Kosovo je od XII veka sastavni deo srednjovekovne srpske države Nemanjića, kada je ostalo upamćeno po velikoj bitki koja se na njemu vodila 1389. izmedju srpske vojske, predvodjene knezom Lazarom, i turske vojske, predvodjene carem Muratom. Ta bitka, jedinstvena po tome što su u njoj poginula oba vladara, dogadjaj je u čitavoj srpskoj istoriji kojem nema ravna i ona je ostavila na srpski narod dubok i trajan utisak. Od kosovske bitke napravljen je u Srba nacionalni simbol, a sećanje na nju vremenom je preraslo u „pravi kult“ (V. ćorović). U srpskoj narodnoj epskoj poeziji, o njoj je ispevan poseban, „kosovski ciklus“. Vojnom pobedom Turske nad Srbijom, Kosovo je postalo sastavni deo Turske. Tako je ostalo sve do balkanskih ratova, kada ga je srpska vojska oslobodila i vratila u sastav tada Kraljevine Srbije (1912). Kraljevina Srbija je, ušavši 1918. u sastav Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, prestala da postoji kao samostalna država, postavši sastavni deo unitarne zajedničke jugoslovenske države.
U Drugom svetskom ratu, posle kapitulacije Kraljevine Jugoslavije (aprila 1941), došlo je do okupacije, komadanja, pripajanja njene teritorije drugim državama ili stvaranja marionetskih država. Sa prvim uspesima narodnog oslobodilačkog rata, stvaranjem od okupatora oslobodjene teritorije, došlo je do izgradnje nove organizacije vlasti, najpre lokalne (narodnooslobodilački odbori), a potom i centralne (konstituisanjem AVNOJ-a kao najvišeg organa državne vlasti, novembra 1943). Novu organizaciju vlasti karakterišu federalizacija zemlje na etničkom načelu (etnički federalizam) i organizacija centralne vlasti na načelu primata predstavničkog tela (načelo jedinstva vlasti).
U toj novoj organizaciji vlasti stare države poseban položaj dobijaju dve teritorijalne jedinice koje su bile sastavni deo Kraljevine Srbije u vreme stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca – Vojvodina i Kosovo i Metohija. Iako su te dve teritorijalne jedinice postale autonomije tek pred kraj narodnog oslobodilačkog rata (1945), elementi i nagoveštaji njihove buduće autonomije pojavili su se pre Drugog svetskog rata, u politici KPJ (Komunističke partije), vodećoj političkoj snazi u stvaranju nove organizacije vlasti u toku Drugog svetskog rata, prema tzv. nacionalnom pitanju. Organizaciona mreža KPJ za tadašnju Kraljevinu Jugoslaviju je obuhvatala i PK KPJ za Vojvodinu i Oblasni komitet KPJ za Kosovo i Metohiju. I toku Drugog svetskog rata, u vreme pre i u toku stvaranja centralne organizacije vlasti, stvoren je oktobra 1942. Glavni narodnooslobodilački odbor za Vojvodinu, dok je Oblasni narodnooslobodilački odbor Kosova i Metohije osnovan krajem 1943. i početkom 1944. na prvoj oblasnoj konferenciji (zasedanju) Narodnooslobodilačkog odbora za Kosovo i Metohiju.
