„Cincar” Janko Popović je bio požarevački vojvoda. U vreme Prvog srpskog ustanka posebno se istakao u borbama na Drini, Mišaru i Tičaru, kao i prilikom oslobađanja Beograda. Njegova dela opevana su u više pesama Filipa Višnjića, kao i u spevu Serbijanka Sime Milutinovića Sarajlije.
Iako su ga zvali „Cincar”, Jankovo poreklo je srpsko. Početkom devetnaestog veka, kad je Janko došao u Srbiju, nadimci su često bili sastavni deo imena. Pošto je poreklom bio iz krajeva u kojima su zajedno sa Srbima živeli i Cincari, a zbog uticaja Vaseljenske patrijaršije i blizine Moskopolja, u hrišćanskom, pogotovo gradskom stanovništvu prevladavala grko-cincarska kultura, prozvan je „Cincar” Janko.
Janko je rođen 1779. godine u Ohridu u svešteničkoj porodici, koja je slavila Svetog velikomučenika Dimitrija – Mitrovdan. I danas u ohridsko-struškom kraju ima nekoliko stotina starosedelaca koji slave krsnu slavu i izjašnjavaju se kao Srbi.
Jankov otac bio je ohridski protojerej rodom iz Donje Belice na istočnom podnožju planine Jablanice. kod Struge, gde je rođen i Jankov brat od strica Cincar-Marko Kostić (1777—1822), vojvoda sokoski i rodonačelnik porodice Cincar–Marković.
Zbog incidenta u kom je ubio jednog Turčina, Janko je iz Ohrida otišao u Carigrad, a njegova porodica je za kaznu raseljena iz Donje Belice. U Srbiju je došao iz Carigrada oko 1800. godine i živeo u Valjevu i na Ubu, baveći se trgovinom.
Prema zapisanom porodičnom predanju njegov otac je na Đurđevdan dobio dugo čekanu vest da je Janko živ zbog čega je od tada počeo da slavi Svetog velikomučenika Georgija. Cincar Janko i njegovi potomci, Cincar-Jankovići slavili su Đurđevdan, dok su Cincar-Marko i Cincar-Markovići produžili da slave Mitrovdan.
Često se olako i Cincar-Janko i Cincar-Marko, zbog nadimaka, smatraju Cincarima, iako je porodično predanje izričito da su srpskog porekla, a i u prvim biografijama iz 19. veka o njima se ne govori kao o Cincarima . Svrstavanje Cincar Janka i Cincar Marka u Cincare posledica je političkih okolnosti koje sa njima nisu imale nikakve veze.
U vreme seče knezova, kada su 23. januara/4. februara 1804. u Valjevu zatvoreni i potom pogubljeni oborknez Aleksa Nenadović i oborknez Ilija Birčanin, dahija Mehmed-aga Fočić posumnjao je i na Janka, koga je takođe pritvorio i neko vreme zadržao u zatvoru. Na molbu valjevskih kmetova i trgovaca, Fočić je ipak pustio Janka iz zatvora.
Od samog početka ustanka u valjevskom kraju 1804. godine do 1811, kada je imenovan za požarevačkog vojvodu, Cincar-Janko se borio uglavnom na Drinskom ratištu u Zapadnoj Srbiji i Istočnoj Bosni. Između ostalog, učestvovao je, pod Karađorđevom komandom, u osvajanju Karanovca (Kraljeva) 29. juna/12. jula 1805, bitki kod Lešnice februara 1806, gde su dočekane veće snage bosanske turske vojske koja je prešla Drinu i, zajedno sa Jakovom Nenadovićem, u bitki kod sela Čučuge kod Uba 3/15. aprila 1806. kada je odbijena turska srebrenička vojska. Kao zapovednik „bećara”, dobrovoljaca, Janko učestvuje u opsadi i napadu na Šabac 14./26. juna 1806, kao i u primopredaji talaca, odnosno povratku sa pregovora prote Mateje Nenadovića 6/18. jula 1806. Karađorđe je Janka postavio za bimbašu bećara, koji su, za razliku od većine srpske vojske vezane za svoje porodice i domove, bili mladići „momci”, primali su platu i kao stajaća vojska stalno bili pod oružjem.
