinja, na desnoj obali Bojane, oni će izgraditi toliko crkava koliko dana ima godina. Pa i prvi arhiepiskop barski, prvi primat Srbije 1060-1075, koji je imao pod svoju crkvenu upravu Skadar, bio je Srbo-Crnogorac Petar3).
Ispod Skadra nalazi se i crkva Svetoga Srđa i Bakha [grobnica dukljansko-zetskih i raških vladara, kneževa i kraljeva: Jovan Vladimir (sahranjen 1016), Dobroslav-Vojislav (1065), Mihailo (1081), Bodin (1104), Dobroslav II (1104), Gradina (1143) i Draginja (1151)], kao i mnoge druge srpsko-crnogorske crkve. Pomenuta crkva, na čijim je temelima srpska Kraljica Jelena izgradila novu crkvu, bio je najveći sakralni objekat na prostoru barske nadbiskupije.
Skadar se veže sa Crnogorcima (Dukljanima) ne samo kao njihov administrativni centar, glavni grad države, već i kao crkveni, duhovni centar, pa i kao ekonomski centar, štoviše i kao kulturni. Posebno što je tada i stanovništvo ovog grada i okoline bilo skoro isključivo crnogorsko. Sa Skadrom, kako videste, isprepljiće se sva srednjovekovna srpsko-crnogorska istorija, pa i umetnost, posebno folklor. Bezbrojne su crnogorske narodne pesme posvećene Skadru, istorijskim zbivanjima oko ovog grada, legende i mitovi, duh i nacionalno saznanje, nacionalna bit crnogorskog naroda.
U ta vremena, ne u Skadar, već ni po okolnim selima Skadra i skadarskih gora, nije bilo ni žive ni mrtve albanske duše. Albanci su krajem VII veka n.e., zahvaljujući Bugarima Khana Asparuha, prešli Dunav i nastanili se po vrletima Trakije, današnje Bugarske. Početkom IX veka, bugarski Car Boris, prilikom invazije na Jugozapadni Balkan, poveo je za sobom Albance i nastanio ih je u pokrajini zvana Mat (iznad današnjeg grada Tirana), gde su ovi našli ostatke keltskog plemena Albanoi, asimilirali ih i uzeli njihovo ime za svoje nacionalno ime, naravno – deformirano po prirodi svog jezika u ARBAN-ARBEN. Strani narodi su ih, po imenu Albanoa, nazvali Albanci (kako ih nazivaju i dan-danas!)4). Srbi su ih, u početku, zvali Rabani, što pretsavlja metatezu R:A u imenu ARBAN. Danas ih i oni nazivaju Albanci.
Iako znaju sasvim dobro da u njihovim žilama nemaju ni kapi ilirske krvi, ovi nam se Albanci prave kao da su čistokrvni Iliri.
Sa ovim našim mišljenjem o poreklu Albanaca, formiranim na bazi prudentne analize istorijskog razvoja albanskog jezika i na sasvim naučnim konstatacijama mnogih svetski poznatih naučnika, od kojih uzgred spominjem austrijske akademike Gustav Majer, Gustav Weigand, nemačke Herman Hirt, Georg Stadtmüller, italijanske Guliano Bonfante, V.Pârvan i rumunske S.Puškariu, Nikola Jorga (1871-1940), koji su se najozbiljnije zauzeli studiranjem genealogije Albanaca5), složio se i najveći albanski filolog svih vremena, akademik prof. dr Eqrem Çabej, koji kaže da su Albanci sve do VI veka n.e. bili u Rumuniji, na padine planina Karpati i Beskidi i da su u današnjoj Albaniji stigli negde u X veku n.e.6). Njega su prosledili najnoviji albanski naučnici-istoričari, među koje za posebno poštovanje je Ardian Vehbiu.
U X veku vizantijski temat Dalmacija obuhvataše i neke delove Duklje. Bugarski Car Simeon, kako rekosmo, opsedao je Duklju. Tada je Pavlimir (926-942), sin Petrislava i unuk obdiciranog kralja Radoslava, pošto se krunisao za kralja u Trebinje, krenuo vojskom na Cara Simeona. On ga u Duklji teško porazio, da se Car Simeon spasio 926. godine bekstvom sa bojnog polja i, duševno utučen od tog sramnog poraza, posle nekoliko meseci je umro. Posle pobede pod gradom Duklja, Pavlimir je nastavio marširanje protiv župana, koji su se pokoravalji Vizantiji ili Bugarima i tako objedinjavao pokrajine tadašnje Srbije. Zbog velikih ratnih uspeha dobio je nadimak Ratnik. Nasledio ga na presto Srbije sin Tjecimir (942-962), a ovoga će naslediti sin Prelimir (962-990. Svi oni stoluju u Trebinje, a vladaju i Skadrom i Dukljom.
