Na novčanici od 10 dinara predstavljen je lik srpskog velikana, „oca srpskog pravopisa“, velikog reformatora Vuka Stefanovića Karadžića. Prva gramatika, prvi rečnik, prvi bukvar srpskog jezika, prva zbirka srpskih narodnih pesama, njegovo su delo. NJegov je i prvi prevod Bibije, njenog Novog zaveta. Vuk je zadužio pokolenja i time što je sabrao i objavio 6.379 poslovica, tih, kako je i sam govorio „umnih primera vekovne narodne filosofije“.
Rođen je na Mitrovdan, osmog novembra 1787. godine, u Tršiću. Pre njegovog rođenja umrlo je petoro dece njegovih roditelja i to im je bio razlog što mu ime nisu dali po velikom prazniku na koji je stigla prinova, već su ga nazvali Vuk. Po narodnom verovanju, to bi ga zaštitilo od nečistih sila, jer nečastivi i veštice beže od vuka.
čitanje i pisanje je naučio je sam, od rođaka Jevte Savića, a „školovanje“ je nastavio u Loznici, u manastiru Tronoši, pa u Sremskim Karlovcima i u Velikoj školi u Beogradu.
Za vreme Prvog svetskog rata bio je pisar kod vojvode Jakova Nenadovića, a kasnije, po nalogu Karađorđa, sudija i upravitelj u Brzoj Palanci. Posle sloma ustanka otišao je u Beč.
Susret sa Slovencom Jernejem Kopitarom bio je presudan na Vukovom životnom i književnom putu. U Beču je započeo rad na reformi jezika i pravopisa i uvođenju narodnog jezika u književnost.
Proklamovao je i do kraja u svojim delima primenio načelo „piši kao što govoriš i čitaj kako je napisano“. Težak reumatičar, slabog zdravlja, ali sa ogromnom voljom vodio je pedesetogodišnju borbu za srpski pravopis i jezik. Vuk je književni rad započeo i završio zbirkama pesama 1814. i 1862. godine. Umro je u Beču 7. februara 1864. godine u 76. godini života.
Nakon 33 godine, njegovi posmrtni ostaci preneti su u otadžbinu, u Beograd. Godine 1897. sa velikim počastima je sahranjen u porti beogradske Saborne crkve.
NJegovo leksikografsko delo pružilo je podatke i za brojne naučne radove iz različitih oblasti – od medicine i zoologije, do prava i botanike.
Rođen 26 godina posle Vuka, verski i svetovni poglavar Crne Gore u prvoj polovini 19. veka, Petar II Petrović NJegoš je ne manje zadužio srpski narod. Jednako kao državnik i narodni pesnik. Svojim delima uveo je srpsku književnost u sami vrh evropske književnosti. Istorija ga pamti kao vladiku, vladara, filozofa i književnika.
Negoš rođen je 13. novembra 1813. godine u NJegušima. Na krštenju je dobio ime Radivoje, a po zavladičenju, potpisivao se samo svojim kaluđerskim imenom Petar i prezimenom Petrović.
Negov stric, vladika Petar I, školovao ga je i pripremao za naslednika.
U manastiru na Cetinju naučio je da čita i piše, a 1825. godine je u školi jednog kaluđera kod Herceg Novog stekao i crkvena znanja. Po povratku na Cetinje 1827. godine za učitelja je dobio Simu Milutinovića, stričevog sekretara na vladičanskom dvoru.
Posle smrti vladike Petra I, Radivoje je 1833. godine zavladičen u prestonici Rusije, Sankt Peterburgu.
čim je stupio na vlast, počeo je da modernizuje državu. Ukinuo je guvernadurstvo (mletačku ustanovu suvladarstva), ustanovio Senat kao izvršnu vlast, sa članovima najuglednijih crnogorskih porodica. Organizovao je i naoružao vojsku, ustanovio prve sudove i uveo poreze, da bi mogao da jača državu. Osnovao je i štampariju na Cetinju 1834. godine i otvorio prvu školu. Prvi školski udžbenici u Crnoj Gori – Bukvar iz 1836. godine i Gramatika 1838. godine – napisani su po njegovom nalogu.
NJegošev lik je simbol na obema stranama novčanice od 20 dinara.
