Prošlo je šest dugih godina od najvećeg etničkog čićenja u Evropi od kraja Drugog svetskog rata (proterano je preko 233.000 ljudi). 5. i 6. avgusta 1995. godine teritorija Republike Srpske Krajine je u potpunosti etnički očišćena od srpskog naroda. Većina stanovništva je izbegla, oni koji nisu stigli ili nisu hteli izmasakrirani su, kao i njihovi očevi i dedovi pedesetak godina pre toga, od strane Hrvata. Zlo, koje je Vatikan stvarao dugo i predano, urodilo je plodom na pragu XXI veka.
1054. godine dolazi do konačnog raskola u Hrišćanskoj crkvi. Upravo je to godina od koje katolici počinju sa uništavanjem pravoslavne šizme, ili njenom privođenju svetoj rimskoj crkvi (radi se o načelima usvojenim u Vatikanu). Temelje katoličkoj crkvi je postavio nepismeni Karlo Veliki (on je naučio da piše tek krajem svog života, a pisao je dečijim rukopisom) uvređen izbacivanjem njegovih poslanika iz crkve u Vitlejemu (Opšta enciklopedija Larousse, Vuk Karadžić 1973, Beograd). Predstavnici Karla Velikog su najureni iz crkve zbog pogrešnog čitanja Simvola vere: Na Božić 808. godine u Vitlejemu oni su čitali Simvol vere i u Simvolu izgovorili filioque, ta jeres je zaprepastila teološki obrazovne istočne kaluđere i oni su franačke monahe i hodočasnike odstranili iz crkve (Larousse, str. 520). Filioque je našlo mesta na Zapadu još 589. godine u Toledu kada je kralj španskih Gota, koji su pripadali sekti arijanaca, pristupajući Crkvi izgovorio filioque u Simvolu vere. Niko od prisutnih nije zapazio jeres, jer teološki sluh nije bio razvijen… (isto, str. 520). čemu je sve to vodilo? Katolički sveštenici u Hrvatskoj su ne samo propagirali zločine nad Srbima nego su i direktno učestvovali u masovnim ubistvima i naravno nasilnom pokatoličavanju. Na primer, fra Satana (Miroslav Filipović Majstorović) u Jasenovcu, fra Sidoje Šolc, fra Vlaho Margaretić itd. O zločinima hrvatskog klera će biti reči kasnije. Uz pomoć NATO bombi, Hrvati su dobili ono što nisu uspeli ni za vreme Hitlera, etnički čistu katoličku državu.
Ovo je priča o najmlađoj, danas okupiranoj, srpskoj državi koja se sukobila sa neuporedivo jačim protivnicima. Ovo je priča i o njenom trijumfu koji je malo njih očekivalo, ali i o izdaji neporaženog srpskog naroda RSK od strane njegove braće koja su u to vreme stolovala u Beogradu.
Sudbina RSK je najavila nova stradanja srpskog naroda, prvo u RS, zatim na Kosovu i Metohiji i jugu uže Srbije, i konačno celoj SRJ. Popuštanja i prepuštanja su dovela do novih stradanja, do novih egzodusa, a ta lekcija nikako da se nauči. I zaista, Beograd se branio u Kninu, a Kosovo i Metohija na Kninskom kosovu. Sada je to svima jasno.
Srpsko domicilno područje
Najstariji podaci o Srbima na području Kninske krajine i Dalmacije smeštaju ih u VII vek. Neki izvori sežu i dalje u prošlost, tako Farlati navodi da su Srbi u Dalmaciji bili već u IV veku: …prije nego što će gotovo sva Dalmacija doći pod vlast Slavena, narod ovaj Srpski već od početka IV veka, a možda i prije, počeo je bio prodirati u Ilirik i Dalmaciju i zauzimati u tim zemljama pojedine gradove i sela. Konstantin Porfirogenit govori o tome da je kninsko stanovništvo bilo kršteno za vreme vizantijskog cara Iraklija (610-642), tj. za vreme formiranja prve vojne krajine (Srbi su skolopili savez sa Vizantijom odnosno Iraklijem o čuvanju njene granice od upada varvara sa Zapada). Za područje Like svedoče Ajnhardovi anali da su prvi Srbi naselili područje Pounja i osnovali grad Srb 822. godine. Srbi su taj prostor počeli naseljavati i čitav vek ranije. U Skradin kao srpski grad, dolaze Grci iz Šibenika na službu Božiju budući da su njima crkve otete. Reč je o XIV veku (episkop Nikodim Milaš, Pravoslavna dalmacija, Novi Sad,1901). Prof. dr. Jovan Ilić u svom delu Broj i razmeštaj Srba na teritoriji avnojevske Hrvatske govori o srpskom prvom i drugom domicilnom području. Prvo područje Srbi su zaposeli prilikom doseljavanja na Balkan (jugoistočno od reke Cetine), a drugo čine područja Vojne krajine, u kojima Srbi imaju etničku većinu i u kojima žive već 200-500 godina. Srbi su u ta područja za razliku od Hrvata došli nenasilno i bili su direktno potčinjeni bečkom dvoru. Političke privilegije Srba od 1690, 1691. i 1695. su ponovo potvrđene 1779. godine (Ekmečić, Srbi na istorijskom raskršću, SKZ, Beograd, 1999, str.22). Tu nezavisnost su Srbi plaćali krvlju braneći Evropu od turske najezde. Srpske povlastice u Vojnoj krajini (1522.-1881.) su bile tolike u odnosu na Hrvatsku (Hrvatska je od 1102. pod Ugarskom vlašću) da su se Hrvati doseljavali na njenu teritoriju tražeći bolje uslove za život. Po tvrđenju grofa Kolovrata, Srbi su u isključivoj nadležnosti austrijske politike, Austriaco Politicum ac Domesticum, a srpska nacija je Patrimonium Domus Austriche, što znači da nije nikako Hungaricus provinciale (Dejan Medaković, Srbi u Beču, Prometej – Novi Sad, 1998, str.19).
