Kosovo na Sorboni
Komnen Bećirović drži besedu na Sorboni 28. marta 2007. Sede: Žan-Pol Bled, Žan-Pol Bes i Patrik Bario (Foto: Jevrem Dimitrijević)Kosovska beseda Komnena Bećirovića izrečena u okviru velikog skupa na temu Kosovo: pitanje civilizacije, održanog u sredu veče 28 marta 2007, u amfiteatru Gizo na Sorboni.
Dame i gospodo, dragi prijatelji, braćo i sestre,
Kao što vam je poznato iz našeg gorkog iskustva svih proteklih godina, prilika da se u medijima govori o pitanju Kosova u njegovom mnogostrukom vidu, istorijskom, metafizičkom, umetničkom, književnom, ukratko kulturnom i civilizacijskom, bila je stvar nemoguća. Zato što je bukvalno bio prognan iz javnosti svaki drugi pristup tome pitanju, osim onog politički podobnog, grubo pojednostavljenog, što će reći da je Kosovo većinski naseljeno Albancima i da ono, dakle, pripada Albancima. I kada smo mi pokušavali da razmatramo složeno pitanje Kosova iz drugog ugla izuzev iz ugla jednoumlja, politički i medijski moćnici su nam odgovarali, kako za vreme krize na Kosovu, tako i one u Bosni i Krajini, ovim idiomom skovanim u njihovom idiotizmu i zloći: vazdušni udari, naravno po Srbima. Taman kao što je Gebels nekada pretio da će potegnuti svoj revolver kad mu se govori o kulturi.
SRPSKA ISTINA U JEDNOM OD SVETILŠTA CIVILIZACIJE
Stoga osećamo ogromno zadovoljenje da možemo, zahvaljujući krajnjem razumevanju profesora Žana-Pola Bleda i uprave Sorbone, koji su nam, po treći put u poslednjih pet godina, pružili mogućnost, nama Srbima i našim francuskim prijateljima, da razmatramo u ovom hramu duha koje je Sorbona, upravo taj suštinski deo pitanja Kosova koji se odnosi na istoriju, kulturu, civilizaciju. Deo koji je ostao, nažalost, ignorisan, zatomljen, odbačen, prezren od strane vladajuće političko-medijske klase isključivo u korist demografskom, nisko političkom, lažno ideološkom i humanitarističkom pristupu tome pitanju najširih razmera.
Izražavam, dakle, našu duboku zahvalnost upravi Sorbone, posebno profesoru Bledu koji je, kao vrsni istoričar Srednje Evrope a time i Balkana, razumeo duboke uzroke koji su tamo izazvali skorašnje sukobe. Baš kao što je razumeo da Francuska ne bi nikad zastranila u rat protiv Srbije, da nije u njega bila uvučena svojim atlantističkim i evropeističkim opredeljenjem, koje je je imalo prednost nad svim ostalim, što je našeg predsedavajućeg besumnje podstaklo ili utvrdilo u zamisli da osnuje svoj Sabor za Nezavisnost i Suverenost Francuske, R I F, pod čijim se okriljem odvija ovo veče.
Pozdravljam naša dva brata u istini i pravdi, prisutne na ovoj tribini u ličnosti Žana-Pola Besa, nadahnutog i upućenog autora Kraljevskih gradova, ali i neumornog hodočasnika po svetilištima pravoslavnog sveta čiju civilizaciju izvanredno poznaje; i u ličnosti doktora Patrika Barioa, velikog svedoka srpskog stradanja kako u Bosni i u Krajini tako i na Kosovu, koje iznosi u svojim raznim knjigama.
Pozdravljam svakog i svaku od vas što smo zdušno ili po Promišlju okupljeni u našem zajedničkom kosovskom nadahnuću i bolu u okrilju Sorbone! Velike seni Kloda Forijela, Ernesta Denija, Sen-Renea Tajandijea, Šarla Dila i drugih vaših slavnih predhodnika, koje ste malopre pomenuli, dragi Žan-Pol Bledu, a koji su ovde slavili srpsko kulturno kosovsko nasleđe, uzbuđene su večeras.
GENIJE HRIŠćANSTVA NA KOSOVU
ALBANCI U TURSKOG SLUŽBI POROBLjIVAčA ZAUZMLjU I SATIRU SVEŠTENO KOSOVO
Šta je, dakle, prirodnije, nego Kosovo u ovom svetilištu civilizacije koje je Sorbona, budući da je kosovska zemlja sa ostalim delom Srbije, bila zemlja sjajne civilizacije, zemlja najuzvišenije sakralne umetnosti, pre no što je postala zemlja isto tako uzvišene epopeje! A dokaz za to jeste što neimarstvo i zidno slikarstvo kosovskih svetilišta, Peći, Gračanice, Dečana, zauzimlju odabrano mesto u svetskoj umetnosti, kao što Kosovska epopeja, koja preobražava srpski poraz od 1389 u najvišu žrtvu za veru Hristovu, zauzima slično mesto u opštoj književnosti. Nigde drugde u Evropi, genije hrišćanstva, da upotrebim čuveni Šatobrijanov naslov, nije doživeo takav dvostruki procvat!