Novo privremeno uredjenje centralne državne vlasti (DFJ) uspostavljeno je odlukama donesenim na Drugom zasedanju AVNOJ-a, na osnovu kojih se Jugoslavija konstituiše na načelu suverenosti (samoopredeljenja) jugoslovenskih naroda, pa se u tom cilju „izgradjuje i izgradiće se“ na federalnom načelu, „koje će obezbediti punu ravnopravnost Srba, Hrvata, Slovenaca, Makedonaca i Crnogoraca, odnosno naroda Srbije, Hrvatske, Slovenije, Makedonije, Crne Gore i Bosne i Hercegovine“. U tom osnivačkom aktu federalne Jugoslavije (druge Jugoslavije) izričito stoji da će u cilju ostvarivanja suverenosti jugoslovenskih naroda (navedeno je kojih) Jugoslavija biti federalna država, konstituisana od šest federalnih jedinica (navedeno je kojih). Njome je uspostavljena federalna struktura do tada unitarne države Jugoslavije (prva Jugoslavija). U njoj je dalje rečeno (tačka 4. Odluke o izgradnji Jugoslavije na federativnom principu) da će pripadnici drugih naroda, koji žive u Jugoslaviji, a u Odluci nisu navedeni (nejugoslovenski narodi) imati položaj nacionalnih manjina, a da „nacionalnim manjinama obezbediće se sva nacionalna prava“. Dok jugoslovenski narodi imaju pravo na samoopredeljenje, nacionalnim manjinama se priznaju sva nacionalna prava (isključujući pravo na samoopredeljenje). I pošto dve, već konstituisane autonomne jedinice, Vojvodina i Kosovo i Metohija, nisu bile federalne jedinice koje tvore federalnu Jugoslaviju, one su se sopstvenim odlukama, koje je potvrdio centralni državni organ (AVNOJ, odnosno njegovo Predsedništvo) „priključile“ federalnoj jedinici Srbiji što je, inače, potpuno neodgovarajuća reč, jer su obe već bile „uključene“ u jedinstvenu teritoriju Kraljevine Srbije u vreme kada je ova, zajedno sa Državom Slovenaca, Hrvata i Srba (austrougarskih Jugoslovena), stvorila zajedničku državu, Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca (od 1929. Kraljevinu Jugoslaviju), u kojoj nisu imale svojstvo posebnih teritorijalnih jedinica. No, pošto pomenute odluke imaju za konstituisanje autonomnih jedinica samo politički značaj, značaj jedne političke izjave (želje) da se zadrži autonomni status, ovakav prigovor se može i zanemariti. Na osnovu te dve odluke tih teritorijalnih jedinica, Predsedništvo Narodne skupštine Srbije donelo je 1. odnosno 3. septembra 1945. Zakon o Autonomnoj Kosovsko-metohijskoj oblasti i Zakon o ustanovljenju Autonomne Pokrajine Vojvodine. Tek tada je Kosovo i Metohija (Vojvodina je to bila i ranije, dok je bila u sastavu Austro-Ugarske) od geografskog (oblast u slivu Sitnice, izmedju Šara i Rogozne) prvi put postalo političko-administrativna jedinica (celina) teritorijalne podele federalne jedinice Srbije (NR Srbije).Ta dva zakona, kao i kasnije doneseni Ustav FNRJ od 1946. i Ustav NR Srbije od 1947, imaju pravno konstitutivni značaj za konstituisanje autonomnih jedinica u Srbiji. U federalnoj Jugoslaviji i kasnije, sve vreme njenog postojanja, autonomne jedinice postojale su samo u Srbiji, i to one dve iste ustanovljene 1945.
Autonomija Kosova i Metohije (Kosova) prošla je tri perioda. Prvi obuhvata razdoblje 1946-1968, drugi 1968-1990, treći 1990-1999. U prvom periodu Kosovo i Metohija ima položaj jedinice regionalne decentralizacije standardnog tipa u okviru Republike Srbije, u drugom, pored ovog, sada znatno razvijenijeg svojstva, dobija i svojstvo konstitutivnog elementa jugoslovenske federacije, dok se u trećem postepeno (posle Ustava SR Jugoslavije od 1992) gubi drugo svojstvo, a prvo se redukuje na klasičnu meru regionalne autonomije kakva postoji u zemljama sa razvijenom regionalnom decentralizacijom (Italija i Španija). Posle 1999. Kosovo gubi autonomiju i dolazi pod protektorat Ujedinjenih nacija.