Za vreme velike seobe pod patrijarhom Arsenijem III čarnojevićem (Crnojevićem) mnoga nenaseljena područja Ugarske su otkupljena zlatom (npr. u Slavoniji, itd.) kako bi se Srbi naselili na njima (vidi arhiv SPC-a). Arsenije III čarnojević je i otpisujući dugove kralju kupio zemlju za svoj narod (zemljište je u nekim delovima bilo močvarno pa ga je pre naseljavanja trebalo isušiti).
Pogledajmo sada šta o tim teritorijama govori Austrijska vlast. Kada su Hrvati pokušali, ne prvi put, da potčine pravoslavno stanovništvo 1790. godine, održan je srpski sabor u Temišvaru. Srbi su tada primili poruku Austrijskog cara Leopolda II u kojoj se kaže i sledeće: Što se mene tiče, držim da je srpski narod, i pre rata sa Turcima živeo u Sremu, Slavoniji i Bačkoj, a prilikom rata jednodušno u ponovnom osvajanju istih predela učestvovao, te i sada tamo živi, pa da, stoga, na te zemlje i najviš prava ima (Slobodan Jarčević, Izgon Grka i Srba, IPA Miroslav, Beograd, 1998., str.72). I još pre toga ugarski Kralj Matija Korvin govori o tome da su Turci u periodu od 1459. g. do 1462. g. odveli iz pograničnih turskih oblasti dublje u Tursko carstvo 200.000 ljudi. Zbog toga mađarske vlasti (Kralj Matija Korvin) nagovaraju Srbe da nasele prazna područja njihove kraljevine i oslobađaju ih plaćanja desetine (za razliku od Hrvata koji nisu imali ove povlastice), kako bi bili primer i drugim Srbima da se nasele (Ekmečić, isto).
Isto tako, austrijski vladar Leopold I izdaje Srbima 6. aprila 1690. pozivni manifest (Medaković, isto, str. 32). Nikolo Tomazeo piše (još 1847.) za narod Dalmacije da je vezan ne za Hrvate (nema hrvatske nacionalne svesti, kulturniji je…), nego za Srbiju sa čijim stanovništvom ima zajedničke crte čistog kavkaskog, plemena, velike lepote tela i bogate vedrine duha (Ekmečić, isto, str.24). Prota Savo Nakićenović navodi da su Mlečani pomoću srpskih uskoka Jankovića, Smiljanića, Močivuna, Sinobada i drugih preoteli Turcima Kninsku krajinu 1687. godine. Srbi se tada opet naseljavaju, a kao primer Prota navodi harambašu Radovana Prijića koji se naselio sa 34 porodice na deo opustele teritorije Krajine. Na taj način Kninska krajina posta jedno čisto srpsko naselje (Prota Savo Nakićenović, Kninska krajina, Nikola Pašić, Beograd, 1999, str. 52). Ima mnogo i ovakvih primera. Poveljom Marije Terezije od 18.9.1698. zbog izvanrednog držanja u borbi sa Turcima pod Siskom, Srbi dobijaju pravo uživanja nad selom Slabinja u Krajini.
Pavle Šafarik 1842. na karti slovenskih naroda koju je objavio, kao srpsko područje označava: Srbiju, Bosnu, Hercegovinu, Crnu Goru, Dalmaciju, Vojvodinu, Slavoniju i delove Istre. U Londonu sličnu kartu 1844. objavljuje Dejvid Urkvart (britanski diplomata i pisac). Nikola Tomazeo u svojoj Poslanici Dalmatincima (1861.) ističe da je Dalmacija etnički srpska uz postojanje italijanskih oaza. A Hrvat Ante Kuzmanović u svojoj poslanici tvrdi da je Dubrovnik srpski i da u Dalmaciji Kraljević Marko nije umro (Ekmečić, isto, str.102,106). čak i papa Lav XIII, javno i pismeno priznaje da su Dubrovčani Srbi (Srpsko nasleđe, broj 2, februar 1998, str. 51). I dan danas, na ostrvu Lastovo pevaju se pesme posvećene Marku Kraljeviću. Bilo kako bilo, zemljišne knjige se ne mogu negirati (vidi arhiv SPC-a).
