Po završetku Prvog svetskog rata, sa proglašenjem 1. decembra 1918. godine, Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca zatekla je u opticaju najraznovrsniji kovani novac. Na celoj teritoriji Kraljevine, u vreme kad su njeni delovi bili što pod okupacijom, kao Srbija i Crna Gora, što u sastavu imperija koje su se ugasile (Hrvatska, Slovenija, Dalmacija, Vojvodina, Bosna i Makedonija), u upotrebi je bilo šest valuta: srpski dinar, crnogorski perper, austrougarska kruna (koja je bila najzastupljenija), mađarska kruna, bugarski lev i nemačka marka. Bilo je i novca savezničkih zemalja – uglavnom francuskog franka i britanske funte.
Pripreme za uvođenje zajedničke valute su potrajale, pa je tek 1. januara 1923. godine dinar i zvanično proglašen za službenu valutu Kraljevine SHS. Ali, dinar nije čekao da bude služben.
Valute zatečene u opticaju postepeno su zamenjivane i već 1919. bile izdate prve novčanice, a 1920. godine emitovan je prvi kovani novac nove države, čime je srpski dinar postao jugoslovenski kao osnovna novčana jedinica. On se delio na 100 para.
Uvođenju nove jedinstvene valute isprečile su se navike stanovništva iz prethodnog perioda. Kao u naše vreme, kad su, zbog denominacije dinara, novi dinari uporedo važili sa starim, i tada su ljudi u raznim delovima Kraljevine vrednost novca računali prema vrednosti valuta koje su ranije bile u upotrebi. Zbog toga je na prvim novčanicama koje je država izdala 1919. godine, u vrednosti od jednog i pola dinara, rešenjem Ministarstva finansija, bila odštampana i vrednost u krunama.
To rešenje Ministarstva finansija o sprovođenju valutne reforme odnosilo se kako na novčanice koje su tek izdate tako i one koje su tek bile u planu za emitovanje, pa će pune tri godine novac biti izržažen u duplim vrednostima – u dinarima i u krunama. Ubrzo su usledile i metalne monete. Ministarski savet Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca je u julu 1920. godine doneo rešenje o kovanju metalnog novca u apoenima od 5, 10 i 25 para.
Emitent svih izdanja novca bila je država, sve do 1920. godine, kada je donet zakon kojim se dotadašnja Privilegovana banka Kraljevine Srbije proglašava za Narodnu banku Kraljevine SHS. Ona je postala nadležna za celu teritoriju Kraljevine, što je značilo i veći obim poslova i složenije obaveze, pa je broj zaposlenih stalno povećavan, zbog čega je i njena zgrada bila dograđena.
Prve novčanice koje je izdala Narodna banka Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1920. godine bile su u vrednosti od 10, 100 i 1.000 dinara. Izrada novčanice od 10 dinara poverena je američkoj kompaniji u NJujorka, dok su novčanice od 100 i 1.000 dinara, izradili francuski umetnici i štampane su u Francuskoj, u Nacionalnoj banci u Parizu.
Novčanica od 1.000 dinara iz 1920. godine imala je i drugu verziju, jer je na njoj, u kasnijem izdanju, bila doštampana rozeta sa likom Karađorđa i natpisom Narodna banka Kraljevine Jugoslavije. To znači da je ova novčanica znatno kasnije ušla u upotrebu, pošto je Kraljevina SHS 1929. proglašena Jugoslavijom. Sa nastankom Kraljevine Jugoslavije pristupa se emitovanju novca sa novim nazivom države.
U seriji kovanog novca iz 1925. godine, koji na aversu svakog apoena ima reljefni lik kralja Aleksandra I Karađorđevića, izdate su monete od nikla od 50 para i 1 i 2 dinara, ali i prvi zlatnik – od 20 dinara. Iako su, prema propisima, sve vrste kovanog novca morale da budu puštene u opticaj, ovaj zlatnik je faktički bio van opticaja, više kao ukras na valutnoj sceni.
