Krst Svetog Jovana Vladimira je po tradiciji staroj vise vjekova 16.juna,o Trojcin danu, iznijet na vrh planine Rumija. Iznosenju krsta prethodila je sveta liturgija u crkvi Svetog Nikole u selu Mikulici, podno Rumije, koja je pocela tacno u ponoc. Liturgiju su sluzili arhijerejski namjesnik barski, protojerej Radoman Mijajlovic i jerej Nebojsa Orovic.
Dan ranije u popodnevnim satima u Mikulicima je pocelo okupljanje vjernika koji ucestvuju u svetkovini iznosenja krsta. Uz pjesmu, logorske vatre i mjesecinu, cekao se trenutak koji oznacava pocetak pohoda uz strme litice do vrha Rumije, visokog 1593. metra. Poslije liturgije, 1 sat nakon ponoci, pohodnici su krenuli za krstom SVetog Jovana Vladimira, koji po tradiciji nose clanovi porodice Androvic, ka vrhu, gdje je po legendi postojala crkva Svete Trojice. Tacno u momentu izlaska sunca u 5, 17 minuta jerej Nebojsa Orovic tu je odrzao jutarnju molitvu, i obavio prekrstavanje sve cetiri strane svijeta. Crkvu Svete Trojice na tom je mjestu podigao SVeti Jovan Vladimir. Postoji vjerovanje da ce se kada se skupi dovoljno kamenja crkva ponovo sama podici, zbog cega svaki od vjernika, na izvjesnoj udaljenosti od vrha, uzima kamen i nosi ga do samog odredista.
Pogled koji se pruza sa vrha Rumije je ono sto se ureze u srca i sjecanja svakog pohodnika. S jedne strane tu su gradovi s Primorja okiceni plavetnilom mora, kao i Podgorica, a s druge strane Rumije, kao na dlanu blista Skadarsko jezero i Skadar. Planinski ostar vazduh u ranim jutarnjim satima, svi oni koji su uspjeli da stignu do vrha, koriste i za branje cuvenog rumijskog crvenog korjanea kojem se pripisuju razna ljekovita svojstva.
Oko tri stotine vjernika, koji su savladali tesku i strmu planinsku stazu, nakon obavljenih molitvi, krenuli su natrag ka Mikulicima, ne manje napornim i lasim putem, koji je sada bio okupan dnevnom svjetloscu.
Po povratku sa planine, takodje za krstom, okupljeni su prisustvovali zakrstavanju izvor vode Pitin, a zatm je obavljena prekada grobova koji se nalaze oko crkve Svetog Nikole. To je groblje starih Mikulickih porodica.
Oko crve Svetog Nikole zatim je odrzana litija, a sjaj krsta Svetog Jovana Vladimira tu su bili u prilici da vide i oni koji zbog zdravstvenih problema, ili godina starosti, nisu mogli da se upute ka vrhu planine.
Poslije litije, oko crkve, okupljeni vjernici ispunjavaju program po svom nahodjenju, obicno uz rostilj i jagnje na raznju koje se u hladovini Mikulickih suma dijeli sa clanovima porodica i prijateljima.
Krst Svetog Jovana Vladimira je poklon zetskom kralju od bugarskog karlja Vladislava,njegovog suraka, na kome se ovaj zakleo, da mu ne ce biti nikakvog zla od njega. Sveti Jovan Vladimir bio je zetski knez koji je ziveo od 970. do 1016. godine. Prestonica mu se nalazila u Krajini, podrucju u barskoj opstini na padinama Rumije, prema Albaniji.
Iz zarobljenistva makedonskog cara Samuila, u koje je dopao 997. godine, spasila ga je lepota. U Vladimira se zaljubila lepa i ucena Samuilova kcerka Teodora, koja je uspela da ubedi oca da oslobodi zarobljenika i prizna ga za zeta. Posle raskosne svadbe u Prespi, gde je Samuilo stolovao, Vladimir i Teodora otisli su u Krajinu i ziveli u slozi i ljubavi. Vladimir je podigao manastir Precista Bogorodica Krajinska, ciji ostaci i danas postoje, a Teodora je otvorila zenski samostan, neku vrstu devojacke skole.
Ipak, njihova sreca nije predugo trajala. Samuilov sinovac Vladislav mucki je ubio Radomira, Samuilovog sina, i nasledio makedonski presto. Na prevaru je domamio svog zeta Vladimira u Prespu i posekao ga na vratima prespanske crkve, dok je nesrecni zetski knez drzao krst u rukama.
Teodora je prenela Vladimirovo telo u Krajinu, kao monahinja Kosara tugovala pored groba svog muza i ubrzo usahla od tuge. Prica o Vladimiru i Kosari zadrzala se do danasnjih dana, a o njihovom pravednom zivotu i tragicnoj sudbini govorili su kroz minule vekove mnogi pesnici, prozni pisci, kompozitori… Barska porodica Androvic vec sedam vekova cuva krst za koji se smatra da je onaj nad kojim je Vladimir izgubio glavu. Androvici ga pokazuju samo jednom godisnje, na Trojicin dan, kada se krst u litiji iznosi na vrh planine Rumija. Od mucenicke smrti Svetog Jovana Vladimira je proslo skoro hiljadu godina. Od tada do danas traje prica o dobrom vladaru, blage naravi, pravicnom i mudrom, postovanom ne samo od podanika, vec i od neprijatelja. Licnost i djelo Svetog Jovana Vladimira imaju vaznu ulogu u duhovnosti i kulturi srpskog naroda na ovim prostorima. Vladimirovo tijelo je sahranjeno u manastiru Precista Krajinska, gdje je ubrzo po sopstvenoj zelji, pored nogu plemenitog muza sahranjena i njegova supruga Kosara. Njihova tijela prvih dvjesta godina su pocivala u Manastiru Precista Krajinska, odakle su prenijeta u Manastir SIn DJon(Sveti Jovan), u Albaniji.Nakon rusenja i stradanja ovog manastira mosti SVetog Jovana Vladimira prenijete su u crkvu Svete Marije u Elbasanu.