Zašto je stvorena Republika Srpska Krajina?
Sada, kada smo videli da su Srbi od najstarijih vremena vlasnici zemlje na ovim prostorima (o čemu su izneti samo osnovni podaci) i da nisu došli kao uzurpatori, valja objasniti zašto je srpski narod na Svetog Nikolu 1991. godine stvorio RSK. Srbi su tražili ista prava koja su bila priznata i drugima, a njihovo pravo da ostanu u zajedničkoj državi nije moglo biti manje u odnosu na pravo drugih da je napuste, budući da su Srbi za razliku od Hrvata prilikom stvaranja prve (1918.) i druge (1945.) Jugoslavije imali svojstvo konstitutivnog naroda (ovo načelo je u skladu sa međunarodnim javnim pravom, o čemu će biti govora kasnije).
Srpski narod je stvorio RSK da bi zaštitio goli život i sprečio sopstveno istrebljenje koje su Hrvati sprovodili još od Srednjeg veka. Ali neka o tome posvedoče dokumenti.
Ono što je na početku važno razumeti je da su se pre kroatizacije naroda (koje će zahvatiti znatno šire područje od RSK) mnogi katolici izjašnjavali kao Srbi (npr. najstarije dubrovačke porodice). Aleksandar F. Giljferding je putujući kroz Bosnu i Hercegovinu i druge krajeve utvrdio da se niko nije izjašljavao kao Hrvat, već eventualno samo kao Latin, i da su Srbi u odnosu na Turke (poturice) i Latine jedini imali svetovni identitet. (Danijel Iranjij i Karls-Luis Šasen u svom delu Politička istorija mađarske revolucije 1847-1849 navode da Srbi koji su ispovedali katoličku veru ostali su vezani za mađarsku domovinu i gorko oplakivali pobunu svojih sunarodnika grčko-pravoslavne veroispovesti). Pohrvaćenje Srba Dubrovnika i Srba drugih srpskih krajeva činjeno je krađama, između ostalog i junačkih narodnih pesama, koje su skupljali Srbi katolici pa čak i katolički sveštenici. Te pesme je Matica hrvatska objavljivala kao hrvatske narodne pjesme. Ovakav postupak je podstakao Dubrovčanina katolika (Srbina) Luju Vojnovića, brata pesnika Ive Vojnovića, da u srpskom listu Dubrovnik (1897, u broju 35) napiše oštru kritiku Matičinog postupka, proročki nagoveštavajući iščezavanje Srba katolika, uz genocid Hrvata nad Srbima. (Srpsko nasleđe, isto, str. 51). Ovakvih primera je mnogo.
Da bi se bolje shvatila priroda srpsko-hrvatskog sukoba važno je uočiti i postojanje Srba katolika (npr. Ivo Andrić, čije se pismo u kojem potvrđuje da je Srbin i dan danas čuva u SANU). Nasilno širenje katoličanstva od strane Vatikana, kroatizacija svih katolika na ovim prostorima i preuzimanje srpskog identiteta je seme razdora sa Hrvatima.
Kako navodi prof. dr. Milorad Ekmečić u svom delu, Napoleon stvarajući Ilirske provincije pokušava da ograniči ruski uticaj na Balkanu plašeći se stvaranja nove srpske države, ruske saveznice. Iako je raskrstio sa katoličkom crkvom, on poučen borbama sa fanatičnim muslimanskim šeicima (Egipat 1798.) uočava ogromnu snagu vere. Od tog trenutka, a promovišući svoje provincije, Napoleon igra na kartu katoličanstva. Strategija je jasna, katoličanstvo treba da potpomogne širenje uticaja Francuske (Zapada) na štetu pravoslavlja i da eliminiše ruski (pravoslavni) uticaj na Balkanu. Da se mnogo toga nije promenilo svedoči i pakt iz 1982. godine između SAD i Vatikana o zajedničkom delanju u pohodu na istok. Pakt je potpisan (iako je direktno suprotan Ustavu SAD) od strane američkog predsednika Regana i pape Jovana Pavla II (Opus dei – tajna katolička organizacija, lobirala je za izbor Jovana Pavla II i za priznanje Hrvatske i Slovenije).
Bilo je i drugih slučajeva
Malo je poznato da je jedan od najvećih hrvatskih vladara Ban Jelačić (majka mu je bila Srpkinja) tražio savez sa Srbima i reformu katoličanstva (njegovo približavanje pravoslavlju). Ove činjenice se vide jasno u proklamovanom hrvatskom revolucionarnom programu iz 1848. godine. Hrvatski izaslanici u Beogradu govore o njihovoj spremnosti da stvore zajedničku državu sa Srbima sa srpskim knezom na čelu. U okviru hrvatskog programa se između ostalog zahtevalo od pape (Zahtevanje naroda u 30 tačaka, 25. mart 1848.) uvođenje narodnog jezika u bogosluženje, slovenske odežde i da se ukine sveštenički celibat. Takođe se traži i uvođenje narodnog jezika (što znači i ćirilice koja je bila dominantna). Patrijarh Rajačić navodi u svom pismu ruskom caru Nikolaju I (15. maj 1849.) da su se Hrvati opredelili za savez sa Srbima zbog propasti pape i njegovog plana o italijanskoj konfederaciji.