Prelimir je imao 4 sina. Najstarijem, Hvalimiru poverio je na upravu Duklju. Ovaj će stolovati u Skadru, kao i svi prethodni vladari Duklje, ali i u Raškoj, gde je i sahranjen. Prelimira je nasledio rođak Silvestar (990-994), koji dolazi na ovaj presto sa položaja bana Bosne. Ovoga će naslediti sin Tugimir (994-1000). Jedno od značajnih dela kralja Tugimira bilo je izgradnja novog grada Ribnice (Podgorice), 995. godine. Tugimira je nasledio na presto Srbije pomenuti Hvalimir (1000-1002), kako rekosmo – najstariji sin kralja Prelimira. Ovoga će naslediti najstariji sin Petrislav, koji je stolovao u Skadar, ali vrlo kratko jer je naprasno umro. Petrislava je nasledio sin Jovan Vladimir II (1002-1016), koga su vizantinski vladari priznali za bazileusa (kralja). Tek što je stupio na presto, napao ga srpsko-makedonski Car Samuilo Nikolić, i opkoli ga u tvrđavi Ulcinja. Pošto se Jovan Vladimir nije predao, Car Samuilo mu opustoši svu zemlju. Tom prilikom je opustošena i Boka Kotorska, pa i Skadar. Pošto ga jedan feudalac izdao, Car Samuilo ga povede sa sobom u ropstvo. U zatvor Prespe se u njega zaljubi Kosara, Samuilova kćerka, te ga ovaj pusti i vrati na presto Duklje, gde je nastavio svoje stolovanje iz Skadra. Kad je Samuilo umro (1014) njegov sinovac Vladislav, godine 1015, iz potaje ubio je njegovog sina prestolonaslednika Gavrila-Radomira, nagovoren za to od vizantijskog Cara Vasilija, i uze u Makedoniji vlast u svoje ruke. Bojeći se da Jovan Vladimir ne osveti svog šuraka, Vladislav ga pozove u goste, pa ubi i njega, u crkvi, u trenutku kada se ovaj sagnuo u molitvi, 22. maja 1016.
Tada se diže trebinjski župan Dragomir i pođe vojskom da prisajedini svojoj državi Boku, ali ga ubiše na putu.
Dukljom je jedno vreme vladala Kosara, udova bazileusa Jovana Vladimira, a preko njegovog strica Dragomira, koji nije priznao vizantijsku vlast. Zato Vizantinci pođoše na njega vojskom, ali ih on na bojnom polu pobedi. Tada ga oni 1018, godine ubiše rukom plaćenog ubice i zavladaše Dukljom. Njegovog maloletnog sina Dobroslava (1039-1065), Vizantinci su poveli sa sobom kao roba u Kostantinopol. Godine 1039. Dobroslavu pođe za rukom da pobegne iz zarobljeništva i da se vrati u Skadar, gde odmah uzima vlast u svoje ruke, okuplja oko sebe Dukljane i sa njima pobeđuje jednog za drugim istaknute vojskovođe Vizanta Teodora Erotika, zatim Hermenopola, Ðorđa Probatija, pa i samog Cara Vasilija, u jednoj velikoj bitci kod Bara. Zbog tih velikih uspeha, Srbi su svoga mudrog vojskovođu, kralja Dobroslava, nazvali – Vojislav. Ali, ubrzo je umro i, kako smo već to rekli, sahranjen nedaljeko od Skadra, u crkvi Sv. Srđa i Bakha, kao i drugi srpsko-crnogorski kraljevi, koji su stolovali u Skadar i sahranjivali se tu.
Grob Vojislava je ponela reka Bojana u poslednje vreme, podržana za to od super-sultana Albanije Enver Hodža.
Dukljanske vladaoce-kraljeve Vizantinci nazivahu „knezovima Dalmatinaca“, pa i baziljeusima. Tako ih naziva i Ana Komnina.
Kralja Vojislava je nasljedio sin Mihailo (1065-1084), a ovoga brat Bodin (1085-1104). Deretić kaže da mu je bio najmlađi sin iz prvog braka. Istorija ih poznaje kao Voislavljeviće, koji stoluju u Skadar. Od vladavine Mihaila Duklja se počela zvati Zeta. Godine 1077, da bi ga Papa Grgur VII krunisao za kralja, Mihailo se konvertirao sa svojim podanicima iz pravoslavlja u katoličanstvo. Tom je prilikom osnovao Barsku biskupiju, koja će postati snažan oslonac katoličanstva širom Zete. Barskoj biskupiji su bile podložne sve episkopije i Skadra i Drača i Prizrena.