Cincar-Janko se posebno istakao u Mišarskoj bitki 1. avgusta /14. avgusta 1806. i u gonjenju neprijatelja posle bitke. Srpska potera na čelu sa Cincar-Jankom i Lazarom Mutapom 12/25. avgusta 1806. izvela je najsmeliji podvig, prešla je u Srem u tadašnju Austriju, gde je u selu Bosut izvršila prepad na grupu istaknutih turskih vojnih starešina, koji su, uz dozvolu austrijskih vlasti, pokušali da se iz opsednutnog Šapca, preko austrijske teritorije vrate u Bosnu.
To je bio već četvrti neuspešni pokušaj povratka turske vojske iz Šapca u Bosnu. U napadu srpske potere poginuli su kapetan nasledne kapetanije i utvrđenja Ostrožac na reci Uni u Cazinskoj krajini, Beširević „Ostroč-kapetan” i janičarski aga Mustafa Barjaktar – „Hadži-Mosto”. Jankovoj poteri posvećena je druga polovina pesme Boj na Mišaru Filipa Višnjića, koja veoma verno opisuje ceo događaj. Austrijske vojne vlasti zahtevale su od Karađorđa da kazni učesnike prepada u Bosutu zbog povrede austrijske državne granice.
Za vreme primirja Janko je zbog lečenja rane na glavi u oktobru i novembru 1806. boravio u Zemunu u Austriji.
Po povratku u Srbiju učestvovao je na Svetog Andreju Prvozvanog 29/30. novembra (11/ 12. decembra) 1806. u oslobađanju Beograda.
Nakon predaje Šapca Karađorđu 25. januara/6. februara 1807, kao bimbaša bećara Janko ostaje u sastavu garnizona grada Šapca.
Godine 1807, učestvuje u borbama na Drini i u bici na brdu Zabučje iznad Užica, nakon čega je usledila konačna predaja užičke tvrđave (grada) 29. juna/11. jula 1807. ili po drugim izvorima nešto kasnije.
Cincar-Janko je 20. marta/ 1. aprila 1808 kupio u Beogradu kuću i plac u III kvartu (br. 226).
Borbe u istočnoj Bosni, Čegru i Tičaru
U prolećnoj ofanzivi, početkom maja 1809, Janko učestvuje u borbama u Istočnoj Bosni kod Bijeljine. Prema jednom izvoru Cincar-Janko se iste godine zatekao i na južnom frontu, prema Nišu. Nakon poraza srpske vojske i pogibije na Kamenici na Čegru resavskog vojvode Stevana Sinđelića 19/31. maja 1809. posle čega je usledilo tursko gonjenje srpske vojske, izneo je na leđima teško ranjenog ražanjskog vojvodu Đorđa Kragića.
Cincar-Janko je 6/18. oktobra 1810. ranjen u bitki na Tičaru kod Loznice, gde su se srpske trupe i ruske kozačke konjičke jedinice pod komandom pukovnika Petra Nikolajeviča Nikiča zajedno borile protiv bosanske turske vojske.
Cincar-Janko je bio poznat po učešću u dvobojima (čarkama, megdanima) vođenim uoči bitki ili za vreme predaha. Postoje svedočanstva očevidaca o njegovim dvobojima uoči Mišarske bitke 1806. i bitke na Tičaru 1810. Njegov megdan na Tičaru opevao je Sima Milutinović Sarajlija u spevu Srbijanka, a na osnovu svedočenja očevica bimbaše Uzun Mirka Apostolovića, zapisao Milan Đ. Milićević i objavio u Kneževini Srbiji.
Kao Karađorđe i više drugih srpskih vojvoda i austrijskih vojnih zapovednika u pograničnom području i Janko se bavio trgovinom, neposredno ili preko drugih lica, delovođa i šabačkih i zemunskih trgovaca.