Do saveza ne dolazi, a pod starim uticajem katoličkih država i Vatikana Hrvati se ponovo uključuju u projekt izgona pravoslavlja (kao šizme) i Srba sa Balkana. U tom projektu se pribegavalo masovnim proterivanjima, nasilnom pokatoličavanju, masovnim najmonstruoznijim zločinima, istrebljivanju srpskog naroda i preuzimanju njegovog identiteta i jezika. Jednostavno, poništavanju svega što je pravoslavno (akademik Pavle Ivić, Srbi i njihov jezik). Od tih trenutaka srpstvo je neodvojivo od pravoslavlja kao njegov osnovni branilac na ovim prostorima.
A počelo je sa izgonom Grka
Da je genocid nad Srbima koji sprovode Hrvati ustvari predstavljao rat protiv pravoslavlja najbolje svedoči genocid nad Grcima koji je prethodio. Tako je Grka nekad bilo i u Šibeniku, i u Splitu, i u Zadru, i na Hvaru, Korčuli, Makarskoj, Istri itd. Pokušajte da zamislite ljude koji govore o necivilizovanom grčkom narodu(!), primitivnom Bizantu(!), grčkoj šizmi(!). Tako su govorili Hrvati pre nego što su počeli da gone Grke.
XI je vek i nepismeni krstaši pod izgovorom borbe za Hrišćanstvo kreću u pljačku vizantijskog zlata i njenih svetinja (npr. statue konja koje se danas nalaze na trgu u Veneciji ukradene su sa carigradskog hipodroma). Prosvećeni pljačkaju neprosvećene, kulturni (a nepismeni) ubijaju nekulturne (a pismene) (sic). Da bi oduzeli imovinu pravoslavnima, katolici organizuju sabor u Splitu (1111.) gde oglašavaju pravoslavnu veru jeretičkom i progoni mogu da počnu. Godine 1112. oduzimaju Grcima crkvu Svetog Kirjaka u Splitu i pretvaraju je u katoličku, posvećenu Svetom Jeronimu (u Drugom svetskom ratu će ista i slična sudbina zadesiti srpske crkve i jevrejske sinagoge. Neke su pretvorene u skladišta, štale i javna kupatila, mnoge su uništene. Uništavane su od strane Hrvata u XVII veku (1632.) i crkve u nemačkom gradu Magdeburgu, crkva Sv. Katarine u kojoj su i žene pobijene, kao i crkva Sv. Jovana u kojoj su i deca ubijana, o čemu će biti reči kasnije). Na red dolaze grčke crkve Sv. Antonija, Sv. Stevana i Sv. Ilije u Zadru (Slobodan Jarčević, Izgon Grka i Srba, IPA Miroslav 1998, str 12). Pravoslavni episkop Dalmacije Nikodim Milaš piše da su Grci u Zadru povodom oduzimanja crkve Sv. Platona (1248.) poveli spor dokazujući da oni i dalje pripadaju pravoslavlju te da je oduzimanje nezakonito. Parnica je vođena do 1280. kada su vlasti odlučile da pravoslavni nemaju pravo na crkvu jer su šizmatici. U Splitu je oduzeta crkva Uspenija Bogomatere 1185. godine. Oduzimanje crkava prati etničko čišćenje tako da Grci u XVI veku u Šibeniku čine neznatnu grupu, suprotno podacima iz XII veka. Vlasti vrlo brzo donose zakon po kojem deca iz mešovitog braka moraju biti katoličke vere (Konkordat koji je upućen Kraljevini Jugoslaviji (1935.) sadržao je isti uslov. Budući da je ustao protiv njega patrijarh Varnava je otrovan, a nekoliko učesnika u protestu protiv Konkordata ubila je Korošecova žandarmerija.) Katolički biskup u Zadru Vinko Zmajević u svom delu Ogledalo istine piše (1723 g.): Kada je prestala Mletačka vlast u Dalmaciji odmetnuše se pravoslavni od rimske crkve. Od tog odmetničkog naroda i njegove crkve mora se kloniti svaki pravi sin rimske crkve… U XIX veku ove reči ponavlja biskup Štrosmajer u Slavoniji. Pošto su proterali Grke kardinali počinju i Srbe poučavati, pa kardinal Jurij Kolarić kaže: Srbi misle da im privilegije dozvoljavaju ne samo da budu šizmatici, već a kao takvi odeljeni od katoličke crkve i dalje mogu ostati. No to im se ne može dopustiti… Ovako to zvuči kada se kaže iz Vatikana: u papskim nacrtima katolicitet se naziva nova evangelizacija Evrope, a njen uspeh predstavlja duhovnu pobedu Zapadnog Rima protiv Vizantije.
