U Srbiji postoje političari i inteligencija prozapadne orijentacije i političari i inteligencija koji su prozapadni podanici, da ne kažem sluge. đinđić je bio prozapadno orijentisan političar, a ne prozapadni sluga. Ti agresori na sve što je srpsko, naši prozapadni podanici, trebalo bi da se ugledaju na Zorana đinđića, a ne da obmanjuju građane da su na liniji đinđićeve politike, jer nisu
Akter Media GroupGledajući debatu koju su vodili čedomir Jovanović i Milorad Dodik jedino što sam mogao da izvedem kao zaključak jeste da se sa takvom političkom elitom u Srbiji našim sunarodnicima u Republici Srpskoj u perspektivi i ne piše dobro.
Tu nije poenta u tome što je Jovanović tvrdio i tvrdi da je RS nastala na genocidu, to je obmana građana na koji je jedini pravi odgovor ne glasanje za Jovanovića na predstojećim izborima.
Poenta je nešto drugo, a to drugo u perspektivi znači udaljavanje Srbije i Republike Srpske, što za posledicu može da ima atak na jedino dobro i uspešno po srpski narod proisteklo iz dezintegracije SFRJ. Sve ostalo smo izgubili, svugde drugde smo poraženi.
Zato tu pobedu treba ocrniti, zavaliti je u blato, obogatiti rečima poput genocidna, zločinačka, retrogradna, i zaista deluje tragikomično kad Jovanović optužuje Dodika da je on nekakav sledbenik Arkana i sličnih likova iz devedesetih. Pošto u Srbiji javnost i ne zna ili zna vrlo malo i površno o odnosima u RS, pa i o Dodikovom političkom bitisanju tih devedesetih godina, lako ih je izmanipulisati i obmanuti. Zapravo jedina veza koja sa Arkanom postoji jeste veza čedomira Jovanovića koji na gradskom nivou u Beogradu sadejstvuje u koaliciji između ostalih sa strankom Dragana Markovića Palme, Arkanovog zamenika u JS-u i nastavljača političke i partijske baštine stranke čiji je Arkan osnivač. Što se Dodikovog iskustva tiče u tom pogledu on je devedesetih godina bio opozicija, da ne kažem politički neprijatelj i Arkanu i sličnih njemu, i Radovanu Karadžiću i njegovoj ekipi. Upravo je Milorad Dodik bio osoba koja je uživala neograničeno poverenje Zapada tih godina.
Bio je Dodik i tada u pravu, i bilo ispravno Radovanu Karadžiću biti opozicija, ali je i sada Mile u pravu kad ne baca kamenje na haške optuženike i kad ne interpretira virtuelnu istinu nalik na onu CNN-ovu u kojoj su Srbi mrak mrakova, i kad isti oni zapadni moćnici koji su mu onomad pružali svu moguću podršku sada nastoje da ga eliminišu sa političke pozornice, a samim time indirektno i Republiku Srpsku. Što kaže veliki Henri Kisindžer: Opasno je biti neprijatelj SAD-a, ali je pogubno biti i njen prijatelj.
Otuda čedomir Jovanović i njegove izjave i stavovi o RS koji su sve samo ne istina, činjenice i argumenti i srpski nacionalni i državni interes.
Mene brine nešto drugo, a to je ishod narednih izbora u Srbiji i koalicioni sklop. Ukoliko stožer nove Vlade bude DS, i LDP se mora naći u toj koaliciji, a to znači loše dane po Banjaluku i Republiku Srpsku. Uostalom isto tako loše dane nosi i eventualna koalicija okupljena oko SNS-a, u kojoj s razlogom očekujem i Zukorlića, a njegov eventualni uticaj i stav prema RS ne moram posebno da Vam objašnjavam, kao i činjenicu šta bi to značilo za RS.
Znači, bio DS-ov ili SNS-ov premijer u njihovim koalicionim sklopovima, postoje one političke figure i snage koje će da dejstvuju suprotno interesima srpskog naroda u BiH, suprotno interesima RS. To je poenta. Ta poenta me navodi na zaključak da neko planira da RS sruši u blato upravo preko grada koji narod u RS više voli i doživljava kao svoju prestonicu negoli večina rođenih u tom gradu – Beogradu.
Kad na to dodate tendenciozne nalete NVO aktivistkinja, omraženih u srpskom narodu u pokušaju da u blato navodnih zločina i retrogradnih elemenata uvuku i novopostavljenog načelnika generalštaba Vojske Srbije Dikovića i Ministarstvo odbrane, koje vodi Dragan Šutanovac, inače često kritikovan od nacionalista zbog svoje prozapadne orijentacije, onda Vam je jasno da nisu problem ni Dodik ni Diković ni Vojska Srbije u koju građani tradicionalno posle SPC imaju najviše poverenja, nego da su Jovanović, Kandićeva i ekipa njihovih pomagača u nekom problemu sa svime što je uspešno, poštovano i snažno u srpskom narodu. Ko to želi i zašto, prvenstveno Gebelsističkim operacijama, da slabi sve ono što je srpsko? Da li znaju ti koji učestvuju u tim operacijama da postoji važna razlika između njih i Zorana đinđića, čije ime često zloupotrebljavaju i na čiju političku baštinu se naslanjaju kad god im je to od koristi?
U Srbiji postoje političari i inteligencija prozapadne orijentacije i političari i inteligencija koji su prozapadni podanici, da ne kažem sluge. đinđić je bio prozapadni političar, a ne prozapadni sluga. Ti agresori na sve što je srpsko, naši prozapadni podanici, trebalo bi da se ugledaju na Zorana đinđića, a ne da obmanjuju građane da su na liniji đinđićeve politike, jer nisu. Isto mislim i o proruski orijentisanim političarima. Nemam nista protiv tako orijentisanih političara i intelektualaca, ali oni koji su proruski podanici isto su štetni po interese srpskog naroda kao i ovi prozapadni.
Podanici su podanici, a orijentacija je orijentacija. Nama su potrebne sve orijentacije i nijedno podaništvo.
Danas vidim da su mahom svi počeli da je gube usled predizbornih i kriznih turbulencija u društvu. Stičem utisak da je mnogima potreban kompas i pomoć da se snađu, orijentišu.
Jedina ispravna orijentacija je da se sabiramo, a ne da se delimo. Treba učiti na sopstvenim greškama. Jedna greška koja je podelila političku Srbiju i opredelila deceniju lutanja bila je ona u kojoj su naši vešti dušmani sukobili Zorana đinđića i Vojislava Koštunicu, DS i DSS, stožere tadašnjeg DOS-a. Otuda smo dobili da nam Vlade jezičkom na vagi sastavljaju politički Pigmeji poput Arkanovog Betovena iz Jagodine, i raznorazni DOS-ovi i Miloševićevi Betoveni čija je uloga gotovo po pravilu bila destruktivna, kriminalna, zaostala. Sve ćemo biti zaostaliji kao društvo i država dokle god operacije kojima je za cilj da nas dele, usitnjavaju, prekrajaju budu uspešne, a vrlo često su uspešne jer smo temperamentan narod koji ne koristi mozak u meri u kojoj ga recimo koriste Nemci, Francuzi, Englezi i brojni drugi kojima lične sujete, pokvarenost i sebičnost ne dominiraju nad državnim i nacionalnim interesima.