Nisu sačuvani podaci kada je Karađorđe Janka prvi put imenovao za vojvodu, ali na osnovu sačuvanih pisama i potpisa može se zaključiti da je postao vojvoda posle 1808, verovatno 1809. Nakon skupštine u januaru 1811, kada su, nakon sukoba sa Karađorđem iz Srbije prognane moćne vojvode istočne Srbije Milenko Stojković i Petar Dobrnjac, Karađorđe, u požarevačku nahiju, gde je imao najjaču opoziciju, koja je organizovala i jednu narodnu pobunu protiv njega, na mesto vojvode požarevačke (moravske) knežine, sledeći pravilo da se na položaje postavljaju starešine iz same sredine i porodica koje već učestvuju upravi, prvo postavlja Ivu Momirovića, sina kneza požarevačke (moravske) knežine Momira Protića iz Lučice. Međutim, iste godine Karađorđe smenjuje Momirovića, a za vojvodu požarevačke, odnosno moravske knežine imenuje Cincar-Janka. Nakon postavljanja većeg broja manjih vojvoda na knežinama, odnosno prvobitnog usitnjavanja velikih oblasnih vojvodstava, među kojima je požarevačko bilo najveće, usledilo je početkom naredne, 1812, godine određivanje vojvoda koje su imale upravu nad nahijama ili širim teritorijama. Takve vojvode, uključujući i Janka, Lazar Arsenijević Batalaka naziva „prvoklasnim vojvodama”. Janku, koji je pripadao Karađorđevoj političkoj opciji na čijem čelu je bio Mladen Milovanović, i u koga je imao posebno poverenje, Karađorđe 20. januara /1. februara 1812. proširuje upravna ovlašćenja na celu požarevačku nahiju. Pošto je u Beogradu dobio imenovanje za vojvodu požarevačke (moravske) knežine, Nastavlenije Blagorodonom gospodaru Janku Popoviću, vojvodi moravskom, Beograd 11/23. januara 1812, potvrdu imenovanja Gospodaru vojvodi Janku Popoviću Moravskom sa „naznačenijem” 45 sela, uključujući i Požarevac, pod njegovom upravom i uputstvima za rad od 15/27. januara 1812, kao i Karađorđevo pismo upućeno Blagorodnim vojvodama, knezovima i kmetovima požarevačke nahije u kojem ih obaveštava da postavlja za vojvodu Janka Popovića i nalaže im da mu budu poslušni, od 20. januara/1. februara 1812, Cincar-Janko je došao u Požarevac. Janko je bio požarevački vojvoda od 20. januara/1. februara 1812. do 21. septembra/3. oktobra 1813. i njegove redovne aktivnosti mogu se pratiti po numerama Karađorđevog Delovodnog protokola.
U vreme turske ofanzive 1813. Cincar-Janko se sa vojskom požarevačke nahije bori na Deligradu. Nakon odstupanja povlači se prvo u Požarevac, iz Požarevca u Beograd, koji je 21. septembra /3. oktobra 1813, nekoliko sati posle Karađorđa, napustio i prešao u Zemun. Posle vremena provedenog u zemunskom karantinu (kontumac), Petrovaradinu i Temišvaru zbog tužbe i istrage o učešću u povredi austrijske granice 1806. prilikom prelaska u Bosut, Cincar-Janko je sa porodicom interniran u Arad u današnjoj Rumuniji.
Kada je Karađorđe, na zahtev ruskog cara Aleksandra, dobio odobrenje od austrijskih vlasti da izbegle srpske porodice mogu da otputuju u Rusiju, Cincar-Janko je sa porodicom, sa zakašnjenjem zbog sudske istrage, otišao u drugoj srpskoj grupi u Rusiju. U Rusiji, odnosno novopripojenim krajevima Rusije, Besarabiji, sve vreme, do 1830. živeo je u Hotinu u današnjoj Ukrajini. U Rusiji srpske izbeglice dobile su izdržavanje od ruske države. Oni koje, kao najviše predstavnike vlasti car Aleksandar I Romanov nije još 1811. odlikovao ordenom Sv. Ane, dobili su od Karađorđa, neophodne za regulisanje statusa u Rusiji, potvrde dvorjanstva u formi potvrđivanja starijeg dvorjanstva. Sinovi Karađorđa i drugih srpskih starešina, po odobrenju ruskog cara, školovani su za oficire u kadetskim korpusima, uglavnom u Petrogradu. Dva starija Cincar-Jankova sina završila su kadetski korpus i postali ruski, a potom srpski oficiri.