Etničko čišćenje Grka je uspešno obavljeno. Rat protiv pravoslavlja se nastavlja i slede najmonstruozniji zločini u Evropi (koje su kao takve i nemački oficiri opisali). Na red dolaze Srbi.
REPUBLIKA SRPSKA KRAJINA
(drugi deo)
Zločini nad NemcimaSačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata
Genocid i zločini koje su Hrvati sprovodili još od Srednjeg veka nisu vezani samo za pravoslavne.
U Beču 1848 g. u vreme liberalno-demokratskih revolucija masakriran je deo stanovnika ovog grada od strane Hrvata. O tome su i knjige pisane: Die Geschichte der Oktober-Revolution in Wien: shre Ursachen und naechsten Folgen. Der Wahrheit getreu dargestellt und mit den wichtigsten histarischen Documenten versehen von C. Gruener, Laipzig, 1849. U knjizi se navode podaci o ubijanju dece, žena i čitavih porodica na najsvirepiji mogući način (noževima), sakaćenju itd. Ali na Leopoldovom trgu u Beču počiniše Hrvati koji su tamo prodrli, grozote koje je jezivo opisati. U Magdeburgu (1632.) u vreme Tridesetogodišnjeg rata …u crkvi Svete Katarine Hrvati su odsekli, na varvarski način glave tridesettrojici najvećim delom ženskim licima…. U crkvi Svetog Jovana ubijane su žene, devojke pa čak i bebe na majčinim grudima (Slobodan Jarčević, Izgon Grka i Srba, IPA Miroslav, 1998, str.75, 76.) Nemci su posle ovoga na jednoj od svojiih crkava okačili natpis: Sačuvaj nas bože kuge, gladi i Hrvata.
Budi katolik ili umri
Kao što smo u prošlom broju izneli pošto su izvršili genocid nad Grcima starosedeocima, Hrvati vatikanski projekat izgona pravoslavlja kao šizme nastavljaju organizujući zločine nad Srbima. Katolički sveštenici su ideolozi ovih zločina, ali i neposredni učesnici u njima.
Pravoslavni manastir na Prevlaci svetog arhangela Mihaila, sedištu Zetske episkopije od 1219 – 1220 je uništen 1453. godine. Na prevaru je starom bordzijskom taktikom otrovano celo bratstvo manastira. Trovanje je potvrdjeno nakon što su iskopane mošti kaluđera. Vatikan je još tada imao pretenzije na ove teritorije. Hrvati će samo postati pogodni izvršioci te politike.
Šta Hrvati stvarno misle o Srbima?
Upravnik imanja zagrebačke biskupije Alojz Kuzmić piše 13. novembra 1700. godine, da bi bilo bolje sve Srbe poklati nego ih nastanjivati. U Zagrebu su 1895., 1899 i 1902 organizovane demonstracije i pogromi za Srbe pod nazivom Slavo-Srbom štrik za vrat. U XIX veku hrvatski kulturni radnik Isidor Kršnjavi je zapisao: Bilo je vrijeme kada se pisalo da sve Srbe treba sjekirom utući. Ova misao izriče otvoreno i dosljedno jedini način kojim bi se dala provesti hrvatska misao. (Srpska Krajina, avgust 1995- izgon, Svetigora, Cetinje 1998.,str 69, 70)
Ante Starčević i Eugen Kvaternik govore da se u Hrvatskoj ne priznaje nikakva Srpska narodnost ni srpsko ime. Starčević 1876 godine objavljuje Pasmina slavoserbska po Hervatskoj.
1914 godine Papa i Kurija vide u Srbiji razornu bolest koja malo po malo nagriza monarhiju (Austro-ugarsku) Telegram barona Ritera, bavarskog opunomoćnika pri Vatikanu upućen 26. jula 1914. u Minhen je još izričitiji: Papa odobrava što Austrija vrlo oštro istupa protiv Srbije… Kardinal državni sekretar nada se, da Austrija ovaj put neće popustiti pa makar i svojim vojskama satrla stranu agitaciju. Sve ovo utvrđuje koliki strah ima Kurija od panslavizma. (Viktor Novak, Magnum Crimen, Nova knjiga – Beograd, 1989, str. 22). Zbog toga Vatikan podržava rat protiv Srbije, njeno kažnjavanje kao i prethodnu aneksiju BiH.
A kako franjevci vide celu situaciju, 29.06.1914. objavljuje se poziv za istrebljenje Srba u listu Hrvatska: I jesi Srbin, prokleto ti sjeme i pleme, što ga vjetar natrunio po našem hrvatskom tlu… ili još jasnije u istom listu: Narod navješćuje Srbima borbu na život i smrt i progonstvo iz Bosne i Hercegovine. (Viktor Novak, isto, str. 31) Biskup Šarić poziva boga da Srbima Grdnoj zvjeri i gujama sudi (Isto, str. 32). Ovaj biskup je inače opevao cara Franca Jozefa, Vladimira Mačeka i kasnije Antu Pavelića. Nadbiskup dr. Ante Bauer 1914. govori da je rat protiv Srbije pravedan i svet.
