Željko Reljić se slikarstvom bavi od 2008. godine. U Beču je od 2001. godine, gde i danas živi i radi kao samostalni muzičar, slikar i amaterski fotograf.
O njegovom stvaralaštvu u Austriji objavljena je i za kratko vreme rasprodata knjiga koja predstavlja Željkove radove nastale od 2008. do 2010. godine.
Član je Udruženja likovnih stvaralaca Šapca, Udruženja Likum Novi Sad, Foto saveza Srbije Šabačka fotografska zadruga i Udruženja Krug 10 Šabac.
Izlagao je na mnogim grupnim i samostalnim izložbama u Srbiji, Beču, Nemačkoj…
Mr Danilo Vuksanović o umetnosti Željka Reljića
"Umetnički procesi današnjice u svetlu uticaja društvenih mreža i tehnologije deluju u bezgraničnim kolima kreativnih dometa. Slikarstvo se grčevito bori u ovoj areni, iako odavno upomoć priziva neumetničke postupke i uprkos svemu, deluje poput starog dobrog vina. Generacije znaju za čuvene slikare iz istorije, o njima su ispisani tomovi knjiga i snimljeno je mnoštvo filmova o njihovim životima. Legende, dakle, paralelno žive i nadahnjuju nove generacije slikara.
Željko Reljić sklon je da svoje umetničke afinitete rasprostire na više različitih tragova. Kod njega se prepliću zvuk, slika i interesantno putovanje kao svojevrsno promatranje životnih okolnosti. Sinergija ovih delovanja čini da se umetnički život osmišljava u slobodnim zamasima boje, fotografije ili tona. Sve je ujedinjeno sa jasnim ciljem. Da se uhvati prolazno i iz njega izdvoji doživljeno. Medij izražavanja nije toliko ni bitan, važni su pokretački motivi koji obeležavaju najnovije radove Željka Reljića. Na njima gledamo nizove humanolikih kljunastih kreatura, koji svoj izraz ne duguju ni ljudima a ni pticama. U raskoraku opredeljenosti što posmatrača odvodi u egzotične predele južnih mora, na debelim granama stoje koloritne ptice neobične lepote.
Među njima ima i nekoliko klovnova koje Željko Reljić islikava slojevito. Oni nepomično stoje u cirkusnom uglu zaboravljenih mizanscena u tragičnim formama ismejane duše. Pelikan je takođe usamljen, ponosan i stamen, usmeren. Ostale ptice zapravo neodoljivo podsećaju na maskolike skupove tajnovitih ljudi, poput onih iz Kjubrikovog čuvenog filma "Širom otvorenih očiju", u kome se granice ljudskih obličja samo mogu nazreti. Grupe, ili male porodice, svi odreda sa okruglim očima upućuju nas u zaturene oblasti psiholoških platformi, tamo gde se izopačenost miri sa lepotom.
Na Reljićevim platnima omeđeni su kompleksni odnosi među ljudima baš pomoću životinjskih predstava. Tako se Željko Reljić slikajući, pridružuje onim basnopiscima koji su tumačili nas same, dok, slepo zagledani u sopstveni odraz, nismo ni primetili koliko smo se od samih sebe odaljili."
