Okrutnost Crvenih Kmera po dolasku na vlast u Kambodži bila je tolika da su istoričari za to skovali sasvim novi termin – autogenocid, gde jedna etnička grupa vrši genocid nad vlastitom etničkom grupom.
Vraćanje nacije „mitskim korenima“
Crveni Kmeri su bili komunistička organizacija koja je počivala na idejama staljinizma i maoizma i čija je namera bila „pročistiti“ naciju i vratiti je njenim mitskim korenima. To je u prevodu značilo svojevrsni povratak „na početak“ i uspostavljanje isključivo agrarnog društva.
Čim su došli na vlast, Crveni Kmeri predvođeni Pol Potom, Kambodžu su preimenovali u „Demokratsku Kampućiju“, a ukinuli su novac, banke, privatno vlasništvo, bolnice, fabrike i škole.
Celokupno stanovništvo je poslato na težak fizički rad u ruralne delove zemlje, a prvo su pobijeni pripadnici aristokratije i društvenih elita. Odmah nakon njih na redu su bili intelektualci koji su se smatrali „uprljanima zapadnom kulturom“.
Pobijeni su svi koji su nosili naočare jer se pretpostavilo da oni znaju da čitaju, kao i oni koji su imali negovanu kožu na rukama jer je to značilo da nisu fizički radnici i da su obavljali neku vrstu intelektualnog posla. Na trgovima su se emitovale radijske stanice na stranim jezicima. Ukoliko bi neko zastao i slušao ih, čekala bi ga brza egzekucija.
Glavni cilj Crvenih kmera bio je da stvore potpuno izolovano i besklasno agrarno društvo u kojem će „Nove ljude“ (obrazovane u urbanim sredinama) pretvoriti u „Stare ljude“ koji neće biti obrazovani, neće imati privatno vlasništvo i radiće isključivo fizičke poslove na polju i u šumama.
Svi oni koji su odbili da napuste svoje domove na licu mesta su ubijani, a njihova imovina spaljena. Ali, potpuni nedostatak znanja o poljoprivredi kod urbanog stanovništva rezultirao je jedinim mogućim ishodom, glađu u mnogim delovima zemlje.
Ljudi su bili prisiljeni da rade i po 12 sati dnevno što je uzrokovalo ogroman broj smrti, kako zbog iscrpljenosti i gladi, tako i zbog napuštanja moderne medicine i vraćanja tradicionalnoj.
Zabranjen je i komercijalni ribolov što je takođe pridonelo ionako ogromnoj smrtnosti u zemlji. Naime, za čak 80% stanovništva riblje meso je bilo jedini izvor proteina životinjskog porekla.
Kmeri nisu birali – ubijali su sve
Progonile su se i ubijale gotovo sve društvene grupe, ali i religijske. Pobijeno je hiljade hršćana, 25 hiljada budističkih sveštenika, a na najvećem su udaru bili muslimani koje su pre ubijanja terali da jedu svinjetinu.
Zabranjeno je čak međusobno posećivanje i komunikacija između članova porodice, supružnici su mogli da se viđaju tek povremeno, a seks bi se kažnjavao smrću. Kažnjavala se čak i konzumacija hrane ukoliko bi neko jeo sam. Smelo je da se jede samo u velikim grupama, pod nadzorom vojnika.
Crveni kmeri su ubijali sve koji su imali vezu sa kambodžaskim vlastima ili vlastima neke druge zemlje, etničke Vijetnamce, etničke Kineze, etničke Tajlanđane, hrišćane, muslimane, budiste, intelektualce, umetnike…
Oni koji su bili osuđeni za izdaju odvođeni su u tajni zatvor S-21, poznat i kao Tuol-Sleng. Za samo četiri godine kroz njega je prošlo 20 hilljada ljudi od kojih je preživelo njih tek dvanaest. Svi ostali su nakon brutalnih mučenja, silovanja i izgladnjivanja odvođeni na takozvana „polja smrti“ gde su ubijani i bacani u masovne grobnice kojih je u Kambodži za vreme Crvenih kmera iskopano 20 hiljada.
Pad kmera i ćutanje zapadnih zemalja
U aprilu 1978. godine Pol Pot je odlučio da napadne Socijalističku republiku Vijetnam jer se plašio da će Vijetnam da napadne njega. Njegove snage prošle su granicu i poubijale celokupno stanovništvo nekoliko sela.
Od 3157 stanovnika masakr su preživela dvojica. U narednom periodu odnosi između dve zemlje su se raspali, a krajem 1978. Vijetnam je napao Kambodžu i ubrzo zauzeo glavni grad. Crveni kmeri vlast su zadržali samo u manjem delu zemlje, a tzv. „Demokratsku Kampućiju“ u UN-u su nastavili da predstavljaju još godinama, na odobravanje svih zemalja članica osim Švedske.
Kmere je i dalje predvodio Pol Pot komu su na kraju oni sami sudili i zatvorili ga. Umro je 1998. godine, a Crveni kmeri su službeno prestali postojati godinu kasnije.
Milioni mrtvih
U tih 20 hiljada masovnih grobnica pobacana su mrtva tela između 1,4 i 2,2 miliona stanovnika. Polovina njih je smaknuta, a polovina je umrla od gladi i bolesti. UN je istragom utvrdio između dva i tri miliona mrtvih, a UNICEF tri miliona.
Nakon pada režima Crvenih kmera u zemlji je od 1979. do 1980. umrlo još barem 300 hiljada ljudi kao posledica njihove politike.