Evo toga hrišćanskog nasleđa srpskog Jerusalima, popisanog u ovoj ogromnoj knjizi pod naslovm Zadužbine Kosova, čiji veliki deo, nažalost, sačinjava martirolog kosovskih Srba pod tursko-albanskim ropstvom, dugim i surovim! Kroz malo ću svečano predati ovu ogromnu kosovsku sagu Žanu-Polu Bledu za biblioteku Sorbone, kao svedočanstvo jedne divne umorne civilizacije i jednog teško ranjenog naroda.
Da bi se razumelo kako je do toga došlo, potrebno je ukratko podsetiti na nekoliko osnovnih, suštastvenih istina o Kosovu iz prostog razloga što su one zatamnjene, krivotvorene, izopačene. Pre svega, treba biti načisto sa bajkom po kojoj su Albanci naseljavali Kosovo pre dolaska Slovena na Balkan u VII-om veku, pošto ne samo da ništa ne svedoči o njihovom prisustvu u toj oblasti, nego istorija za njih uopšte ne zna na Balkanu sve do kraja XI-og veka kad ih, po prvi put, pominje vizantijski istoričar Mihailo Ataliatis. Kao da još nisu bili na Balkanu tokom čitavog prvog milenijuma, ili kao da nisu igrali nikakvu važnu ulogu!
Zatim, druga bajka koju naročito trubi albanski pisac Ismailj Kadare, koja hoće da prikaže kako su se Srbi i Albanci oduvek razdirali, dok neosporne istorijske činjenice, počev od one o srpskom poreklu Skenderbega, albanskog nacionalnog junaka, dokazuju suprotno, a to je da su dva naroda živela u potpunoj slozi kroz ceo Srednji vek, sve do konačnog porobljavanja Balkana od strane Turaka krajem XV-og veka. Tada su, preobrativši se u islam, religiju porobljivača i stavivši se u njegovu službu, Albanci dobili pravo da raspolažu dobrima, čašću, životom i smrću onih koji su ostali hrišćani. Pripadnici nove vere, pokazujući se revnosnim kao svi preobraćenici, oni su se, u uzastopnim valovima, sručili sa svojih planina na ravnine Metohije i Kosova, da tu zauzmu srpske zemlje po cenu brojnih pokolja, izgona, najcrnjeg ropstva ili prisilne albanizacije.
ZA STO GODINA NESTALO MILION SRBA SA KOSOVA !
Neću se zadržavati na velikim srpskim seobama sa Kosova u XVII-om i XVIII-om veku, koje su usledile zbog srpskih ustanaka protiv osmanlijskog porobljivača u okviru austrijsko-turskih ratova. Ali ću navesti izvore s početka XX-og veka koji pokazuju da između srpsko-ruskog rata protiv Turske 1876 i Prvog balkanskog rata 1912, kad je Kosovo bilo oslobođeno nakon pet vekova okupacije, oko 400 000 Srba, za samo četrdeset godina, bilo je prisiljeno od strane Albanaca da napuste Kosovo i Metohiju. Krvarenje je bilo zaustavljeno tokom dvadesetak godina prve Jugoslavije, i čak započeto izvesno vaspostavljanje poremećene etničke ravnoteže, sve dok slomom te Jugoslavije od strane nacističke Nemačke i fašističke Italije 1941, stvari nisu opet poprimile svoj ukleti tok. Albanci su umeli da zadobiju milost novih gospodara i da proteraju oko 100 000 Srba, pošto su ih pobili desetine hiljada uz poklike “baba Hitler je došao !”, baba značeći na albanskom otac. Šiptarske milicije sa zloglasnom Waffen SS divizijom Skanderbeg, čiji su poslednji vojnici pali pred Berlinom braneći Rajh, počinili su bezbrojne zločine nad srpskim stanovništvom.
Zatim, tokom više od četrdeset godina komunističke Jugoslavije, koja je počivala na famoznoj formuli: slaba Srbija, jaka Jugoslavija, albanske vođe izigravajući žarke obožavaoce tiraninna Josipa Broza, zvanog Tito, dobili su, kao nagradu od njega, potpunu vlast nad Kosovom, koju su sprovodili tako što su primorali, svakavim zlostavljanjima, odlazak nekih 300 000 Srba iz pokrajine. Unutar se o tome nije moglo govoriti, budući da su se oni koji se na to usuđivali, izlagali sankcijama kao velikosrpski nacionalisti, dok se vani tioistička Jugoslavija smatrala najboljim od svih svetova.
