Goran Mihajlović (48) ili „glumac“ kako ga celo Sarajevo od detinjstva zove, već neko vreme boravi u Beču kod svojih starih prijatelja, sa kojima se sreće prvi put posle 25 godina. Iako se radi o profesionalnom ugostitelju, koji se i u glavnom gradu Austrije bavi kelnerisanjem, njegov nadimak potiče iz kratke glumačke karijere. Tačnije, Goran je glumio u proslavljenom filmu „Kozara“, režisera Veljka Bulajića, koji je snimljen davnih šezdesetih godina prošlog veka.
Kako je film ostavio zapaženi trag u jugoslovenskoj kinematografiji, tako je i Goran po svojoj maloj ulozi ostao do današnjeg dana prepoznatljiv među sarajevskom rajom. Video-kasetu svog glumačkog ostvarenja i danas često pogleda sa prijateljima.
– Snimanja se, naravno, ne sećam jer sam tada imao svega tri godine. Ali svako gledanje scene u kojoj glumim za mene je poseban doživljaj. To je veoma tužna scena, kad moja majka u filmu, Olivera Marković, umire u zemunici gde se sakrila od potere Nemaca, a ja pored nje izgovaram reči: „Paji, mama paji“- kaže naš „glumac“.
Film „Kozara“ je snimao kao dete, ali je zbog tih glumačkih zasluga dvadeset godina išao besplatno u bioskop.
– Na velika zvona je tada 1960. objavljena audicija i tražili su dete za ulogu u tom filmu. Majka me je odvela i bio sam izabran, jer sam se najmanje bojao i nisam plakao zbog zvučnih efekata koji su pratili scenu u kojoj je trebalo da se pojavim – kaže Goran Mihajlović.
Tako se, kao najhrabriji trogodišnjak, našao u ekipi glumaca koju su pored ostalih činili: Velimir-Bata Živojinović, Olivera Marković, Milena Dravić, LJubiša Samardžić… koji su dali zamah kinematografiji u bivšoj Jugoslaviji. Glumio je ulogu deteta čiji su filmski roditelji bili Olivera Marković i Bata Živojinović, a kadrovi su snimani u Sarajevu i Prijedoru. U jednoj od scena, setiće se oni koji su ovaj film gledali mnogo puta, u rukama ga drži Bata Živojinović dok u isto vreme dlanom zaustavlja metalnu šipku kojom esesovac buši zemlju pokušavajući da otkrije njihovo skrovište. Te potresne scene ušle su bukvalno u istoriju naše kinematografije.
Dobre želje za Batu
– Pre nego što se Bata Živojinović razboleo, došao sam do njegovog broja telefona. Bata je bio oduševljen što me čuje. Rekao mi je „Otkud, bre, ti dete posle toliko godina?“ Sad kad je operisan poslao sam mu poruku da mu želim brzo ozdravljenje. Nisam hteo da ga zovem, da ga ne uznemiravam – kaže Goran.
Iako je gluma ostala upečatljiva crtica u njegovom životu, Goran je za svoj poziv ipak izabrao ugostiteljstvo. Filmsko platno ga je zauvek spojilo sa tadašnjom glumačkom ekipom, a za vreme odsluženja vojnog roka u Trebinju, prvi put nakon snimanja filma i posle punih 19 godina sreo se sa režiserom Veljkom Bulajićem, koji je zaplakao kad ga je video.