Nakon formalnog priznanja autonomije Srbije, koja je garantovana sultanovim Hatišerifom iz 1830, stvorili su se uslovi za povratak srpskih porodica iz Besarabije u Srbiju. Knez Miloš bio je u obavezi da svim povratnicima, prema zvanju, omogući adekvatne uslove za život i smeštaj, što je u većini slučajeva i bilo urađeno. Cela Jankova porodica 1831. doputovala je iz Rusije u Srbiju i nastanila se u Šapcu gde je Janko kupio kuću i živeo naredne dve godine. Zbog lečenja otišao je 1833. u Aleksinačku banju, kako se tada zvala Sokobanja. Na povratku iz banje, na putu, zadržao se u manastiru Ravanica kod Ćuprije. Cincar-Janko je umro u 54 godini života, 24. avgusta/7. septembra 1833. u manastiru Ravanica, gde je i sahranjen, pored crkve, na desnoj strani od oltara.
Vojvoda Cincar Janko pročuo se najviše zbog svoje hrabrosti, odnosno vojničkih sposobnosti, o čemu svedoče savremenici u Srbiji, kao i izveštaji austrijske obaveštajne službe:„Bimbaša Janko Cincar, hrabar, nešto preterano častoljubiv predvodnik”. Rođen u svešteničkoj porodici, celog života bio je vezan za crkvu, kao i skoro sve vojvode iz tog vremena, koje su se strogo pridržavale svih crkvenih pravila, postova i proslavljanja praznika. Janko je pomagao i darivao crkve u Srbiji i izvan Srbije, u Sremu, a uz sebe stalno je nosio srebrnu kutiju sa svetinjama enamluk izrađen u Carigradu.
Filip Višnjić je Cincar-Jankova dela i osobine opevao u pesmama Uzimanje Karanovca, Boj na Mišaru, Lazar Mutap i Arapin, Miloš Stoićević i Meho Orugdžić, Boj na Loznici. Višnjić ga opisuje sledećim rečima:
A drugo je srpska poglavica,
Cincar Janko od Orida grada,
Koji kavge po svijetu traži,
Đe je kavga, da se onđe nađe.
Druga polovina pesme Boj na Mišaru opisuje pokušaj bekstva iz opkoljenog Šapca grupe turskih zvaničnika „Ostroč-kapetana”, „od Gradačca Deda” i „Hadži-Mosta“:
Nešto Turak na Savu udari,
Na dobrijem konjma preploviše,
Utekoše u zemlju Njemačku,
Kami majci da uteći mogu!
Začuo ih vitez Cincar Janko,
I začuo Lazare Mutape,
Pripasaše svijetlo oružje,
Prijeđoše u zemlju Njemačku,
Pak po tragu poćeraše Turke;
O izuzetno velikom utisku koji je ostavio na savremenike Cincar-Jankov prelazak preko Save, gde je sprečio povratak iz opkoljenog Šapca preko austrijske teritorije grupe Turaka, govori završetak pesme Boj na Mišaru Filipa Višnjića u kome se udovica kapetana Kulen-vakufa Mehmeda Kulenovića „Kulin-kapetana”, obraća redom srpskim starešinama, a na samom kraju Cincar-Janku:
malo jada po Turčiji radiš,
ja šta tražiš po zemlji Njemačkoj?
jer pogubi Ostroč-kapetana,
ludo d’jete, jedinca u majke?“
To govori Kulinova kada,
to govori, a s dušom se bori;
dolje pade, gore ne ustade,
već i ona crče od žalosti.