Hrvatski kler je rat Austrije i Srbije doživeo kao rat Hrvatske i Srbije. Na vest o mobilizaciji sva je klerikalna i frankovačka štampa u pravom ratničkom oduševljenju pozdravila tu odluku (isto, str. 36)
I Slovenački kler se pridružuje napadu na sve što je srpsko. 1914 u cirkularu Slovenske ljudske stranke pod nazivom Strogo poverljivo stoji Radi se o zavjeri protiv opstanka katoličkog Slovenskog naroda i zločinačkoj srpskoj zaveri. (Isto str. 27). časopis Slovenec 27. jula 1914. objavljuje pesme Srbe na vrbe i Bojni grom Marka Natlačena (u kasnijoj Jugoslaviji bana Dravske banovine!) (Isto, str. 28). Vatikan i hrvatski kler su zdušno podržali napad moćne Austro-ugarske na Srbiju. Učestvujući u njenoj vojsci Hrvati su počinili teške zločine nad srpskim stanovništvom, koje su opet karakterisali svirepi masakri i mučenja.
Da ironija bude veća Srbi su nakon sloma Austro-ugarske u zajedničku državu primili klerikalce koji su propagirali zločine nad njima. Takođe, srpska vojska je sprečila Italiju da okupira Sloveniju. Krčki biskup Anton Mahnič najbolje ilustruje odnos hrvatskog klera prema Srbima nakon sloma Austro-Ugarske. Iako je podržavao zločine nad Srbima i pravašku orijentaciju u vreme aneksione krize, po završetku rata biskup podržava zajedničku državu Srba i Hrvata. Ali sa kojim ciljem: To je proširenje ne samo crkvenog utjecaja nego i njegov prozelitički cilj, tj. sjedinjenje pravoslavnih sa rimskom crkvom. (Isto, str. 57). Biskup Mahnič osniva list Hrvatska straža i preko svog urednika jezuite dr. Ante Alfirevića govori o stvarnim namerama hrvatskog klera u vezi zajedničke države: …i balkanski su narodi slobodni da postanu ono što su prije bili-katolici. Hrvati su u IX veku pokrstili Srbe (?!), pak je zgodno da im sada donesu katoličanstvo. (Isto, str. 63).
Vojvoda Živojin Mišić je po završetku Prvog svetskog rata poslao izveštaj kralju Aleksandru o Hrvatima. U izveštaju Vojvoda Mišić upozorava da se nikako ne ulazi u zajedničku državu sa Hrvatima jer su prevrtljivi i predviđa da će zabiti Srbima nož u leđa. Vojvoda predlaže stvaranje ujedinjenih srpskih zemalja.
Odnos Vatikana prema Srbima posle Prvog svetskog rata najbolje oslikava Konkordat upućen Kraljevini Jugoslaviji 1935 godine. Rim u Konkordatu traži četiri stvari:
1. Da Jugoslavija usvoji Codex iuris canonici kao obavezujući čime bi Kraljevina dobila Ustav koji bi favorizovao katoličku crkvu.
2. Da prizna Rimokatoličkoj crkvi da slobodno i javno vrši svoju misiju i preko državnih organa.
3. Da će u slučajevima mešovitih brakova građanske vlasti obavezati supružnike da sinovi i kćeri bez izuzetka budu ODGOJENI U KATOLIčKOJ VERI.
4. Da jugoslovenska država prizna Vatikanu prvenstvo u usmeravanju verskog i moralnog života države.
Iz ovoga se jasno vidi da je Vatikan bio spreman sve da učini kako bi Jugoslaviju pretvorio u katoličku državu. Patrijarh Varnava (Rosić) je poveo borbu protiv ovog bordzijskog ugovora i sprečio njegovo usvajanje. Za osvetu Patrijarh je otrovan kao nekad monasi na prevlaci Svetog arhangela Mihaila. Žandarmerija katolika Korošeca je ubijala demonstrante dok su protestvovali protiv Konkordata u litiji (Krvava litija 6. (19) jul 1937.) i lomila ikone i krstove.
Zbog toga što nisu prihvatili Konkordat Srbi moraju biti kažnjeni, Papa Pije XI koji je tada stolovao u Rimu povodom srpskog odbijanja govori: Doći će dan, a a voleo bih da to ne moram kazati, ali sam duboko uveren, doći će dan, kada neće biti malen broj duša koje će zažaliti što nisu širokogrudo, velikodušno i aktivno primile TAKO VELIKO DOBRO kao što je ono koje je namesnik Isusa Hrista nudio njihovoj zemlji i to ne samo radi crkveno, verskog mira nacije, no i radi njenog socijalnog i političkog mira. (Osservatore Romano, od 17. decembra 1937. )
A kako su dobri poznavaoci perfidne politike Vatikana sve ovo videli: Skupština je Konkordat izglasala i senat će ga jednom izglasati. Kada se to desi jugoslovenska nacija će dati Svetoj Stolici porez od 900 miliona dinara godišnje i ovi milioni pretvoriće se u bajonete, puške i topove i pucaće iz Rima, rušeći jugoslovenska sela i gradove, te ubijati iste te državljane koji su krivicom svojih političkih vođa poslali ove milione u Rim. (Slovenac, 20. oktobar 1937.) I zaista pretnja je jasna, Drugi svetski rat počinje a ustaša Ante Pavelić iz Vatikana sa blagoslovom Pape Pija XII je poslat u Jugoslaviju da kazni Srbe.