U prvom periodu Kosovo i Metohija, za razliku od Vojvodine, koja ima status autonomne pokrajine, ima status autonomne oblasti (do 1963), što podrazumeva nešto manji stepen autonomnih prava. Prema Ustavu FNRJ od 1946, njegov autonomni delokrug se odredjuje Ustavom NR Srbije, a njegov najviši opšti pravni akt, statut, potvrdjuje Narodna skupština Srbije. Njegovi organi (predstavničko telo, izvršni i upravni organi) odredjeni su Ustavom FNRJ i Ustavom NR Srbije. Ustavni zakon od 1953. je nešto povisio autonomiju Kosova i Metohije (predvideo je da samostalno donosi svoj statut), premda je zadržao rešenje Ustava FNRJ od 1946. da se njegov autonomni delokrug („samoupravna prava“) odredjuje republičkim ustavom. Ustavom Srbije se propisuju i osnovi organizacije i nadležnosti organa vlasti Autonomne Kosovsko-metohijske oblasti, pa se zato čini sasvim utemeljenom tvrdnja najvećeg autoriteta u nauci ustavnog prava toga vremena, prof. Jovana DJordjevića, da je republički ustav „konkretni pravni osnov autonomnih jedinica i osnovni zakon o njihovom statusu i organizaciji“, a da je statut „samo dopunski ustav“ te autonomne oblasti. Još dalje je u tom vezivanju Kosova i Metohije za republički ustav i za republičku ustavnost otišao Ustav SFRJ od 1963, koji je prvi put izjednačio položaj obe autonomne jedinice (posle 18 godina od njihovog nastanka) i isto ih nazvao („autonomne pokrajine“). Taj ustav bio je jedinstven i po tome što je konstituisanje autonomnih jedinica postavio kao otvoren proces, predvidevši da svaka republika „može na područjima od posebnog nacionalnog sastava ili na područjima s drugim osobenostima, na osnovu volje stanovništva tih područja, ustavom obrazovati autonomne pokrajine“, s tim što obrazovanje, odnosno ukidanje autonomne pokrajine stupa na snagu kad se potvrdi u Ustavu Jugoslavije. Prema tom ustavu, teritoriju autonomne pokrajine utvrdjuje republika svojim zakonom, a njime je još ukinuta sudska autonomija autonomnoj pokrajini Vojvodini (Kosovo i Metohija je kao autonomna oblast nije ni imalo), dok je Ustav SR Srbije od 1963. predvideo da Vrhovni sud Srbije ima odeljenja u Novom Sadu i Prištini, koja za teritoriju autonomnih pokrajina vrše poslove iz nadležnosti Vrhovnog suda Srbije, a da pokrajinskog javnog tužioca postavlja javni tužilac Srbije.
Drugi period u razvoju autonomije Kosova i Metohije otpočinje 1968. amandmanima na Ustav SFRJ i Ustav SR Srbije i traje koliko i prvi period (nešto više od 22 godine). Autonomna pokrajina je tada postala „socijalistička autonomna pokrajina“, a Kosovo i Metohija je postalo „Kosovo“. U ustavnom amandmanu od 1968, u kojem je odredjena struktura jugoslovenske federacije (VII), prvi put se kao element te strukture spominju i autonomne pokrajine, koje su u sastavu Republike Srbije, jedne od šest federalnih jedinica. Ta odredba poslužila je ustavnim amandmanima od 1971. i Ustavu SFRJ od 1974. kao osnov za uključivanje dve autonomne pokrajine u sastav i odlučivanje federalnih organa, tj. za dobijanje svojstva „konstitutivnog (sačinjavajućeg) elementa jugoslovenske federacije“. Autonomija Kosova i Metohije tada je značajno bila osnažena (kao i Vojvodine). Prvi put se autonomni delokrug Kosova utvrdjuje njegovim sopstvenim aktom, ustavnim zakonom, u skladu sa načelima Ustava Jugoslavije i Ustavom Srbije, dok federacija štiti njegova Ustavom utvrdjena prava i dužnosti. Još je utvrdjeno da se teritorija Kosova ne može menjati bez saglasnosti njegove skupštine. Kosovo dobija i pravosudnu autonomiju, oličenu u vrhovnom sudu i drugim pravosudnim organima, s tim što njegov vrhovni sud vrši za teritoriju Kosova prava i dužnosti Vrhovnog suda Srbije. Ustavnim zakonom Kosova može se, u skladu sa Ustavom Srbije, odrediti da taj vrhovni sud Kosova ocenjuje saglasnost propisa Kosova sa ustavnim zakonom i drugim zakonima Kosova, što je začetak ustavnog sudstva na Kosovu. Kosovu se prvi put daje pravo da preko svoje skupštine i izvršnog veća pokreće pred Ustavnim sudom Jugoslavije postupak za ocenjivanje ustavnosti i zakonitosti.
Suštinski će Kosovo biti izjednačeno sa republikama, iako je sve vreme u sastavu jedne od njih, Republike Srbije, ustavnim amandmanima od 1971. i Ustavom SFRJ od 1974. Dva su osnovna obeležja ovih akata u vezi sa ustavnim položajem Kosova. Prvo je potiskivanje nadležnosti Srbije na prostor izvan pokrajina, tj. Kosova i Vojvodine. Drugo je zaokruživanje državnosti pokrajina, Kosova i Vojvodine, pokrajinskim zakonodavstvom i metodom rada pokrajinskih organa. Kosovo je dobilo iste funkcije vlasti kao i Srbija (republika), imalo je istu nomenklaturu pravnih akata kao i Srbija, i iste organe kao i Srbija, a u federaciji je imalo posebnu delegaciju, isto kao i Srbija (manju po broju članova od Srbije, ali jednakog glasa kao i delegacija Srbije). Ipak, Kosovo nije imalo u celini iste nadležnosti kao i Srbija, a naime nije imalo one nadležnosti za koje je Ustavom Srbije bilo predvidjeno da ih u interesu Republike kao celine vrši Srbija, što je i suštinska razlika izmedju Srbije kao Republike i Kosova kao pokrajine. Formalna razlika je da je Srbija imala svojstvo države, a Kosovo autonomne zajednice. Kosovo je dobilo pravo na vlastiti ustav i, s tim pravom u vezi, poseban ustavni sud.
