„Građanin Rajha je osoba koja uživa zaštitu nemačke države i koja ima posebne obaveze prema državi. Status podanika države stiče se u skladu sa zakonima Rajha i zakonima o državljanstvu Rajha. Građanin Rajha je svaki podanik države nemačke ili srodne krvi, koji svojim ponašanjem dokaže da je spreman i sposoban da verno služi nemačkom narodu i Rajhu. Državljanstvo Rajha dobija se izdavanjem potvrde o državljanstvu. Samo građani Rajha imaju sva zakonom propisana politička prava“.
Sa ovih pet rečenica, tačnije dva člana i tri tačke jednog zakona, postavljeni su temelji istrebljenja Jevreja i svih drugih ‘nearijevaca’ nacističke Nemačke i okupiranih teritorija.
Proglašeni 15. septembra 1935. godine, Nirnberški rasni zakoni omogućili su javni i neometani progon Jevreja širom Nemačke. Isti zakoni definisali su sve Jevreje kao osobe jevrejskog porekla, bez obzira na njihovu trenutnu versku pripadnost. Ljudi koji su u međuvremenu prešli na hrišćanstvo takođe su se našli na meti i izgubili svoja osnovna ljudska prava.
Nacisti su želeli da budu izuzetno precizni, pa su definisali punokrvne Jevreje, i osobe mešane krvi prvog ili drugog stupena.
Punokrvi Jevreji bile su osobe čijih su troje ili četvoro deda i baka bili Jevreji. U skladu s time, pojedini protestantski i rimokatolički sveštenici bili proglašeni Jevrejima samo zato što su to bili njihovi preci.
Osobe mešane krvi podeljene su u dve kategorije. Prvi stepen odnosio se na osobe čiji je jedan roditelj bio Jevrej, a mogle su da postanu punopravni građani Rajha samo ako nisu učestvovali u jevrejskoj zajednici na bilo koji način.
Drugim stepenom označene su osobe kojima su jedan deda ili baka bili Jevreji. Na njih se takođe odnosilo pravilo da ne smeju da učestvuju u verskom životu jevrejskih zajednica kako bi zadržali svoja prava.
Nacisti su pokušavali na sve načine da diskriminišu što više Jevreja, pa su čak i osobe mešane krvi proglašene Jevrejima, a njihova osnovna ljudska prava bila bi im oduzeta ako bi bile u braku sa Jevrejem.
Samo nedelju dana kasnije, američki mediji poput Njujork tajmsa, počeli su da upozoravaju na mogući progon Jevreja, još veći nego do tada.
– Politika segregacije je došla do te tačke da Jevreji postanu potpuno izolovani, a možda i uništeni. Segregacija se sprovodi specifično sa ciljem da stvara dodatnu mržnju – piše u članku objavljenom 22. septembra 1935. godine.
Godinama kasnije, kada su otkriveni logori smrti poput Aušvica i Buhenvalda, postalo je jasno da su Nirnberški zakoni bili tek početak konačnog rešenja „jevrejskog pitanja“, kako ga je Adolf Hitler video.