Hrvatski kler sprovodi genocid
U Otočcu 2. maja 1941, 331 Srbin prisiljen je da iskopa ogroman jarak da bi potom bili ubijeni sekirama. Među žrtvama se nalazio i pravoslavni pop Branko Dobrosavljević. Među ubicama je bio i fratar Jovan Popović. (Nadbiskup genocida, Marko Aurelio Riveli, Jasen, Nikšić 1999, str.59.) Fratar Miroslav Filipović Majstorović fra Satana bio je zapovednik jedne brigade Pavelićevog tjelesnog zdruga koja je oktobra 1941. u području između Banja Luke i Motike masakrirala 4800 Srba. Fratar je ubio nožem dečaka đuru Glamočanina pri čemu je urlao: Ja pretvaram đavola u ime Boga, slijedite moj primer! (Isto, str. 97.) Franjevac Sidoje Šolc je organizovao nasilna pokatoličavanja u: Makloševcu, Zoljanima, Lisinama, Londzici, Granicama, Pojelićima, Partincima, čenkovu, Kučancima, čeglinu, Našicama, Slatini, Sarvašu, Vukovcu, Belenicama te u svim drugim središtima Našica i Slavonske Požege. Po svedočenju Petra Kovačevića učitelja iz Palenica Srbi su se pokatoličavali pod uticajem straha, a fratar Šolc je naredio ubistvo našeg popa đorđa Babića koji je strašno mučen. (Isto, str. 141) Ustaška diktatura, vladinim dekretom br. 11689 od juna 1941, uspostavlja u Zagrebu poseban verski odsek zadužen za pokatoličavanje na čijem čelu se nalazio fratar Dionis Juričević.(Isto, str. 142) U prisilnom pokatoličavanju učestvuju hrvatski sveštenici: Mihailo Kuzmanić, Silvije Franković, Božidar Bralo, Franjo Herman, Augustin Juretić, Nikola Borić, Janko Kalaj, i fratri: Ante Ženo, fra Vasilj, fra Glavaš (isto). Sve to uz blagoslov nadbiskupa Stepinca, koji je 17. novembra 1941. obrazovao odbor za konverziju grko-istočnjaka (3. jula 1998. Papa Jovan Pavle II je proglasio Stepinca blaženim – stupanj do sveca). Ovo je samo delić klera koji je učestvovao u genocidu nad Srbima. 1941 godine 21. maja u Kninu fratar Vjekoslav Šimić obraća se komandantu italijanske divizije Sasari: Hoću da pobijem sve Srbe u što kraćem roku. (Isto, str. 144.) Biskupi svoje izveštaje o pokatoličavanju Srba šalju ministarstvu naobrazbe i bogoštovanja NDH, kao odgovor na cirkularno pismo tog ministarstva, br. 42678-B-1941. (Isto) Ono što je zanimljivo je da katolički sveštenici u Beogradu danas tvrde da nasilnog pokatoličavanja nije bilo (crkva Svetog Antuna u Beogradu). U NDH na javna mesta, prodavnice, prevozna sredstva se stavljaju natpisi: Zabranjeno Srbima, Židovima, Ciganima i psima. (Up. E. Paris, Genocide in Croatie satellite 1941-1945, Pariz 1960, str. 107) Ustaška vlada zabranjuje upotrebu ćirilice 25. aprila 1941, a 30. aprila uvodi obavezu za Srbe da nose na ruci plavu traku sa slovom P (pravoslavac).