Najveći apsurd ovakvog položaja Kosova je što Srbija nije mogla promeniti svoj vlastiti ustav bez saglasnosti Kosova (njegove skupštine) i što su na teritoriji Kosova njegovi zakoni bili pravilo, a izuzetak su bili zakoni Srbije. Takvi zakoni Srbije, sa važnošću na celoj njenoj teritoriji, uključivši i obe pokrajine, mogli su se donositi samo u oblastima navedenim u Ustavu Srbije (pri čemu su te oblasti bile odredjene „kaučuk pojmovima“, što je otežavalo donošenje takvih zakona). Inače, najveći broj zakona Srbije važio je na teritoriji Srbije bez pokrajina („uža Srbija“). Apsurd je i što je Kosovo u jugoslovenskoj federaciji predstavljeno neposredno i što u vršenju nadležnosti federalnih organa učestvuje neposredno, a ne preko Srbije u čijem je sastavu. Time se „preskače“ republika u čijem je sastavu pokrajina i direktno se stiže u federaciju, kao da je pokrajina entitet nezavisan od Republike Srbije. Uz to su se u federalnim organima najvažnije nadležnosti federacije obavljale jednoglasnošću predstavnika republika i pokrajina u njima („konsenzusom“). Na taj način je Srbija u federaciji predstavljena samo područjem na kojem nisu bile pokrajine („van teritorije pokrajina“). Srbija se tako sve više identifikovala sa užim područjem i sve manje se pravila razlika izmedju nje i autonomnih pokrajina, čime je izvršena dekompozicija Srbije. Srbija je postala manje od republike (federalne jedinice), a Kosovo (i Vojvodina) mnogo više od autonomne jedinice. U stvari, u odnosu izmedju Srbije i njenih pokrajina preslikana su rešenja iz Ustava Jugoslavije, tako da je teže bilo promeniti Ustav Srbije, koja nije bila federacija, nego ustav bilo koje federacije u svetu. Na taj način, Kosovo je postalo corpus separatum u okviru Srbije, ono je bilo neka vrsta republike u republici (status in statu).
Sve je to značilo udaljavanje od prvobitnog smisla autonomije u vreme kada je ona bila uspostavljena. Taj smisao sastojao se u izražavanju specifičnosti autonomnog područja, a ne u zaokruživanju njegove državnosti. A da se kasnije htelo ovo drugo vidi se i po tome što su u Srbiji u mnogim oblastima postojala tri potpuno identična zakona (jedan republički i dva pokrajinska). To je dovodilo do pravne podeljenosti Srbije. U njoj se sve potpunije zaokružuju tri posebna zakonodavna sistema, zbog čega je sve teže tretirati je kao jedinstveno pravno područje. Doveden je u pitanje i integritet i homogenost privrednog prostora Republike Srbije kao celine i otvoren je proces postojanja više nepovezanih područja unutar Srbije. Rečju, otvorilo se pitanje ne samo da li Srbija kao država (ustavna definicija republike) postoji na celoj svojoj teritoriji, nego da li uopšte postoji kao država. A s obzirom na izražene tendencije slabljenja jedinstva Srbije kao celine i na sve izrazitije diferenciranje tri odvojena područja u njoj, slabo ili samo formalno medjusobno povezana, otvorilo se time i pitanje da li srpski narod, ravnopravno sa drugim narodima Jugoslavije, ostvaruje svoje istorijsko pravo na nacionalnu državu u okviru jugoslovenske federacije, u čijoj je osnovi pravo jugoslovenskih naroda na nacionalno samoopredeljenje.