Janko je opevan i u pesmama nepoznatih autora iz Crne Gore Karađorđe uzima Beograd i Uzimanje Biograda:
Pa vojvode sva tri pobratima:
Cincar Janko, Pocerac Milošu,
I gazija Bogićević Anto;
Krvave im sablje do balčaka,
I desnice ruke do ramena,
Pune čizme krvi natopili,
A konjima grive i zenđije
Toma Milinović, rodom Bokelj iz Morinja, Karađorđev zapovednik artiljerije u svom spevu kaže za Cincar-Janka:
Karađorđe za tvoje junaštvo,
gospodstvo ti dade i vojvodstvo.
Sima Milutinović Sarajlija u spevu Srbijanka detaljno opisuje dvoboj, kao i razgovor Cincar-Janka i Turčina uoči megdana na Tičaru:
„Cincar-Janko kako ga je zgled`o,
Začiknu ga na mejdan viteški:
„Bre na mejdan! Ako imaš petlju!
Što li tu se utvaraš mi nečim`,”
Njemu Turo zbori razgovetno:
„Hoću more! Al` ćeš ti slagati,
Prevarićeš, nećeš dočekat` me!”
Laž ti na čast! Već`te zovem zbilja,
Da poznadeš ko je Cincar-Janko!”.
Isti dogaćaj zapisao je Milan Đ. Milićević po kazivanju očevica i učesnika bitke na Tičaru bimbaše Uzun-Mirka Apostolovića (1782—1868):
U sred bojnog polja Tičara, iziđe jedna krupna turkešanja crni i zdravo veliki brkova, strašilo od čoveka! Prekrstivši noge u sedlu, pa pušeći iz čibuka, zvao je ko će mu na mejdan izići. Ugledavši ga Cincar-Janko izleti na konju pred njega i pozove ga da mejdan dele. Turčin mu se odzove i kaže: „Lažeš vlaše, ti me dočekati ne smeš, ti ćeš pobeći”. Janko mu odgovori „Ajd` na mejdan ako žena nisi, neću ti se s puta ukloniti”. Turčin istrese lulu, pa ostavi čibuk u čibukluk i reče: „Vala, kad pobeći nećeš eto me!” Jurne na Janka da ga poseče. Janko opali iz pušaka, trefi ga, al mu ništa nedosadi, jerbo je Turčin imao pancir na sebi…
Četiri godine nakon Cincar-Jankove smrti, Aleksa Ristić, šabački učitelj objavio je logogrif u listu Uranija za 1837, Cincar-Janku, vojvodi na glasu.
Cincar-Janka pominje Jovan Sterija Popović u Rodoljupcima:
Duh Hajduk-Veljka, Miloša Pocerca i Cincar-Janka nek obuzme prsi dostojni’ potomaka, pak će se slava srpska opet obnoviti .
U vreme proslavne stogodišnjice Mišarske bitke u spevu Mišar objavljenom u listu Novi pokret od 26. avgusta 1906, koji je uređivao Radoje Domanović, Milorad Petrović govori, između ostalog, o Cincar-Janku:
Tu je Mutap s Cincar Jankom, oni nove čete vode,
Traže staze i bogaze i na mutnoj Drini brode.
Sa njima je Miloš mladi i Smiljanić proto stari,
Nove kuće, srpske kuće, sve ponosni neimari
I posljednje turske čete stižu, kolju, rano ljuta.
I turaju Drinom hladnom, a hladna ih Drina guta.
Portret Cincar-Janka Popovića, koji je uradio Uroš Knežević nalazi se u Narodnom muzeju u Beogradu. Na slici može se videti balčak njegove sablje modela „klč” i dva posrebrena pištolja (kubure), koji se danas čuvaju u Istorijskom muzeju Srbije, kao i „vojvodsko odelo” dobijeno, prema predanju, od Karađorđa, a izgubljeno u drugoj polovini XIX veka. Postoji još jedan Jankov portret u porodičnom vlasništvu, najverovatnije kopija portreta koji je uradio Uroš Knežević. Na slici Boj na Mišaru Afanasija F. Šeloumova, koja se nalazi u Istorijskom muzeju Srbije, prikazan je Cincar-Janko sa sabljom na konju u borbi.