Iako u to vreme, ni u Skadar niti u Drač, pa ni u Prizren, nije bilo žive duše albanske, albanski akademici, u brazdi njihove falsifikovane istorije, pišu da su tada Skadar „okupirali Srbi“7). Meštani ne mogu biti okupatori svog mesta. Ili su i Albanci DANAS okupatori Albanije?!
Kralj Bodin vraća Zetu u pravoslavlje.
Posle ovog čina, Kraljica Desislava, žena posljednjeg dukljanskog vladaoca, Kralja Mihaila, stigla je 1089. godine u Dubrovnik u pratnji barskog nadbiskupa i lokalne vlastele, odaklje se više nikada neće vratiti Duklji.
Kralj Bodin ostavio je iza sebe dva sina: Mihaila i Ðura, ali ga nijedan od njih ne nasleđuje. Velikaši su nametnuli Skadru i Srbiji za novog kralja Dobroslava II, Bodinovog brata po ocu, iz drugog Mihailovog braka sa vizantijskom kneginjom. Pošto je ovaj počeo da vodi provizantijsku politiku, raški ban Volkan, godine 1113, opseo je Skadar sa vojskom, pobedio Dobroslava na bojnom polju, zarobio ga i bacio u zatvor. Tada je za kralja Srbije izabran Bodinov najstariji brat Vladimir III (1114-1118), oženjen kćerkom pomenutog bana Volkana.
Kraljica Jakvinta, Bodinova udovica, radila je potajno protiv kralja Vladimira, a u prilog svog najmlađeg sina Ðura. Pošto se otkrila, poslata je u manastir. Ipak Ðuro dolazi na presto 1118. godine, ali ga opsedaju u Skadar 1122. godine njegovi rođaci, pa je morao da se povuče sa prestola i pobegne u Rašku. Tada je došao za kralja Srbije njegov rođak Grubiša (1122-1129). Ðuro je iz Raške pošao sa vojskom na Skadar i u boju kod Bara pobedio kralja Grubišu, koji je i poginuo u toj bitci. Ðurovu vojsku je predvodio knez Dragilo, rođeni brat kralja Grubiše, poznat kao vojskovođa. Tako se Ðuro vratio na srpski presto po drugi put (1129-1140).
Protiv kralja Ðura su se pobunili 1139. sinovi kneza Dragila: Prvoš, Grubiša, Nemanja i Širak, pa je sledeće godine morao da napusti presto. Za novog kralja dolazi dotadašnji raški ban Draginja (1140-1151). Ovoga je nasledio najstariji sin Radoslav (1151-1169). Protiv njega su se pobunili ban Raške Uroš i njegov sin Desa. Kralj Radoslav je izgubio taj rat sa Desinim sinovima i povukao se 1169. godine sa prestola. Poslednja i odlučujuća bitka vođena je između Nemanje i Radoslavlevog brata, bana Vladimira, kod Prištine 1170. godine. Pobedio je Nemanja, koji se sledeće godine proglašava za vladara Srbije, ali ne kao kralj, nego samo kao veliki župan. Ovime se okončava vladavina dinastije Oštrivojevića i otpočinje vladavina nove dinastije – Nemanjića.
Veliki župan Nemanja pođe vojskom i priključi Zetu Srbiji, dajući je na upravljanje svom najstarijem sinu – Vukanu, koji isto tako stoluje u Skadar i impenjirano radi da iskoreni iz Zete vizantijski uticaj. Vukana je nasledio sin Ðorđe, koji stoluje u Skadar pod sizerenitetom srpskih kraljeva, ali i samostalno. Od 1242. godine dokumenta ga spominju kao kralja. Nemanjići su bili u srodstvu sa dukljanskim vladarima.
