Prema poslednjem popisu stanovništva iz 2002. godine, u odnosu na rezultate popisa iz 1991, Srbi su, kada je rec o manjinama, sa drugog izbili na prvo mesto – sada ih ima 38.964 u odnosu na 47.401, koliko ih je bilo prema popisu iz 1991. Medutim, opao je i broj pripadnika drugih manjina, pogotovo nekada vodecih Hrvata – sa 52.876 iz 1991. na 35.642 deset godina kasnije.
Broj Srba se, dakle, smanjio za 8.437, a Hrvata za 17.234. Povecan je jedino broj Albanaca, Roma, muslimana i Bošnjaka: prvih je 1991. godine bilo 3.534, a sada ih je 6.186, Roma je bilo 2.259 u odnosu na 3.246, koliko ih ima sada, dok je u najvecoj meri porastao broj Bošnjaka i muslimana (koji su se na pitanje o nacionalnoj pripadnosti izjašnjavali na oba ova nacina) – sa 26.577 na 32.009.
Crnogoraca je 2.667, a pre ih je bilo 4.339, Makedonaca 3.972 u odnosu na 4.371, koliko ih je bilo prema popisu iz 1991. itd. Ukupno je, prema poslednjem popisu u Sloveniji 1,964.036 stanovnika, dok ih je 1991. godine bilo 1,913.355. Valja takode reci da Slovenci kao nacija u ukupnom broju ucestvuje sa 83,06 odsto.
Od raspada SFRJ, nekako se u Sloveniji uvrežilo mišljenje da je iz ove države najviše otišlo Srba i Crnogoraca. Samim tim što su pre svega Srbi i u Sloveniji tretirani kao najveci krivci za propast bivše zajednicke države, kao što se ovde odomacilo i mišljenje da su za njom najviše i žalili. Otuda u komentarima rezultata ovog poslednjeg popisa i secanje na gotovo desetogodišnji animozitet izmedu zvanicne slovenacke i srpske politike koji je jedno vreme ostavio tragove i izmedu slovenackog i srpskog naroda.
Dakle, pošto su upravo Srbi u vreme raspada SFRJ zateceni u Sloveniji morali na svojim ledima da ponesu stigmu oficijelnog slovenacko-srpskog sukoba, moglo je nekako da se ocekuje da ce zbog toga najviše i da ih se iseli iz novoformirane slovenacke države.
A bili su najbrojniji i medu oficirima bivše JNA, pa je projekcija o njihovom masovnom odlasku imala uporište i u toj cinjenici. Istina, ni brojka od 8.437 nije mala, ali s obzirom na strukturu pomenutog sukoba malo ko je ovde ocekivao da ce medu manjinama u najvecoj meri da opadne broj Hrvata koji su u to vreme bili slovenacki saveznici. Koliko je na neocekivane brojke uticao natalitet pojedinih manjinskih grupacija, a koliko kretanje u oba pravca (i iseljavanje i doseljavanje) videce se verovatno posle temeljitog išcitavanja celokupnog statistickog materijala poslednjeg popisa.
Zanimljivi su i podaci o veroispovesti. Dok su se na jednoj strani gotovo svi Srbi izjasnili kao pravoslavci (u tu brojku su ukljuceni i Makedonci i Crnogorci) – a takvih je ukupno 45.908 – na drugoj strani se za katolike izjasnilo 1,135.626 stanovnika Slovenije u odnosu na 1,369.873 iz 1991. godine, ili 57,8 odsto (Slovenci, Madari, Italijani).
Status nacionalne manjine jedino imaju Madari i Italijani. Madara ima 6.243 (bilo ih je 8.000), a Italijana 2.258 (u odnosu na 2.959, koliko ih je popisano 1991. godine).