Jankova sablja skovana u Boki kotorskoj i dva pištolja, korbač, vojvodske diplome, srebrna kutija za svetinje „enamluk” izrađen u Carigradu, časovnik sa lancem urađen u Salcburgu, pasoš za povratak iz Rusije u Srbiju i pisma bili su u vlasništvu potomaka najstarijeg Cincar-Jankovog sina Đorđa Cincar-Jankovića do 1966. godine, od kada se nalaze u Istorijskom muzeju Srbije. Pečatni prstenovi su u porodičnom vlasništvu. U Beogradu postoji Cincar Jankova ulica, između ulica Cara Uroša i Tadeuša Košćuška, verovatno u blizini mesta gde se nalazila njegova kuća. I u Kragujevcu, Požarevcu i Kruševcu postoje ulice imenovane po požarevačkom vojvodi Cincar-Janku.
Pošto je rođen u svešteničkoj porodici Janko se prezivao Popović, a njegova deca kasnije su usvojila prezime Cincar-Janković. Zna se da je Janko imao rođenu braću od kojih je jedan iz Donje Belice otišao u Peć, a drugi u Svilajnac. Brat od strica bio mu je Cincar-Marko, vojvoda sokoski, koji je po odlasku iz Donje Belice došao u Valjevo, gde je živeo i Janko pre ustanka. Cincar-Janko je rodonačelnik Cincar-Jankovića, a Cincar-Marko Cincar–Markovića. Često dolazi do mešanja prezimena Cincar-Janković i Cincar-Marković u novinskim člancima, istorijskim spisima, a ponekad i u sudskim dokumentima.
Janko se najverovatnije 1808, u vreme dužeg primirja, oženio Zorandom-Kumrijom Trkić iz Sremske Mitrovice, kćerkom poznatog šabačkog veletrgovca Tome Trkića i Jovanke (Jovane) Trkić. Toma Trkić je bio zatočen u Šapcu u vreme seče knezova, da bi se posle oslobađanja sa porodicom iselio u Sremsku Mitrovicu. O Trkićima govore Vuk Karadžić i u spevu Srbijanka Sima Milutinović Sarjalija. Za potrebe svatova, pre dovođenja mlade iz Sremske Mitrovice u Šabac, gde je bilo venčanje, prokrčen je kroz šumu put, koji je tada bio nazvan „Cincar-Jankov put”. Prema porodičnom predanju venčani kum bio je vojvoda Jakov Nenadović, ručni dever mlade Hajduk-Veljko Petrović, a stari svat Stojan Čupić „Zmaj od Noćaja”.
Cincar-Janko i Zoranda imali su devetoro dece, tri sina i šest kćerki. I sinovi i kćerke imali su decu, jedna kćerka sedmoro dece, druga kćerka i jedan sin po petoro dece, a ostali najviše troje. Janko je ukupno imao trideset unuka. Sinovi su završili kadetski korpus u Rusiji i posle su bili ruski i srpski oficiri, ađutanti kneza Mihaila Obrenovića i kneza Aleksandra Karađorđevića.
Njegov unuk po najstarijem sinu Đorđu Cincar-Jankoviću. okružnom načelniku, Toma Cincar-Janković (1865-1946) upravnik beogradske carine, gradski odbornik, rentijer, vlasnik više kuća, lokala, zemlje i vinograda u beogradskoj opštini, bio je poznat u Beogradu kao filantrop, osnivač i predsednik nekoliko dobrotvornih društava, između ostalih, Fonda siromašnih učenika škole na Savincu, Humanog društva „Vračar“, Društva za ulepšanje Vračara, član Glavnog odbora Društva za podizanje hrama Svetog Save i predsednik Fonda Sofije Samuila i Bosiljke Goluba Janića.
Jankova unuka, Bosiljka Janić, rođena Cincar-Janković, udovica Goluba Janića, beogradskog milionera i predsednika Srpske braće, kao velika dobrotvorka osnovala je tri zadužbine, od kojih je za potrebe najveće posvećene podizanju srpskih škola u zapadnom delu Stare Srbije, današnje Makedonije, a predate na upravu Srpskoj kraljevskoj akademiji, svojim testamentom. ostavila stari hotel Balkan i plac na Terazijama, kao i sredstva od kojih je Akademija, uoči Drugog svetskog rata podigla današnju zgradu hotela Balkan.