Radi ublažavanja svih ovih apsurda i anomalija, a u okviru ustavne koncepcije pokrajine od 1974 (ukazana dvostrukost bića pokrajine – autonomni status ostvaruje u Srbiji, a neposredno se vezuje za federaciju), usledili su ustavni amandmani od 1989 (IX-XLIX), a potom je, radi njihovog potpunog uklanjanja donesen Ustav Republike Srbije 1990, kojim otpočinje treći period u razvoju autonomije na Kosovu i Metohiji. Pošto glavni cilj ustavnih amandmana nije bio da se redefiniše položaj pokrajine (Kosova) u ustavnom uredjenju Srbije, nego da se stvore pravne pretpostavke za novi sistem privredjivanja, od ukupno 41 ustavnih amandmana, koliko ih je doneseno 1989, svega se njih pet dotiču ustavnog položaja pokrajine. Ustavne i političke borbe tada vodjene sublimisane su u ustavnom amandmanu XLVII, u kojem je otklonjen ustavnopravni veto pokrajine na promenu Ustava Srbije. Srbija je tako, kao i ostalih pet republika, najzad postala (posle 15 godina), u granicama Ustava Jugoslavije, vršilac ustavotvorne vlasti. Tim ustavnim amandmanima ni u čemu nije bio povredjen Ustav Jugoslavije, što je Ustavni sud Jugoslavije i konstatovao 1990. u svom mišljenju, kada su ustavni amandmani svih šest republika i obe autonomne pokrajine bili predmet ocene ustavnosti tog suda, tj. da li su u suprotnosti s Ustavom Jugoslavije ili nisu (Ustavni sud je bio mišljenja da su u tri odredbe, koje nemaju za predmet položaj pokrajine, ustavni amandmani Srbije bili u suprotnosti s Ustavom SFRJ).
Zbog toga je krajnje proizvoljna i namenjena isključivo političkoj upotrebi tvrdnja o ukidanju autonomije pokrajine, posebno Kosova, ustavnim amandmanima od 1989. Ta i u svetu uspešno plasirana fama o „ukidanju autonomije Kosova“ 1989. bila je glavni razlog izraženog nezadovoljstva albanskog stanovništva na Kosovu. Politički vodji Albanaca uvek su stavljali znak jednakosti izmedju autonomije Kosova i nacionalnih prava Albanaca, za njih je kosovsko pitanje bilo uvek isto što i albansko pitanje. Albanci na Kosovu svoj status nisu vezivali za ljudska i gradjanska prava, nego samo za teritoriju, za stepen autonomije Kosova od Srbije. Njihovo shvatanje je da će ljudska i gradjanska prava Albanaca biti potpuno ostvarena tek kad Kosovo bude nezavisna albanska država (floskula o „gradjanima Kosova“ i o „narodu Kosova“ samo je mimikrija tog osnovnog shvatanja). Otuda njihovo uporno insistiranje, uprkos važećem federalnom ustavu, da Kosovo ima po tom ustavu svojstvo federalne jedinice u okviru Jugoslavije, a ne autonomne jedinice u okviru Srbije i da Albanci imaju svojstvo naroda u Jugoslaviji, a ne narodnosti (nacionalne manjine), jer su samo tako, kako se pokazalo, u povoljnim spoljnim uslovima, mogli ostvariti svoje pravo na samoopredeljenje, koje se kod njih uvek redukovalo na prostu secesiju. Otuda je u osvit secesije četiri republike od federalne Jugoslavije, krnja skupština Kosova, sastavljena od 111 Albanaca donela 1990. Ustavnu deklaraciju o Kosovu kao samostalnoj i ravnopravnoj jedinici u okviru federacije (konfederacije) Jugoslavije kao ravnopravnog subjekta sa ostalim jedinicama u federaciji (konfederaciji), kojom je izvršena jednostrana promena ustavnog bića autonomne pokrajine Kosovo. Ta deklaracija je bila predmet ocene ustavnosti Ustavnog suda Jugoslavije. U odluci („Službeni list SFRJ“, br. 37/91) kojom je tu deklaraciju poništio Ustavni sud Jugoslavije dao je sledeće obrazloženje: „Ustavni sud smatra da nije u skladu sa Ustavom SFRJ da se albanska narodnost na Kosovu proglašava narodom Jugoslavije, jer, po Ustavu SFRJ, Albanci na Kosovu su narodnost, i, kao narodnost, ne mogu koristiti pravo na samoopredeljenje i proglašavati SAP Kosovo federalnom jedinicom kao što su to republike, budući da, po Ustavu SFRJ, pravo na samoopredeljenje imaju samo narodi Jugoslavije, a ne i narodnosti.“ Na osnovu ove svojevrsne „Deklaracije nezavisnosti“, krnja albanska skupština donela je u Kačaniku Ustav Republike Kosova („Kačanički ustav“), u čijoj preambuli stoji da „Albanski narod Republike Kosovo u punoj saglasnosti sa načelima demokratije i ravnopravnosti, na osnovu prava na samoopredeljenje do otcepljenja, jamči sva ljudska i gradjanska prava svim gradjanima“. I iz ove odredbe jasno proizlazi da se „Republika Kosovo“ shvata kao država Albanaca, albanskog naroda.
