Nakon duge i teške bolesti upokojio se krstonosni protojerej Toma Marković. Otac Toma, kako su ga zvali svi koji su ga poznavali, rodio se 1940. godine u blizini Kragujevca, u selu Dobrača.
Po završetku studija teologije i filologije u Beogradu, počinje nesvakidašnja pečalbarska odiseja ovog istaknutog srpskog rodoljuba i trajaće sve do njegove smrti. Prva stanica burnog putešestvija bio je Beč, gde dolazi 1965. godine na postdiplomske studije. Već naredne godine prelazi u London. Nakon ženidbe biva u Londonu, od tadašnjeg episkopa Lavrentija, rukopoložen za sveštenika. Dugo godina služi i u Diseldorfu, gde obavlja dužnost sekretara tadašnje Zapadnoevropsko-australijsko-novozelandske eparhije.
Ispraćaj iz Dortmunda
Posmrtni ostaci oca Tome biće danas izloženi u dortmundskoj crkvi već od 9 časova. Ispraćaj je predviđen za 17 časova, a sahrana u LJuljacima , blizu Kragujevca, u ponedeljak 22. marta.
Od 1971. godine otac Toma biva postavljen za vojnog sveštenika za sve pravoslavce u britanskoj armiji na Rajni. NJegova parohija je široko područje SR Nemačke. Da bi svuda stigao na vreme, imao je na raspolaganju i službeni helikopter, kojim je, nakon uspešno završene obuke, sam pilotirao! Pored svešteničkog čina prota je dobio i visoki oficirski čin – major britanske armije.
Prota Marković je 1975. godine osnovao u Dortmundu Pravoslavnu zajednicu „Sveti Petar Cetinjski“ i stajao na njenom čelu sve do 1995. godine, odnosno do penzionisanja. On je prvi na ovim prostorima organizovao nastavu veronauke za srpsku decu.
Sa svojom, isto tako čestitom i smernom protinicom Milicom, podigao je u selu LJuljaci kod Gruže, na parceli koju je nasledio od svoje majke, crkvu posvećenu sv. Jovanu Preteči.
Odmah uz crkvu je i groblje koje je, po njegovoj želji, namenjeno srpskim ratnim izbeglicma – veteranima, a čije su kosti rasute po čitavom svetu.