Cincar-Jankov unuk po kćerki Mili je Velimir Todorović iz porodice Todorović, praunuk kneza Teodosija iz Orašca, ministar unutrašnjih poslova u poslednjoj vladi kralja Aleksandra Obrenovića i senator u tadašnjoj dvodomnoj Skupštini, a ranjen u majskom prevratu 1903.
Sa druge strane, njegov unuk po kćerki Nadi, pešadijski pukovnik Luka Lazarević iz porodice Lazarević, unuk i vojvode pop Luke Lazarevića, jedan je od pet viših oficira – zaverenika iz 1903, koji su na zahtev stranih vlada, zbog učešća u zaveri, morali da podnesu ostavku na vojnu službu 1906. Zaverenik pukovnik Luka Lazarević, zet dr Lazara Dokića, nekadašnjeg predsednika vlade, bio je u bliskom srodstvu sa poslednjim obrenovićevskim predsednikom vlade generalom Dimitrijem Cincar-Markovićem, ministrom unutrašnjih poslova Velimirom Todorovićem i ministrom prosvete, imenjakom Lukom Lazarevićem.
Po najstarijoj kćerki Jeleni, koju je morao da ostavi u Rumi pred polazak u Rusiju 1814, godine, Cincar-Jankov praunuk je dr Ilija pl. Bajić iz Sremske Mitrovice, rođak knez Miloševog unuka barona Miloša pl. Bajića od Varadije, dugogodišnjeg kandidata za srpski presto.
Tri praunuka prešla su Albaniju kao đaci – gimnazijalci, a najstariji Đorđe Cincar-Janković (1898-1930), tada se teško razboleo, i kasnije, posle rata, dugo lečio u Davosu u Švajcarskoj.
Cincar-Jankova praunuka, po najstarijem sinu Đorđu, Zora bila je udata za pešadijskog pukovnika Branislava R. Milosavljevića, druga praunuka, po kćerki Aleksandri, čiji muž je bio pukovnik Dragutin Žabarac, prvi ađutant kneza Mihaila, bila je udata za armijskog generala Milana T. Tucakovića, treća praunuka, po kćerki Nadi, za Marka N. Trifkovića, predsednika Vlade, predsednika Skupštine i ministra, četvrta praunuka, po najmlađem sinu Tomi, članu Glavne kontrole, Jelena, čiji je očuh bio Đorđe Genčić, ministar unutrašnjih poslova, za dr Milana Gavrilovića, dobrovoljca-četnika, diplomatu i ministra, peta, po kćerki Mili, za san. pukovnika dr Kostu St. Ristića i dr.
Jankovi praunuci su, po kćerki Nadi udatoj za sina vojvode pop Luke Lazarevića, Aleksandra, člana Glavne kontrole, peš. pukovnik Aleksandar L. Lazarević, a po kćerki Mili udatoj za smederevskog okružnog načelnika Miloja Todorovića, unuka kneza Teodosija iz Orašca, konjički pukovnik Aleksandar Todorović, dr Đorđe Todorović, diplomata, generalni konzul Kraljevine Jugoslavije u Vašingtonu i Branislav Todorović, koji je kao rezervni poručnik kod Skadra 1912. učestvovao u poznatom napadu na Brdicu u kom je u njegovom 4. bataljonu 11. peš. puka „Karađorđa” Šumadijske divizije od 15 oficira poginulo 13, a od 1000 vojnika preživelo samo 150.
Cincar-Jankovog brata od strica Cincar-Marka unuci su general Dimitrije Cincar-Marković, predsednik vlade (ministarskog saveta), komandant Aktivne vojske, senator u tadašnjoj dvodomnoj skupštini i pukovnik Marko Cincar-Marković, komandant žandarmerije Srbije, a praunuk dr Aleksandar Cincar-Marković, diplomata, ministar inostranih poslova Kraljevine Jugoslavije.
Izvor: FB Rojalistički klub
