Nikada se, u to sam uveren, sa sigurnošću neće utvrditi da li je Jovica Stanišić, do 1997. godine Miloševićev šef tajne pollicije, radio za američku obaveštajnu službu, poznatiju kao CIA (kao što na osnovu jednog teksta objavljenog u „Los Anđeles tajmsu“ tvrdi beogradska čaršija i veći deo srpskih medija) ili su ljudi te službe radili za Stanišića. Amerikanci kažu da je susreta bilo, da su trajali godinama ali ne spominju ono što svaku špijunsku aferu čini verodostojnom-novac. Naprotiv, naglašavaju da Stanišić nikada nije tražio niti je dobijao novac od CIA.
Stanišić ćuti, a oni koji su ga nasledili, kao i ozbiljni posmatrači i tumači ovog događaja-skandala, tvrde da to nije ništa novo, da se u uskim krugovima znalo za Stanišićeve kontakte sa američkim obaveštajcima, kao što se znalo da Jovica održava stalne veze sa Rusima, Francuzima i posebno sa ljudima iz kineske obaveštajne mreže. To je, inače, normalna praksa u ovoj vrsti posla.
Nemam nameru da advokatišem Jovici Stanišiću,najviše zbog toga što ovaj problem ne poznajem u meri koja bi mi dala tu vrstu hrabrosti, ali se zato namerno i sa velikim zadovoljstvom zadržavam na tački oslonca svake špijunaže – na parama. To Stanišić od Amerikanaca nije dobijao (tvrde Ameri) ali hajde da vidimo kako sa američkim CIA-parama stoje neki drugi u Beogradu.
Niko više u američkoj administraciji i ne krije da je za „rušenje Miloševića“ devedesetih godina u Srbiju ubačeno oko 120 miliona dolara i da je taj novac operativno delila mreža CIA. To, uostalom, ne kriju ni oni koji su u Beogradu novac uzimali, što iz opozicije, što iz nevladinih organizacija, što iz medija.
„Vesti“ su pre nekoliko meseci objavile serijal o stvaranju, širenju i univerzalnom delovanju srpske studentske organizacije „Otpor“ koju su, parama i logistikom, napravili Amerikanci. Ne mislite valjda da su ih pravili američki rendžeri. I otporaši i opozicionari iz vremena Miloševića danas pripadaju sloju srpskog društva koji nema ni najmanjih problema sa egzistencijom. Tu savršeno funkcioniše i leži onaj legendarni deo replike iz „Balkanskog špijuna“ koji glasi: „CIA snajka CIA“.
Na prste jedne ruke mogu se izbrojati oni borci protiv Miloševića koji danas u materijalnom smislu slabo stoje. Uglavnom su to ubeđeni antikomunisti, jurišnici sa demonstracija 9. marta 1991. koji su i danas opozicija. Svi ostali borci protiv „Miloševićeve diktature“ postali su umereno ili čak ekstremno bogati; sa ogromnim stanovima, kućama, lokalima, po Beogradu i širom Srbije, s računima u stranim bankama i nekretninama po Evropi i Americi. Neki od njih i ovih dana, što u Skupštini Srbije, što u „nezavisnim medijima“ otvoreno brane nezavisnost Kosova i traže isto za Vojvodinu, jedino i samo Srbe optužuju za sve strahote minulih ratova, aplaudiraju presudama u Hagu
Zaista, koliko CIA u Beogradu ima svojih ljudi. Ali plaćenika. Stanišić to nije bio.