Dragoje Lukić je pronašao imena 10.340 dece ubijene u Jasenovcu. (Izgon Grka i Srba, Slobodan Jarčević, IPA Miroslav, 1998, str. 94). Nemački general Gleze fon Horstenau je prema tvrđenju Urliha fon Hasela najoštrije pozvao na odgovornost hrvatskog maršala Kvaternika zbog nečuvenih zverstava Hrvata nad 1.800.000 Srba (Isto, str. 107). Imenom je do sada pronađeno 19.500 dece ubijene u Jasenovcu (Srpsko nasleđe, broj 5, maj 1998, str. 9)
Karakter zločina
Ono o čemu bi se mogla napisati posebna studija je karakter hrvatskih zločina prema Srbima. Ti zločini imaju karakter genocida, ali genocida sprovedenog na naročito svirep način. Za razliku od zločina Nemaca u vreme Drugog svetskog rata (Nemci su većinom masovno streljali, vešali ili ubijali u gasnim komorama) zločini Hrvata prema Srbima podrazumevaju najviši stepen mržnje (verske u prvom planu), i naročito svirepi način izvršenja zločina, mučenjem uz najčešću upotrebu hladnog oružja i vatre. Jer kako kaže Prvoslav Grizogono: Treba otići u Aziju u doba Tamerlana ili Džingis kana, ili u plemensku Afriku žednu krvi da bi se našlo nešto slično. (Nadbiskup genocida, Marko Aurelio Riveli, Jasen Nikšić, 1999, str. 124.). Takođe, za razliku od Nemaca Hrvati nisu zvanično priznali svoje zločine nad Srbima. Naprotiv, brojke se stalno umanjuju. Nova hrvatska država tvrdi da je u Jasenovcu pobijeno oko 30 000 ljudi i to Hrvata, Jevreja, Cigana i Srba. (Stric predsednika Hrvatske Stipe Mesića je bio ustaša na Istočnom frontu). O razmerama genocida u Jasenovcu vidi: Zašto Jasenovac, Marko Ručnov, IKP Nikola Pašić, Beograd 2001, str. 14-20.
Kao i pre zločinci se amnestiraju
Prema nemačkim podacima i svedočanstvima stanovništva u NDH i srpskog i hrvatskog preko devedeset procenata vojnosposobnih Hrvata je bilo u ustašama i domobranima. Broj Hrvata u partizanima je mali na početku rata, ali se naglo povećava krajem (od 1944.).
Po završetku Drugog svetskog rata Vatikan je organizovao pacovske kanale za bekstvo fašističkih zločinaca. I Pavelić je uz njihovu pomoć pobegao. Takođe ukradeno zlato Jevreja, Srba pravoslavaca i drugih je preneto u pojedine švajcarske banke. I dan danas je tamo.
Slično situaciji posle I svetskog rata hrvatski zločini su ostali nekažnjeni a o njima se nije smelo govoriti. Tito je preko Bakarića zabranio partizanskim jedinicama da oslobode logoraše u Jasenovcu pa je ova hrvatska fabrika smrti radila godinu dana duže. Partizanski general Demonja koji je pripremao oslobodjenje logora je naprasno ubijen. Josip Broz je sve vreme rata vodio prepisku sa Pavelićem. Ta pisma su u posedu Pavelićevih ćerki Višnje i Mirjane i supruge Srećka Pšeničnika. (Zašto Jasenovac, Marko Ručnov, IKP Nikola Pašić, Beograd 2001. str. 13.) Kada bude objavljena prepiska će sadržati i dogovor o prihvatu ustaša u partizane i zajedničkoj borbi tih formacija protiv četnika. (Ovde se radi o tajnom sporazumu Tita sa ustašama koji nije bio poznat većem broju partizana. Ustaše su vodile rat protiv Srba bilo da se radi o partizanima ili četnicima. Njih ideologija nije zanimala).
REPUBLIKA SRPSKA KRAJINA
(deo treći)
Režija za novi rat
Ukoliko obratimo pažnju na razvoj ustavnosti u FNRJ tj. SFRJ, primetićemo kako se ta država kretala, od jake federacije, ka federacije sa konfederalnim elementima. Federacija je savezna država, a konfederacija savez država (znači, savez nezavisnih država). Federalne jedinice su način unutrašnje podele države i ne postoje kao subjekti međunarodnog prava. Za međunarodno pravo postoji samo savezna država. (Međunarodno javno pravo, dr Smilja Avramovdr Milenko Kreća, Savremena administracija – Beograd, 1997.)Ovaj podatak je bitno zapamtiti zbog kasnijih razmatranja. Od Ustava iz 1946, Ustavnog zakona iz 1954, Ustava od 1963, preko ustavnih amandmana iz 1971, do konačnog ustava SFRJ iz 1974, postepeno se slabi federacija, a jačaju federalne jedinice sa izuzetkom SR Srbije. Interesantno je primetiti, da SR Srbija slabi zajedno sa Saveznom državaom (smanjuju joj se nadležnosti), a da ostale republike jačaju (proširuju im se nadležnosti). Srbija se Ustavom iz 1974, deli na tri teritorijalne jedinice, slabo povezane. Nemoguće je ne primetiti kako su ovakva ustavna rešenja uvod u razbijanje zemlje i kako se Srbija doživljava kao federalna jedinica čije je slabljenje preduslov za rušenje Savezne države. Kraljevinu Jugoslaviju je stvorio srpski narod kao jedini konstitutivni narod (po međunarodnom javnom pravu). Na novu državu su prešla prava i obaveze njene prethodnice Kraljevine Srbije, kojoj su se nakon Prvog svetskog rata, odlukama narodnih predstavništava, pripojile Kraljevina Crna Gora i Severno srpsko vojvodstvo – Vojvodina. Toj državi su se bez međunarodno priznatog subjektiviteta (državnosti) priključili austro- ugarski Sloveni, znači i Slovenci i Srbi i Hrvati. Država je stvorena na osnovu herojskog podviga Srpske i Crnogorske voj
