Konflikt u Severnoj Irskoj jedan je od najdužih, ali i najkrvavijih u novijoj evropskoj istoriji. Većini je poznato samo da je reč o sukobu katolika i protestanata u čijoj pozadini se krije težnja katoličke većine da se i severni deo irskog ostrva ujedini s matičnom državom, a čemu se protivi zvanični London. Sukob u Severnoj Irskoj trebalo bi posmatrati negde od 1690. godine kad je u čuvenoj bici kod reke Bojn, kralj Viljem Treći Oranski porazio katoličke snage i time otvorio put novom talasu engleskog iseljavanja u Irsku, posebno u njen severoistočni deo.
Već u 18. veku 80 odsto irske zemlje kontrolisali su protestanti koji su činili manje od 10 odsto stanovništva ostrva. Proces kolonizacije bio je posebno uspešan u Alsteru (Ulster) zahvaljujući velikim migracijama prezbiterijanskih Škota i istovremenom nasilnom proterivanju starosedelačkog katoličkog stanovništva. Kao rezultat viševekovnih sukoba i stalnih tenzija, tek 1921. godine u Londonu je
između britanskog premijera LojdaDŽordža i irskih predstavnika potpisan ugovor o stvaranju Slobodne Irske Države sa statusom dominiona, odnosno samoupravne teritorije britanske imperije. Šest okruga pokrajine Alster ostalo je pod upravom Britanije, a njena vlada je tada Severnoj Irskoj dodelila neke administrativne nadležnosti.
Međutim, u vladi Severne Irske dominirali su pripadnici unionističke zajednice, odnosno tvrdi zagovornici zajednice sa Ujedinjenim kraljevstvom Velike Britanije i Severne Irske.
Godinama podsticana socioekonomska dominacija katoličke manjine dovela je 1968. godine do talasa nasilja Irske republikanske armije (IRA) i ostalih paramilitarnih grupa, pa je britanska vlada poslala trupe u Londonderi/Deri.
Koreni krvavog konflikta koji traje s promenljivim intenzitetom i danas, između severnoirskih katolika na jednoj i Britanaca, i severnoirskih protestanata na drugoj strani, ipak sežu mnogo dublje u istoriju. Kada je Irska 1920. godine postala nezavisna, šest grofovija provincije Alster dobilo je mogućnost da se odvoje od ostatka Irske i da održe usku vezu s Velikom Britanijom. Ove grofovije u najsevernijoj od četiri irske provincije postale su pod nazivom Severna Irska, preko akta Government of Ireland Act iz 1920. godine, odvojena politička jedinica Ujedinjenog kraljevstva sa sopstvenim ustavom, parlamentom i lokalnom upravom.
Irska slobodna država (današnja Republika Irska) nije jednostavno posmatrala ovo odvajanje. Granica između ova dva dela povučena je 1925. godine. Kad je Irska 1949. godine postala republika, britanski parlament potvrdio je status Severne Irske kao dela Ujedinjenog kraljevstva. Iako je Republika Irska i dalje zahtevala šest severnih grofovija, njeno istupanje iz Komonvelta (Unija Velike Britanije i njenih bivših kolonija koje su stekle nezavisnost) bilo je jednako odobravajućem ćutanju za podelu. Ali 1955. godine jedinice ilegalne IRE počele su terorističku kampanju s ciljem da dostignu ujedinjenje sa Severnom Irskom.
Britanske trupe su 1969. godine poslate u Severnu Irsku kako bi pomogle već preopterećenoj policiji Severne Irske. Nemajući drugo rešenje, 1972. godine britanska vlada raspustila je severnoirski parlament i direktno vladala zemljom. Na referendumu iz 1973. godine, koji je većina katolika bojkotovala, severnoirski birači su se odlučili na vezivanje s Velikom Britanijom. Nasilje se pojačalo. IRA se 1981. godine poslužila novom taktikom, da bi pridobila izgubljene simpatije. Irski savet koji je 1985. godine utemeljen od Velike Britanije i Republike Irske s mnogih strana je interpretiran kao bitan korak za okončanje građanskog rata. Ali protestantski unionisti i neki irski nacionalisti ovaj ugovor posmatrali su kao izdaju.
Posle mirovnog posredovanja SAD, 31. augusta 1994. godine, nakon četvrt veka oružane borbe, IRA je objavila bezuslovni prekid vatre i obećala da će zaustaviti svoje oružane operacije zbog mirovnih pregovora.