Albanski akademici, u pomenutoj enciklopediji pišu:

DIOKLEA. Ilirski grad na Severo-Istok Skadarskog jezera, centar ilirskog plemena Diokleata. Grad je porušen početkom VII veka okupacijom Slovena. Prvi vekovi istorije Diokleje poznati su, iako na legendaran lačin, od jedne mesne hronike koja se pripisuje jednom dioklejskom popu (Presvyter Diocleas); ona spominje u početku ove države jednog vladaoca imenom Kocipara, za koga K.Jireček misli da je albanskog porekla. Imenom Dioklea nazvana je i oblast i država koja je formirana u ovoj oblasti u početku XI veka. Država Dioklea, pod vodstvom kneza Vojislava, dobila je 1040. nezavisnost od Vizanta, koristeći situaciju koja se stvori ustankom vođenim od Pjetër Deljana protiv Vizanta. Godine 1077. sin Vojislava, Mihail Dobin, proglasio se kraljem tražeći od rimskog pape pomoć i zaštitu. Država Dioklea rasprostrela se jedno vreme nad Tivarom (Barom,- KB), Skadrom, Ulcinjem, Shasom (Svačem,- KB) i Drištom…Dioklea se opet potčinila vizantijskoj upravi sredinom XII veka; njene teritojije su uključene u temi Dalmacije. Početkom XIII veka Dioklea je uključena pod vlast srpske države Raške, pod kojom je ostala sve do smrti Stefana Dušana (1355), kad je uključena u kneževini Balši-ana. Od XIV veka ime Diokljeje zamenjuje se imenom Zeta.8)

Sudite sami koliko je ispravna ova istorija Duklje albanskih naučnika i što se njome cila i propagandira, kad oni pretendiraju da su genealoški sledbenici Ilira.
Ako je Kostantin Jireček, indoktriniran iliromanijom, mislio da je Kocipara bio albanskog porekla, to se ničim nije dokazalo, niti se može dokazati. Ovaj Jireček je rekao da ime Dardanija ne potiče od albanske reči dardhë = kruška, već od imena boga Dardanos, što je i dokazano. Ipak do danas ovi naučnici nisu rekli to svom narodu. Naprotiv, krvnički proganjaju one koji se usuđuju da ovu naučnu istinu prišapnu kome.
Grad Dioklea je zaista bio na teritoriji Ilira, ali nije bio ilirski, jer Iliri nisu gradili gradove i nisu imali svoju državu. Oni su bili poludivlja plemena, koja nisu uspela ni da zabeleže svoje ime na svom jeziku, jer su bili totalno nepismeni. Gradovi Ilirije su grčka i rimljanska tvorevina, kasnije i vizantijska.
Kako to i sami, nehotice, priznaju ovi Albanci, Sloveni nisu okupirali Duklju u VII veku, već mnogo vremena pre, i nisu je razrušili, već su je – naprotiv – i branili.
Država, koja se formirala – kako oni pišu – početkom XI veka, nije bila albanska, već srpsko-crnogorska, što je višestruko dokazano. I nije formirana u XI veku, već mnogo-mnogo pre. Kako vidite, spominju kneza Vojislava iz 1040. godine, ali ni reči ne kažu da je bio Srbo-Crnogorac, jer hoće da to njihovi čitaoci prihvate kao da je i on bio Albanac, kao Kocipara. Pa i ustanak Srbo-Makedonca Petra Deljane hteli bi da prikažu kao albanski, pa mu zato albaniziraju ime u Pjetër. Interesantno, ime Petro Cani, ili Petro Marko, poznati kao Albanci, ne albaniziraju u Pjetër!
Dolaskom Nemanjića na vlast u Duklji, ova država nije potpala pod vlast srpske države Raška, jer su Nemanjići, pa i svi Srbi, bili isto toliko Dukljani, koliko i svaki drugi Dukljanin.
I Balšići nisu bili Albanci, što im je od vremena nedvosmisljeno rekao i njihov veliki katolički prijatelj Josip Gelćić.

____________
1) INSTITUTI I HISTORISË I RPSH: HISTORIA E SHQIPËRISË,- tom I, Tirana 1959, str. 145.
2) ISTORIJSKI INSTITUT CRNE GORE: MONUMENTA MONTENEGRINA, Knjiga I, Podgorica 2001, str. VI.
3) FARLATI, VII, 17-20.
4) BUROVIć, prof. dr Kaplan: Ko su Albanoi?, u delu PRETENDIRANJA ALBANACA, Ženeva 2004, str. 15; isti : KO SU ALBANCI?, Ženeva 2007, str. 7.
5) RESULI, prof. dr Kapllan: ILIRËT DHE SHQIPTARËT- studije, Ženeva 1994, str. 37-60.
6) ÇABEJ, Eqrem: „Disa mendime mbi marrëdhëniet gjuhësore rumune-shqiptare“,- časopis STUDIME FILOLOGJIKE, Br. 1, Tirana 1975, str. 52 n.
7) AKADEMIA E SHKENCAVE E RPSSH (Akademija nauka Narodne Socijalističke Republike Albanije): FJALORI ENCIKLOPEDIK SHQIPTAR, Tirana 1985, str. 1017, kol. II.
8) Iden: str. 195, glas DIOKLEA.

Piše: Prof. Dr Kaplan BUROVIć, akademik