MONDIJALISTI DOVRŠAVAJU DELO OSMANLIJA, FAŠISTA I KOMUNISTA
Prema tome je oko milion Srba, računajući tu i žrtve raznih pogroma, nestalo u toku jednog stoleća, sa Kosova i Metohije u korist albanskih uljeza i kolonizatora. Ipak je, nakon Titove smrti 1980, bilo ostalo još nekih 350 000 Srba u pokrajini. I sve što je Slobodan Milošević pokušao, vaspostavivši suverenitet Srbije nad Kosovom 1989, bilo je da se zaustavi taj kobni proces. No iako su, tom merom, bila potpuno ispoštovana prava Albanaca, kao većine na Kosovu ali manjine u Srbiji, oni su odbili da se uključe u institucije srpske države, nadali viku da se nad njima vrši aparthejd, genocid, i stali pozivati, odajući se istovremeno terorističkim akcijama, Evropsku Uniju, Sjedinjene Države, Nato, ukratko ono što se eufemizmom zove međunarodna zajednica. Ova je, uopšte ne ulazeći u svu složenost i svu ozbiljnost kosovskog pitanja, pohitala da učini svojim naslednu albansku zlobu i mržnju, ponikle i nabujale prema Srbima u senci raznih tiranskih vladavina, sve crnje jedne od druge, turske, fašističke, komunističke, da bi dovršila njihovo delo: potpuno zauzimanje srpske Svete zemlje od strane Albanaca.
ANTIHRIŠćANSTVO HRIŠćANSKOG ZAPADA
I zaista, najveća koalicija država, u sastavu od devetnaest nacija od blizu milijardu ljudi, čineći najgolemiju vojnu silu svih vremena, Nato, upregla se, ovoga meseca marta 1999, u tu rabotu, oborivši se na Srbiju i podvrgnuvši je, tokom gotovo tri meseca neprekidnog bombardovanja, ognju i maču! Taj zločin, jedan od najgnusnijih koji su ikada nepotrebno pod nebom počinjeni, dostigao je vrhunac, kada su snage Nato-a, nakon povlačenja srpskih snaga s Kosova u junu 1999, prepustile pokrajinu na milost i nemilost Šiptarima. Ovi su odmah, počinivši mnoga ubistva, proterali 250 000 Srba, dokopali se njihovih dobara ili ih uništili, istovremeno skrnaveći i razarajući crkve i groblja. Stravični prizori koji su se ponovili u martu 2004, uvek pred nehatom Nato trupa i uprave Ujedinjenih nacija, a koje ćete kroz malo videti projektovane na ekranu.
Podsećam vas da se ta strahota, ta orgija zla koja je bila rat Nato-a protiv Srbije, odvijala upravo u momentu kad se završavao drugi Hristov milenijum za čije su proslavljanje vršile pripreme, i da su sve nacije grešne koalicije protiv Srbije, izuzev Turske, bile hrišćanske ili smatrane kao takve! I upravo ta naopaka činjenica izaziva najozbilnjiju zapitanost koja će neizbežno zaokupljati najveće duhove, istoričare, sociologe, filozofe, teologe, a koja se sastoji u ovome: odakle dolazi ta ostrvljenost zla protiv jednog prevashodno Hristovg prostora koji predstavlja Kosovo, kako svojom civilizacijom tako i golgotom koju su na njemu podneli Hristovi vernici tokom vekova i koju podnose do dana današnjega? Kako to da se najveća planetara sila stavila u službu, učinila oruđem, mačem da bi ozvaničila, zapečatila jednu od najcrnjih nepravdi istorije? I to po cenu uništenja čitave srpske nacije, kao što je pretio grozni pajac Nato-a, Džimi Šej, izjavljujući: “Odbacićemo Srbiju u kameno doba”!
Posle toga rata nazvanog, kao vrhunac poruganija, humanitarnim, a koji je toliko propovedao Bernar Kušner sa svojim pajtašima, ostalo je samo oko 80 000 Srba na Kosovu, zatvorenih od tada u pravi gulag! I upravo to Kosovo, etnički očišćeno, teško ranjeno, opustošeno, pretvoreno u ruševine gde vlada najcrnje bezakonje, poglavice narečene međunarodne zajednice su se upravo ovih dana uzmuvale da promovišu u državu! Kakva međunarodna zajednica, takva država!
SVETSKO ZLO U OTSJAJU PLAMENjA APOKALIPSE NAD SRBIJOM
U svakom slučaju, iz svega ovoga shvatate razmere užasa, ogromnost greha! Kao da je bilo u namerama Proviđenja da sa Kosovom pokaže žalosne granice čoveka, svakako da se ukaže, u odsjaju plamenja apokalipse nad Srbijom, zlo sveta kroz divljaštvo civilizovanih, kroz licemerstvo demokrata, kroz nečoveštvo humanista koji su sebe uložili u taj čudovišni poduhvat, budući protivprirodni i potiv prirode, protiv morala i protiv civilizacije, kakav je bio takozvani Kosovski rat. Jasno je da svako priznavanje Kosova, kao države, proisteklo iz jednog takvog prokletstva, neće moći biti prihvaćeno ni smatrano od strane Srba i svih ljudi od savesti, osim kao nevažeće i ništavno.