Oba ova akta odmetničke skupštine kosovskih Albanaca, kojima je Srbija trebalo da bude stavljena pred svršen čin, doneseni su pre nego što je donesen Ustav Republike Srbije od 1990. Kao reakcija na njih, usledio je Zakon o prestanku rada Skupštine SAP Kosovo i Izvršnog veća Skupštine SAP Kosovo do daljeg, a ubrzo potom i Zakon o prestanku rada Predsedništva SAP Kosovo.
Ustav Republike Srbije od 1990. sveo je autonomiju Kosova i Metohije u razumne okvire. Ta autonomija je institucionalna pogodnost gradjana na tom području da samostalno odlučuju o svojim posebnostima, u okviru svog autonomnog delokruga i preko svojih organa. Autonomni delokrug je utvrdjen u Ustavu (član 109), u kojem su samo naznačeni organi autonomne pokrajine (skupština, izvršno veće i organi uprave, dok će potpune propise o njima sadržati statut, kao najviši pravni akt autonomne pokrajine kojim se na osnovu Ustava (ne i zakona) utvrdjuju nadležnosti autonomne pokrajine, izbor, organizacija i rad njenih organa i druga pitanja od interesa za autonomnu pokrajinu. Statut donosi skupština pokrajine, uz prethodnu saglasnost Narodne skupštine. Teritorija autonomne pokrajine utvrdjuje se zakonom. U vezi s položajem pokrajine u federaciji važile su i dalje odredbe Ustava SFRJ od 1974, pošto je reč o materiji federalnog ustava, sve dok je ta federacija postojala (do 1992). Dakle, Kosovo i Metohija je prema Ustavu Srbije od 1990, autonomna jedinica u okviru države Srbije, a ne suparnička država Srbiji, koja bi samo formalno bila u njenom sastavu dok se ne steknu spoljni i unutrašnji uslovi za jednostranu secesiju.
Kao reakcija na Ustav Srbije od 1990. Albanci su najpre pribegli bojkotu državnih institucija i javnih službi, kao i važećeg ustavnog poretka na Kosovu i Metohiji, izgradivši paralelnu mrežu svojih institucija i javnih službi, na osnovu svojih propisa. Ipak, narastajuće nacionalne napetosti izmedju Albanaca, na jednoj, i nealbanskog stanovništva, pre svega Srba, na drugoj strani, dovele su do oružanog sukoba, najpre u obliku pojedinačnih napada tzv. Oslobodilačke vojske Kosova (OVK) na pripadnike policije i gradjane srpske i ostalih nealbanskih nacionalnosti, a potom, od početka 1998, i do otvorenog sukoba snaga državne policije i Oslobodilačke vojske Kosova. Na to je usledila intervencija tzv. Kontakt grupe (Sjedinjene Države, Britanija, Nemačka, Francuska, Italija, Rusija) za pronalaženje mirnog rešenja, koje je trebalo da se postigne u razgovorima izmedju državne delegacije Srbije i delegacije kosmetskih Albanaca u Rambujeu, uz posredovanje pregovaračke „trojke“, koju je imenovala Kontakt grupa. Pošto u Rambujeu nije bilo nikakvih razgovora izmedju dve delegacije, nego jednostrani diktat i ultimatum Kontakt grupe, u stvari Sjedinjenih Država, izostao je svaki sporazum, u smislu saglasne volje dveju delegacija. Usledila je agresija NATO na Srbiju bombardovanjem koje je trajalo 11 nedelja, prihvatanje od strane Srbije plana černomirdin-Ahtisari za obustavljanje bombardovanja i usvajanje rezolucije u Savetu bezbednosti Ujedinjenih nacija, u kojoj je potvrdjena „privrženost svih država članica suverenitetu i teritorijalnom integritetu SR Jugoslavije i drugih država regiona, kako je navedeno u Helsinškom dokumentu“, s tim što je do odluke Saveta bezbednosti o konačnom statusu Kosova i Metohije u toj srpskoj pokrajini uspostavljena civilna i vojna uprava Ujedinjenih nacija.
